Dalamhati
1333 Words
Hindi ako lumayo sa kabaong ni candice at nanatili ako sa pag luha at sa pag
kausap sa kanya.
Ako: candice mahal ko bakit mo naman ako iniwan? Akala koba mahal mo
ako? Sabi mo hindi mo ako sasaktan sabi mo.....
Hindi kona natapos ang aking sasabihin at muli nanaman akong humagulgol
sa pag iyak. Umunti na ang mga tao na nakikiramay. Muli akong binalikan ng
mama ni candice at may ini abot na isang sobre mula daw ito kay candice.
Mama ni candice: dustine anak may ibinilin sa akin si candice
Ibigay ko raw ito sa iyo kung sakaling lisanin na nya ang mundong ito
Ako:salamat po tita pero parang wala po akong lakas ng loob para basahin
ang laman ng sulat na ito.
Mama ni candice:anak dapat matutuhan mo ng tanggapin ang lahat. Dapat
tanggapin monang wala na sya dapat palayain mo na sya pati ang sarili mo.
Alam kongmasakit pero ito ang dapat.
Mas magiging masayasi candice kung matuto kang bumangon muli. Alam
mo dustine masakit sa akin ang nangyari pero wala na akong magagawa
pero naiisip kong mas dapat pa akong lumaban dapat kong kayanin para sa
mga tao na nasa paligid ko at nag mamahal sa akin.
Sa buhay ng tao sadyang dumarating ang bagyo. Pero hindi ibig sabihin non
ay mananatili ka nalang sa ganoon kalagayan dapat kang bumangon at muli
mag simula. Tandaan mo pag lipas ng bagyo o pag hinto ng ulan sumisikat
ang araWw.
Ako: salamat po tita. Babasahin ko nalang po ito kapag handa na ako.
Mama ni candice:sige anak pero sana tandaan mo hindi gusto ni candice na
makita kang ganyan.
Wag kang matakot na muling sumubok mag mahal. Hindi kami tutol at
lalong hindi kami magagalit. Lagi kaming nandito para sayo. Anak tandaan
mo hindi ka nag iisa. Kahit wala na si candice maari ka parin namang
pumunta dito.
Ako: mama salamat po pero wag po kayo mag alala gagawin ko po. Yun nga
lang po matatagalan pa dahil hindi naman madaling kalimutan si candice
alam nyo po iyan tita kung gaano ko kamahal si candice.
Pag lipas ng tatlong araw libing na ni candice
Nasa dumbahan na kami upangmuling maka pag paalam at nag salita muli
ang mama ni candice.
Mama ni candice: maraming salamat po sa inyong lahat na nakiramay at naki
dalamhati sa amin. Mahirap para sa akin na tanggapin ang lahat. ang pag
lisan mo anak. Na bukas hindi ko alam kung papano ko haharapin ang bawat
umaga na wala kana. Na hindi na kita makikita mayayakap o kahit ang
makausap ka manlang. Anak maraming salamat sa lahat lahat napaka buti
mo sa amin. Maraming salamat sa masasaya at magagandang ala ala.
Maraming salamat anak mahal na mahal kita.
At natapos na mag salita ang mama ni candice. Tumayo na ako upang
makapag paalam sa huling pagkakataon.
Ako:candice mahal ko maraming salamat sa lahat lahat. Sa bawat araw na
nakasama kita. Alam mo akala ko totoo na hindi mo ako sasaktan pero alam
mo ba sobrang sakit na tanggaping wala kana na hindina tayo mag
kakasama pa. Mahal na mahal kita gusto ko sanang mag sama pa tayo ng
matagal na panahon pero hindi na uubra. Nag papa salamat parin ako sayo
kasi nakilala kita. Noon kulang ang buhay ko pero dumating ka at pinunuan
mo ang kulang na iyon. Ikaw rin ang nagbigay ng dahilan para magawa kong ngumit at abutin ang aking mga pangarap. Kakayanin kong gumising ng wala
ka pipilitin ko na makapag move on para wag kana mag alala. Mahal na
mahal kita. Ang lahat ng ala ala na kasama ka ay hindi ko magagwang itapon
pero mag papatuloy ako dahil iyon ang gusto mo at gagawin ko iyon para
maging masaya ka saan kaman mag punta. Sana panatag kana sa iyong
kinalalagyan.
Natapos na nga ang misa at dinala na ang labi ni candice sa huling
hantungan. Matapos ang libing ay nag paiwan ako sa kanyang puntod. Wala
parin akong humpay sa pag iyak at muli syang kina usap.
Ako: candice ang daya mo naman! Bakit mo naman ako iniwan? Paano ako
magiging masaya kung wala ka naman sa tabi ko? Alam mo ang sakit sakit at
hindi ko matanggap na wala kana. Hindi matanggap na dito nalang tayo
magtatapos ang lahat. Ang dami kong pangarap para sa atin.
Nagpatuloy ako sa pagluha ng biglang bumuhos ang ulan hanggang sa ako
ay mabasa na ng tuluyan ay hindi parin ako tumatayo upang sumilong. Sa
pakiramdam ko ay nakiki dalamhati rin sa akin ang langit ng biglang
huminto ang ulan sa aking tapat. At pag tingala ko ay naroon pala si lorein
pinayungan pala niya ako.
Lorein: ganyan ka nalang ba talagal Alam mo hindi lang ikaw ang nawalan.
Kahit kami pero hindi kami nag ka ganyan sa iyo. Kinakaya namin dahil
kailangan. Sa tingin mo ba hindi kami nasasaktan! Masakit sa amin sa mga
magulang nya. Nawalan sila ng anak. Sa mga kapatid nya nawalan din sila.
Ako nawalan din ako ng kaibigan at hanggang sa huling sandali ng buhay nya
ikaw parin ang inisip ni candice. Tapos magkaka ganyan kalang. Tumayo
kanga dyan umuwi na tayo. Umuwi na nga kami sa amin pareho na kaming
basa ni lorein. Pag dating ng bahay agad kaming sina lubong ni tita tessie.
Tita tessie: anak ok kalang ba? Lorein sandali lang at kukuha ako ng pam
palit mo para hindi ka magka sakit.
Nang hawakan naman ako ni lorein upang alalayan ay naramdaman nya na
ina apoy na ako ng lagnat.
Lorein: ok kalang ba?
Ako:oo ok lang ako. Umuwi kana at salamat.
Lorein: ano bang ok kalang. Ang taas ng lagnat mo tapos sasabihin mo ayos
kalang. Tita saan po ba yung kwarto ni dustine?
Tita tessie: dyaan lang sya kabila sa may bandang kaliwa sa taas.
Lorein:salamat po iaakyat ko lang po si dustine. Dustine ituro mo nalang
sakin yung kwarto mo at ng makapag palit ka ha. Umayat na tayo.
Pag dating sa kwarto ko ay ipinasok na ako ni lorein at pinag palit ng damit
subalit hindi kona talaga kaya pa ang katawan ko kaya bumagsak nalang ako
sa kama. Kayat si lorein na ang nag palit sa akin at sya na rin ang nag alaga sa
akin. Doon narin sya natulog para masigurado na aayos ang aking
pakiramdam. Nang pinupunasan na ako ni lorein ay nag salita ako.
Ako: bakit mo ba ito ginagawa? Hindi mo ako kilala. At lalong hindi mo ako ka
ano ano. Pabayaan mo nalang akong ganito.
Lorein: ginagawa ko ito hindi para sayo kundi para kay candice dahil ibinilin
kanya sa akin. Wag na wag daw kitang papabayaan na masira ang buhay mo
dahil sakanya.
Huminto na ako at pinabayaan na lamang sya. Kinabukasan wala na si lorein
umalis na sya ng hindi manlang ako nakapag paalam at nakapag pasalamat.
Lorein: ginagawa ko ito hindi para sayo kundi para kay candice dahil ibinilin
kanya sa akin. Wag na wag daw kitang papabayaan na masira ang buhay mo
dahil sakanya.
Huminto na ako at pinabayaan na lamang sya. Kinabukasan wala na si lorein
umalis na sya ng hindi manlang ako nakapag paalam at nakapag pasalamat.
Ako: tita si lorein po?
Tita tessie: anak kaka uwi lang nya ok kana daw kaya mapapanatag na sya.
Binantayn at inalagaan ka nya buong magdamag.
Ako: ganoon po ba? Sabi ko naman sakanya na iwan na ako kaso mapilit.
Tita tessie: anak bakit ba ginagawa mo ito sa sarili mo? Diba sabi ko naman
sa iyo na kung may problema ka nandito ako palagi para sayo para damayan
ka sa ano mang problema mo nandito ako at handang makinig.
Ako: tita sana pinabayaan nyo nalang ako. Tita wala naba akong karapatang
maging masaya? Naging masama ba akong tao? Noon ang pamilya ko ang
kinuha ng Dios ngayon si candice sana isunod na nya ako para makasama
kona ang lahat ng mga taong mahal ko.
Hindi na kumibo si tita at hinayaan nalang ako sa pag iyak.
End of 11
- Writer
