สัญญาร้ายนายมาเฟีย

# ประเทศจีน ในความโชคร้ายก็เหมือนจะมีความโชคดีอยู่บ้าง หากจะย้อนกลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว ซิงเหยียน เด็กน้อยกำพร้าที่เกิดอุบัติทางรถยนต์พร้อมครอบครัว จนต้องสูญเสียพ่อแม่ในคราวเดียว ทว่าคู่กรณีในครั้งนั้น ดันเป็นตระกูลใหญ่ผู้ร่ำรวย “ฮือ แม่จ๋า พ่อจ๋า” เด็กน้อยวัยเพียงเก้าขวบ ณ ตอนนั้น นั่งกอดศพบิดาพร้อมมารดาของเธอ ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจดวงตาของเด็กน้อยแดงก่ำด้วยความเศร้าโศก “หนู อย่าร้องไปเลย ฉันสัญญาว่าจะดูแลหนูแทนพ่อแม่ที่จากไป” เสียงทุ้มใหญ่วัยราวเจ็ดสิบ ที่สวมชุดสูทพร้อมบอดี้การ์ดมากมายที่ยืนข้างกายของกู้อูเกอ นักธุรกิจผู้มั่งคั่งร่ำรวย ดวงตากลมเล็กค่อยๆ เหลือบมองใบหน้าเขา พร้อมคำพูดที่ไร้เดียงสา “คุณลุง คุณลุงเป็นใคร” แน่นอนว่าเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา ไม่เข้าใจถึงอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิด รถหรูคันโปรดที่มีร่างของนักธุรกิจใหญ่นั่งมา ชนรถเครื่องของครอบครัวเด็กน้อย จนพ่อและแม่ต้องเสียชีวิต ส่วนตัวซิงเหยียนบาดเจ็บแค่เล็กน้อยเท่านั้น “ต่อไปฉันจะเป็นผู้ปกครองของเธอ เรียกฉันว่าคุณปู่สิ” “คุณปู่” “ดีมาก เหยียนเหยียน” อย่าว่าแต่บอดี้การ์ดที่รายล้อม ขนาดตำรวจก็ยังให้ความเคารพแก่เขา อุบัติเหตุครั้งนั้น ที่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น เพราะบิดาไม่ทันระวังจึงทำให้รถที่ขับมาพร้อมครอบครัวเสียหลักแล้วฟุ้งชนเข้ากับรถหรูของประธานกู้ #สิบสองปีผ่านไป ทุกอย่างเหมือนจะสวยงามกับซิงเหยียน เพราะกู้อูเกอรักเด็กน้อยเสมือนหลานแท้ๆ เพราะตัวเองไม่มีหลานสาว มีเพียงหลานชายทั้งสองคน ตงหยาง และ ตงฉิน เท่านั้น เมื่อรับ ซิงเหยียนเข้ามาในบ้าน ก็เอ็นดูเธอเมตตาเธอ มอบหลายๆ อย่างให้เธอเทียบเท่าหลานชายทั้งสอง ทว่า หลี่น่า ลูกสะใภ้ไม่ค่อยจะปลื้มเด็กน้อยเท่าไหร่นัก เธอคิดเสมอว่า ซิงเหยียนจะเข้ามาเพื่อแบ่งสมบัติของลูกชายเธอ และสิ่งที่ทำให้ คุณนายหลี่เกลียดซิงเหยียนมากที่สุด ก็คงเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝัน เมื่อหลายเดือนก่อน ลูกชายเพียงคนเดียวของอูเกอ เสียชีวิตจากการจมน้ำ เนื่องจากลงไปช่วย ซิงเหยียนที่ผลัดตกลงไป แน่นอนว่าเธอไหว้น้ำไม่เป็น มีเพียงคุณลุงที่เข้าไปช่วยและทำให้ท่านเองต้องจบชีวิต การเสียชีวิตของฟู่เฟย สร้างความเกลียดชังที่คุณนายหลี่มีให้ซิงเหยียนมากขึ้น เธอคิดว่าซิงเหยียนเป็นตัวกาลกิณี เป็นตัวซวย แถมยังเสี้ยมสอนให้ลูกชายคนโตที่จะขึ้นมาดำรงตำแหน่งของประธานบริษัท อย่าง ตงหยาง เกลียดเธอเข้าไส้เช่นกัน เว้นเสียแต่ ตงฉิน ที่เป็นมิตรกับเธออยู่ #บ้านตระกูลกู้ เสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นของซิงเหยียน เมื่อคนที่นอนหายใจโรยรินบนที่นอนกว้าง อูเกอแก่ชราตามวัยพร้อมด้วยโรคประจำตัวหลายอย่าง สายออกซิเจนที่สอดเข้าไปทางโพล่งจมูกเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก แววตาขุ่นมัวทอดมองมาที่ใบหน้าจิ้มลิ้มของ ซิงเหยียน พร้อมน้ำเสียงที่แห้งผากเปล่งออกมาเบาๆ “เหยียนเหยียน เธอต้องดูแลตัวเอง จากนี้ไป ต้องเข้มแข็ง” “คุณปู่คะ” อูเกอรู้ดีว่า ลูกสะใภ้พร้อมทั้งหลานชายคนโตไม่เมตตาซิงเหยียน นับตั้งแต่ที่ฟู่เฟยเสียก็จงเกลียดจงชังเธอตลอด “ตงหยาง!” “ครับคุณปู่” “แกต้องดำรงตำแหน่งประธานบริษัท และที่สำคัญไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ห้ามให้ซิงเหยียนไปอยู่ที่อื่น แกรับปากฉันสิ” สายตาตวัดมามองคนตัวเล็กที่นั่งคุกเข่าร้องไห้ ความรู้สึกขุ่นเคืองอัดแน่นเต็มอก ทว่า ก็ต้องรับปากคนที่ตนให้ความเคารพ “ครับ!!” คำสั่งเสียของอูเกอที่มีต่อผู้คนในบ้าน ไม่นานหมอประจำตัวก็กันทุกคนออกไป ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที กู้อูเกอก็สิ้นใจอย่างสงบ สร้างความเศร้าที่เกาะกินหัวใจดวงน้อยของซิงเหยียนเป็นอย่างมาก เวลานี่เธอคิดเพียงว่าไร้ที่พึ่งที่สุดท้ายไปแล้ว หนึ่งเดือนผ่านไป จบงานศพที่แฝงไปด้วยความเศร้ามากมายของตระกูล ในเวลาที่ไล่ๆ กันนั้น สูญเสียเสาร์หลักไปถึงสองคน จากนี้คนที่ขึ้นมาเป็นใหญ่คือลูกชายคนโตของตระกูลอย่าง ตงหยาง ชายหนุ่มที่ไร้แม้รอยยิ้มแฝงบนใบหน้านับจากวันที่สูญเสียบิดาคราวนั้น ตึก ตึก เสียงฝีเท้าที่สวมใส่รองเท้าคัทชูขัดมันเงาสีดำ สวมชุดสูทสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาโดดเด่น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวสุภาพ จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักสวย ทว่า สีหน้าของเขานิ่งสงบราวกับผิวน้ำนิ่ง “คุณชายใหญ่มาแล้วค่ะ” เสียงแม่บ้านที่อยู่แถวนั้น เข้ามาบอกยังห้องโถงใหญ่ ตอนนี้มีคุณนายหลี่พร้อมด้วยตงฉินนั่งรอก่อนแล้ว และในนั้นยังมีซิงเหยียนที่ยืนสงบนิ่งไม่กล้าเข้ามานั่งที่โซฟาชุดหรู “ตงหยางเข้ามานั่งนี่สิลูก” ชายหนุ่มหน้านิ่งเดินเข้ามา พร้อมหย่อนสะโพกลงนั่งต่อหน้าทนายประจำตระกูล เวลานี่ถึงเวลาอันสมควรที่จะต้องเปิดพินัยกรรมที่คุณปู่เขียนไว้ แม้จะยังไม่ได้รับตำแหน่งท่านประธานอย่างเป็นทางการ แต่ตงหยางก็รู้ดีว่า ตำแหน่งนี้ก็คงไม่พ้นตนเองแน่นอน คนที่เข้ามารับฟังและเป็นพยานในครั้งนี้ มีบุคคลสำคัญของบริษัทสองท่าน รวมทั้งทนายประจำตระกูลด้วย “เอาละครับเท่าที่ทุกคนรู้ คุณท่านได้ร่างพินัยกรรมไว้ ก่อนที่ท่านจะเสีย วันนี้ถึงเวลาที่ผม ทนายประจำตระกูลต้องขอเปิดชี้แจงแก่ทุกท่านในที่นี้” ความเงียบบังเกิดขึ้น คนที่ใบหน้าชื่นมื่นที่สุดน่าจะเป็นคุณนายหลี่ ส่วนตงฉินรายนั้น เป็นคนเงียบๆ สีหน้าของเขาแม้จะไม่นิ่งเท่าพี่ชาย แต่เป็นคนที่มิตรไมตรีดี ระหว่างที่ทนายกำลังจะล้วงเอกสารขึ้นมาเปิดอ่าน สายตาฉายชัดถึงความรังเกียจที่มองไปอีกมุมของห้อง ใบหน้าเรียวงาม ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนจมูกโด่งเป็นสันปากอิ่มเอมสีชมพูระเรื่อ ผิวขาวเนียนดุจหยดขัดเงา ทว่า ภายในดวงตาของเธอนั้นฉายแววเศร้าหมองอยู่เต็มเปี่ยม แค่แว๊บเดียวตงหยางก็เสหลบสายตามามองทนายดังเดิม “พินัยกรรมฉบับนี้ ฉัน กู้อูเกอเป็นคนจาลึกไว้ ตงหยาง หลานชายคนโตของฉัน และ ตงฉิน ธุรกิจโรงแรมยี่สิบสามแห่ง แบ่งให้ ตงหยางและตงฉิน คนละห้าสิบเปอร์เซ็นต์” การอ่านพินัยกรรมเหมือนจะราบรื่น เพราะไม่เพียงจะแบ่งหุ่นของโรงแรมให้หลานชาย คนละครึ่งแล้ว ยังแบ่งหุ้นร้านเครื่องเพชรให้ลูกสะใภ้ดูแล ไม่เพียงเท่านั้นธุรกิจที่เหลือยังมีโรงงานผลิตเครื่องดื่ม และในพินัยกรรมนั้น มันดันมีซิงเหยียนเข้ามาร่วมด้วย รวมทั้งคฤหาสน์แห่งนี้ “เอ่อ...” “คุณทนาย หยุดทำไมละคะ อ่านต่อสิ” “จากนี้ อยากให้ทุกคนตั้งใจฟัง และเป็นสักขีพยานรวมกันนะครับ” “หมายความว่าอย่างไร?” “เรื่องต่อไปนี้ เป็นโรงงานและบริษัทเครื่องดื่มที่ส่งออกทั้งหมด หุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์ มอบให้ซิงเหยียน หลี่น่ายี่สิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนตงหยางและตงฉิน คนละยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์” ยังไม่ทันที่ทนายจะได้อ่านจบ เสียงที่แทรกขึ้นด้วยความไม่พอใจกับวาระครั้งนี้ก็คือคุณนายหลี่ “อะไรกัน ฉันและลูกทำไมได้น้อยกว่านางเด็กรับใช้ คุณพ่อคิดอะไรกัน!!” “ใจเย็นๆ สิครับคุณหลี่ข้อความยังไม่จบเท่านั้น” สายตาดุจอาฆาตมองไปทางซิงเหยียนที่เอาแต่ก้มหน้ารับฟัง พร้อมด้วยสายตาของตงหยางที่มองอย่างเฉยชา แต่ไร้บทพูดใด “แม่ครับนั่งก่อนสิ รอให้ทนายได้อ่านจบก่อน” เสียงนุ่มละมุนดังขึ้น พร้อมดึงแขนแม่ให้นั่ง ตงฉินผู้ชายอบอุ่น ใบหน้าได้รูปคมเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอบอุ่น “ต่อนะครับ หุ้นของบริษัทจะมีผลก็ต่อเมื่อ ตงหยางสมรสกับซิงเหยียนเท่านั้น พร้อมด้วยตำแหน่งท่านประธานก็จะมีผลตามมาด้วย” “นี่มันบ้าชัดๆ!” “แม่ครับ” “คุณนายหลี่ฟังก่อน และที่สำคัญบ้านหลังนี้เป็นของ ซิงเหยียน แต่ถ้าตงหยางกับซิงเหยียนแต่งงานจะถูกแบ่งคนละครึ่งเมื่อทั้งคู่สมรสและมีลูกภายในหนึ่งปี หากฝ่ายใด ฝ่ายหนึ่งไม่ทำตามที่ระบุไว้ สิ่งที่จะมอบให้ต้องถูกยกให้อีกฝ่ายทันที” “นี่มัน!!” เสียงโพล่งดังชัด คุณนายหลี่มองด้วยความขุ่นเคือง ส่วนซิงเหยียนเธอไม่คิดว่าคุณปู่จะเขียนพินัยกรรมแบบนั้น อยู่ๆ จะให้แต่งงานกับ ตงหยาง ตอนนี้ใบหน้าของเขาไร้ซึ่งการแสดงออกใดๆ มีเพียงเสียงคัดค้านของมารดาเท่านั้น แต่อยู่ๆ รอยยิ้มหยักโค้งก็หักยิ้มที่มุมปาก พรึ่บ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ชำเลืองหางตาไปทางซิงเหยียนด้วยความแปลกประหลาดก่อนจะเปิดปากพูดครั้งแรก “ตกลง หากคุณปู่อยากให้ฉันแต่งงานกับเธอ ฉันจะแต่ง!!” “ตงหยาง ลูกบ้าไปแล้วหรือไง” เขาไม่ได้ฟังเสียใดๆ เมื่อพูดแบบนั้นก็เดินหันหลังออกจากห้องโถงใหญ่ทันที