Kabanata 5
1766 Words
Napakabilis ng t***k ng puso ni Blair. Sobrang bilis!
Hindi niya akalaing isang halik lang ang kinailangan niya para mapagtantong may mali talaga sa
relasyon nila Dan.
Alam ni Blair sa sarili na hindi niya mahal si Roman. Kung tutuusin, mayabang ito at arogante.
Subalit waring mas matindi pa ang init ng halik ni Roman kaysa sa lahat ng paglalambing na
naranasan niya mula kay Dan.
Kumalag si Blair at tumingin sa amo. Pinagmasdan niya kung paano siya tinaasan ng kilay ng
boss. May ekspresyon si Roman na hindi niya mawari.
“Are you… okay?” tanong ni Roman gamit at isang malumanay na tinig. Subalit may kung anong
nakatagong apoy sa kaniyang mga mata… isang bagay na nagpagulo lalo ng isip ni Blair.
Pinagnanasaan din ba siya ni Roman?
Hindi siya sigurado. Basta ang alam niya, magulo ang kaniyang isip at damdamin. Ramdam na
ramdam ni Blair ang init na bumabalot sa pagitan ng kanyang mga hita, ang panginginig ng
katawan niya, at ang kahihiyan sa sariling reaksyon.
Dati, si Dan at si Dan lang. Pero ngayon, heto siya—nanginginig, nag-aalab, at ang lahat ng iyon
ay para sa kanyang boss.
Mas lumapit pa siya habang hinihigpitan ang hawak sa kurbata nito, na tila ba iyon na lang ang
tanging nag-uugnay sa kanila.
“Gus… Gusto kong malaman,” bulong niya gamit ang garalgal ang boses. “I… I want to know if
this is normal.”
Bahagyang umangat ang sulok ng mga labi ni Roman. Dahan dahan itong yumuko upang titigan
si Blair na para bang sinisid siya nito hanggang kaluluwa.
“Normal for what?” may panunuksong tanong ni Roman. Inilahad niya kamay at marahang
idinampi ang mga daliri sa pisngi ni Blair.
Napakagat si Blair habang patuloy na tumatakbo ang sari-saring ideya sa kaniyang utak.
Paano ba niya ito ipapaliwanag?
Noong nakita niya si Dan na nakikipagtalik kay Laura, nagalit siya. Ngunit ang nakakagulat, hindi
siya nagselos o masyadong nasaktan. Galit lang ang bukod tangi niyang naramdaman.
Pero paano niya sasabihin iyon kay Roman?
Ayaw niyang magmukhang mababaw na tao at walang halaga. Ang gusto lang naman niyang
malaman ay kung anong mali sa kaniya. O baka naman, gusto lang niyang maramdaman ang
haplos ng iba – na may nagnanais sa kaniya.
“I don’t know how to explain this,” bulong ni Blair na halos hindi na ito marinig. “But I want you
to show me. Gusto kong malaman ang sagot at ikaw ang makakapagbigay sa akin, Roman.”
Biglang lumimlim ang tingin ni Roman sa kaniya. Ramdan ni Blair ang init mula rito na tila ba’y
tumutupok sa kaniyang pagkatao. Hinawakan ni Roman ang kaniyang kamay at marahang inialis
mula sa kurbata. Subalit sa halip na bitawan siya, mas lalo pa nitong ikinulong ang mga daliri
niya sa sariling palad.
“What do you want me to show you, huh?” Roman whispered.
Nagtayuan ang balahibo sa mga braso ni Blair. Hirap siyang lumunod at huminga. Para kasing
may nagliliyab sa kaniyang katawan. Napakabilis din ng kaniyang pulso habang tinititigan ang
matalim na mga mata ng kaniyang boss.
“Everything,” matapang na sagot ni Blair kahit pa nanginginig ang kaniyang mga kamay. “Kung
normal ba ako o hindi. Kung… nararamdaman ko ba ang dapat kong maramdaman ngayon.”
Matagal siyang tinitigan na matipunong lalaki sa kaniyang harapan. Ang hinlalaki nito ay
dumampi at humaplos sa kaniyang kamay, tila ba sinusukat ang bigat ng gagawing desisyon.
“You’re drunk,” sambit ni Roman. “I think this is not a good idea. Tiyak na pagsisihan mo ito
bukas. Worse, you might think that I am taking advantage of you.”
Siguro nga’t tama si Roman at talagang lasing si Blair. Subalit buo na ang loob ni Blair. Kaya
naman tumayo siya mula sa sofa, lumapit siya sa mesa, dinampot ang ballpen at notepad na
nakapatong doon.
Pinanood siya ni Roman habang mabilis siyang may isinulat sa papel at saka bumalik.
Pagkatapos, huminto siya sa pagitan ng mga hita ng boss at iniabot ang papel.
Tahimik na kinuha ni Roman ang pad at binasa ang nakasulat. Malinaw niyang binigkas ang
pahayag na nilagdaan mismo ni Blair:
“Ako, si Blair Warner, na nasa matinong pag-iisip ngayon, ay kusang nagbibigay ng pahintulot
kay Roman Kingston na angkinin ako, sa kahit anong paraan na naisin niya.
Pinirmahan: Blair Warner.”
Mayroon pa itong date kung kailan ito nilagdaan.
Inilapag ni Roman ang pad sa tabi ng sofa at halos mapatawang sinabi, “At least, you even know
the date today.”
Malalim niyang tinitigan si Blair mula ulo hanggang paa bago muling nagpatuloy.
“Sigurado ka ba? Na hahayaan mo akong gawin ang kahit anong naisin ko? This is a dangerous
game, you know.”
Ngunit sa kabila ng aroganteng tono ng pananalita ni Roman, napansin ni Blair ang pagkakuyom
ng mga daliri nito. Sobrang higpit at halos mamutla na. Para bang pinipigilan mismo ni Roman
ang sarili kahit pa gusto rin naman niya ang puwedeng mangyari.
Dahil dito, mas uminit ang pagnanasa ni Blair. Halos manginig ang kaniyang katawan sa
pagkasabik habang iniisip na nagpipigil din ang kaniyang boss. Hindi niya napigilan ang pagdikit
ng mga hita at halos mapaungol pa sa init na dumadaloy sa buong katawan.
“Sigurado ka ba rito, Blair?” tanong muli ni Roman. “Kapag sinimulan natin, wala nang balikan.”
Napakagat siya ng labi at natigilan sa tanong ng kaniyang boss.
Sigurado na ba siya na ibigay ang sarili sa boss?
Sa boss niya na laging propesyonal at laging nagbibigay ng distansya?
“I am sure of it,” sagot ni Blair. Matatag ito sa kabila ng malakas na t***k ng kanyang dibdib.
Sa wakas, narinig na ni Roman ang kinakailangang sagot. Kaya naman, gamit ang madilim na
ekspresyon, inangat niya ang kamay para haplusin ang dalaga.
At pagkatapos, inutusan niya ito.
“Kneel down in front of me.”
Hindi na niya binigyan pa si Blair ang oras para magtanong pa. Sa halip, mahigpit ngunit maingat
niya itong ginabayan pababa sa sahig. Yumuko si Roman, inilagay ang mga kamay sa likod ng
kanyang ulo, at isa-isang tinanggal ang ipit at tali sa buhok niya. Dumulas ang mga daliri nito sa
mahabang buhok niyang umaabot hanggang balakang.
“Damn it,” bulong nito na halos hindi makapaniwala. “I knew you had long hair, but this is a wet
dream."
Kailanman ay hindi naglugay ng buhok si Blair sa trabaho. Lagi itong nakatali upang
magmukhang pormal. Pero ngayon, hinayaan ni Roman na bumalot ang malalambot nitong
hibla sa kanyang balikat, nilaro iyon na para bang isa itong lihim na kayamanang natuklasan.
“Take off your jacket,” sunod na utos ni Roman.
Napatulala ng kaunti si Blair. Tanging Camisole lang ang suot niya sa loob at may built-in na
suporta ito. Pero wala siyang suot na bra.
Nang maramdaman ni Roman na parang nag-aalinlangan ang sekretarya na tanggalin ang
jacket, napasabi ito ng, “Remember? You will follow everything I want.”
Ang mababang boses nito ang nagpaalab ng katawan ni Blair at nagbigay ng tapang para isa isa
niyang tanggalin ang butones ng kaniyang jacket. Hinayaan niya itong dumulas mula sa kanyang
balikat, pababa sa mga braso, hanggang sa tuluyang mahulog sa sahig sa likuran niya.
Wala na siyang pakialam!
Napasinghap si Roman nang makita ang naninigas na u***g nito na lantad sa manipis na tela ng
camisole. Inangat niya ang isang kamay mula sa tuhod at marahang dumampi ang daliri sa isa
niyang u***g.
“Pretty,” aniya, paos ang tinig. “Ganito ka ba lagi kapag pumapasok sa opisina? Coming to work
without bra?”
Umiling si Blair, halos hinihingal nang sumagot. “No. Just when we fly.”
Mas komportable kasi iyon, at para hindi mahalata na wala siyang suot na bra.
“Ah!” Napaungol siya nang ipitin ni Roman ang u***g gamit ang hinlalaki, at napapikit siya sa
kiliting dumaloy sa kanyang katawan.
“Tell me what you are feeling right now?” utos ng boss. “Be honest.”
Dumilat si Blair at sinalubong ang tingin niya. Hindi kailanman naging palasalita si Dan kapag
magkasama sila sa kama, at hindi rin naman niya iyon hinanap. Pero naalala niya kung paano
ungulan ni Dan ng maruruming salita si Laura—at doon niya naisip, baka iyon ang kulang, ang
dagdag na kilig na hinding-hindi niya natagpuan noon.
Siguro nga’t kailangan ding maging mapusok at mapang-akit kapag nagtatalik.
“It’s hot,” sagot ni Blair sa boss. “And ticklish. Ang init ng katawan ko. And… my skin felt so
tight.”
Dahil sa sagot niya ay napangisi si Roman bago dumampi ang hinlalaki nito sa umbok ng
kaniyang dibdib.
“Good,” wika nito. “That’s great. Ngayon, sabihin mo na handa mong gawin ang lahat ng iuutos
ko.”
Napalunok si Blair.
Handa nga ba siyang gawin ang lahat ng sasabihin ni Roman?
‘But I know I need more,’ sambit ni Blair sa isipan.
Alam niyang mas may kailangan ang kaniyang katawan bukod sa simpleng pagdampi ng mga
kamay ni Roman sa kaniyang dibdib.
“Y-Yes. I will do anything you say,” mahina niyang sagot.
Bahala na. Hindi niya alam kung ano ang pinapasok niya, pero buo na ang kaniyang desisyon.
Tahimik na tumango si Roman. Pagkatapos, yumuko ito at marahang hinalikan sa labi si Blair.
Banayad ang halik sa simula, waring ginagalugad ang bawat sulok na kaniyang bibig.
Kusang naring napahawak si Blair sa kanyang balikat, habang hinayaan ang sarili na lamunin ng
halik.
Nakakaadik ang lasa niya—mainit, matapang, at lalaking-lalaki—na lalo lang nagpasiklab ng init
sa kanyang katawan.
Kung hindi siya nakaluhod sa sahig, marahil natumba na siya sa tindi ng nararamdaman.
Napaungol siya, natutunaw ang laman sa ilalim ng masidhing halik na naging mas mapusok, mas
mapang-angkin.
“Beautiful,” bulong ni Roman laban sa kanyang labi, kasabay ng marahang paghaplos at
paglalaro sa kanyang dibdib sa ibabaw ng manipis na tela.
Napasinghap si Blair, napaangat ang ulo habang dumaluyong ang sarap sa kanyang buong
katawan. Bawat dampi ng hinlalaki nito sa kanyang u***g ay nagpapadala ng bugso ng init na
kumakalat hanggang kaluluwa.
“More…” pagsusumamo niya dala ng sobrang pagnanasa. “Please. Roman. Give me more…”
Kumalas si Roman, mariing nakatitig sa kanya. Sumandal ito pabalik sa sofa at bahagyang
bumaba ang pagkakaupo. Sumunod, bigla nitong ibinuka ang mga hita anupa’t mas lalong
nakulong si Blair sa pagitan ng mga ito.
Pinagmasdan ni Roman ang sekretarya ng matagal bago muling nagsalita.
“Now, be a good girl and undo my pants.”
- Writer
