ชาตินี้ชาติไหนพี่ก็รัก

ตอนที่ 5 จูบแรก

ตอนที่ 5 จูบแรก

#เพลงพิณ

เมื่อหาห้องพักได้ เขาก็พาฉันออกไปทำบุญไหว้พระ ดอกไม้ธูปเทียนในมือ ตั้งจิตอธิษฐานต่อหน้าองค์พระของให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สถิตอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ถ้าลูกพอจะมีบุญอยู่บ้าง ขอให้ตัวลูกจงหายจากโรคประหลาดที่เป็นอยู่โดยเร็วด้วยเทอญ...

หลังจากไหว้พระทำบุญเสร็จ ในใจของฉันรู้สึกมีความสุขและสงบขึ้นเยอะเลย แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้สึกได้คือ...ยิ่งได้ใกล้ชิดกับเขามากเท่าไหร่ ความรู้สึกของฉันมันก็ยิ่งตอกย้ำซ้ำๆว่าเหมือนเคยรู้จักกับเขามานานแสนนาน มันคุ้นเคย จนฉันยอมเชื่อใจเขาง่ายๆ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร ฉันพร้อมที่จะเชื่อ ต่อให้เขามาร้าย ฉันก็พร้อมที่จะเดินเข้าไปหา...ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้นะ

หลังจากที่ฉันกับพี่ภูไหว้พระเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราก็พากันมานั่งรับลมชมวิวอยู่ที่ริมแม่น้ำโขง ซึ่งอยู่ในบริเวณวัดที่เราสองคนมาไหว้พระกัน

"เพลง...ไหว้พระขออะไรเหรอ" เขาคงอยากชวนฉันคุย

"บอกแล้วจะขลังเหรอคะ" ฉันหันไปส่งยิ้มหวานให้ ฉันขอให้ตัวเองหายจากโรคประหลาดที่เป็นอยู่ ใครก็ได้ช่วยฉันที...

"พี่ภูล่ะคะ...ขออะไร" ฉันถามกลับไปบ้าง ไม่ได้คิดจะเสียมารยาทแค่อยากหาเรื่องชวนคุยก็เท่านั้น พี่ภูเองก็คงคิดเหมือนฉัน

"พี่ขอให้หาหนังสือเล่มนั้นให้เจอ"

"เล่มนั้น เล่มไหนคะ มันหายไปเหรอคะ สงสัยจะเป็นหนังสือเล่มที่พี่ภูรักมากๆแน่เลย ใช่มั้ยคะ"

"ไม่ใช่หรอกครับ ผิดทุกข้อที่เพลงเอ่ยมาเลย หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มที่พี่ฝันถึงบ่อยๆ ถ้าถามว่าพี่รักมันมั้ยถึงอยากตามหา พี่กลัวมันมากกว่า" ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด...อะไรของเขาเนี่ย?

"ฝันเหรอคะ...มันจะมีจริงเหรอ"

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่จะหาไปแบบนี้เรื่อยๆ ไม่เจอก็ไม่เป็นไร ว่าแต่น้องเพลงคงไม่ได้คิดว่าพี่บ้าหรอกใช่มั้ย" น้ำเสียงและคำพูดของเขาดูจริงจัง....เขาไม่ได้พูดเล่น ฉันรู้สึกได้

"ไม่หรอกค่ะ บนโลกใบนี้มีหลายเรื่องที่หลักการทางวิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้ก็เยอะแยะไป" เรื่องของฉันกับไอ้ฟ้าก็สองเรื่องแล้ว จะเพิ่มเรื่องของพี่ภูอีกสักหนึ่งเรื่องจะเป็นอะไรไป

"แล้วตกลงน้องเพลงขอพรอะไร บอกพี่บ้างไม่ได้เหรอ"

"บอกไปพี่ภูก็คงไม่เชื่อเพลงหรอกค่ะ"

"ความลับหรือเปล่า"

".........." ฉันส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ ไม่ใช่ความลับ แต่ที่ไม่อยากบอกใครเพราะบอกไปก็ไม่มีใครช่วยอะไรฉันได้ ดีไม่ดีอาจจะว่าฉันบ้าหรือไม่ก็เป็นโรคทางจิตก็ได้

"ถ้างั้นก็ลองบอกมาสิ พี่อยากฟัง" น้ำเสียงอบอุ่น รอยยิ้มจริงใจ แต่ทำไมลึกๆแล้วฉันถึงได้รู้สึก...กลัว...ใช่แล้ว ฉันรู้สึกแบบนี้จริงๆเวลาได้มองเข้าไปนัยน์ตาคู่นี้

"ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรครับ"

"เพลงขอพรให้ตัวเองหายจากโรคประหลาดค่ะ" ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรฉันถึงยอมบอก ส่วนจะเชื่อหรือไม่เชื่อนั้นก็สุดแล้วแต่

"โรคประหลาด...โรคอะไรเหรอครับ"

"ช่างมันเถอะค่ะ อธิบายไปพี่ภูก็ไม่เข้าใจหรอก" ฉันส่งยิ้มให้เขา ส่วนเขามองหน้าฉันนิ่งๆแล้วพูดว่า...

"พี่รู้สึกถูกชะตากับเพลงนะ...มากด้วย" ฉันเองก็เหมือนกัน...

"เพลงเองก็รู้สึกถูกชะตากับพี่เหมือนกันค่ะ" เขาจับศีรษะของฉันลงไปซบอยู่ที่หัวไหล่ของเขา ซึ่งฉันก็ยอมเอนศีรษะลงไปอย่างว่าง่าย แต่อยู่ๆเสียงของผู้ชายในฝันคืนนั้นก็แว๊บเข้ามาในหัวจนฉันรู้สึกผวา

"มึงมันไม่ใช่คน!! อีหลอกลวง!!"

ศีรษะของฉันที่ซบอยู่บนหัวไหล่ของเขา ผละออกมาทันทีจนพี่ภูต้องหันมามอง ฉันทำหน้าไม่ถูก ในใจสั่นไหวแปลกๆ นี่ฉันกำลังเป็นอะไร

"เป็นอะไรครับ" อยู่ๆฉันก็รู้สึกว่าพี่ภูน่ากลัวขึ้นมาเฉยเลย...นี่มันอะไรกัน ทำไมเสียงนั้นต้องแว๊บเข้ามาในหัวฉันตอนนี้ด้วย

"เปล่าค่ะ...ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว เรากลับรีสอร์ตกันดีกว่ามั้ยคะ" สิ่งที่ฉันรู้สึกต่อพี่ภูตอนนี้มันทำให้ฉันไม่อยากอยู่ใกล้เขา

"กลับก็กลับครับ" ฉันรีบเดินนำออกไป

"หน้าซีดเชียว ไม่สบายหรือเปล่า" ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงทำให้ฉันมีอารมณ์สับสนมากมายขนาดนี้นะ ตกลงฉันชอบเขาหรือกลัวเขากันแน่

"เพลงไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ถึงรีสอร์ตแล้วเราหาอาหารเย็นทานกันเลยดีมั้ยคะ เพลงอยากพักแล้ว"

"ได้สิ..." เขาส่งยิ้มบางๆให้ฉันแล้วทำหน้าที่ขับรถออกไป

@รีสอร์ต ห้องพักที่ได้เช่าไว้

หลังจากกลับมาถึงที่รีสอร์ต เราสองคนแยกย้ายกันไปอาบน้ำเสร็จก็สั่งอาหารมาทานกันจนอิ่ม แล้วพากันมานั่งรับลมมองดูแม่น้ำยามเย็นที่มันกำลังไหลไปตามธรรมชาติของมัน

"ขอพี่ถามเรื่องส่วนตัวของเพลงได้มั้ยครับ" นั่งคุยกันมาสักพัก ความกลัวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็ได้จางหายไปแล้ว

"ได้สิคะ พี่ภูอยากรู้เรื่องอะไรคะ"

"น้องเพลงยังไม่มีแฟนใช่มั้ยครับ" เขาชอบฉัน...ฉันเองก็มีความรู้สึกไม่ได้แตกต่างไปจากเขา แต่ฉันยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้จริงๆ

"อย่าจีบเพลงเลย...เพลงยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น"

"เพิ่งอกหักมาเหรอครับ"

"เปล่าค่ะ ทั้งชีวิตเพลงยังไม่เคยมีแฟนเลยด้วยซ้ำ" ฉันก้มหน้าพูด ไม่กล้าสบตากับเขา กลัวหัวใจของตัวเองที่กำลังเรียกร้องอยู่ตอนนี้เหลือเกิน

"พี่ขอเป็นแฟนคนแรกของเพลงได้มั้ย" เขาจับคางฉันเชยขึ้น ทันใดนั้นสายตาของเราก็สบตากันพอดี

"อย่าเลยดีกว่าค่ะ พี่รับในสิ่งที่เพลงเป็นไม่ได้หรอก" ฉันพูดจบประโยค เขาก็ใช้มืออีกข้างที่ยังว่าง เอื้อมมาจับมือของฉันเอาไว้ วินาทีนี้หัวใจของฉันแทบจะหลุดออกจากอก ฉันกำลังตื่นเต้น ที่จริงในใจของฉันมันบอกว่าต้องการเขามากเช่นกัน

"นะครับ..." ในขณะที่ฉันกำลังทำตัวไม่ถูก อยู่ๆเขาก็ยื่นใบหน้าอันหล่อเหลาเข้ามาใกล้ๆ

ฝ่ามือของเขาที่กำลังเชยคางฉันเอาไว้ค่อยๆเลื่อนไปอยู่ที่ท้ายทอยของฉัน เขาฉกฉวยริมฝีปากของฉันด้วยริมฝีปากของเขาทันที เขากดริมฝีปากอุ่นลงมาจูบอยู่ที่ริมฝีปากของฉันอย่างอ่อนโยน

ในใจร่ำร้องโหยหาสัมผัสนี้ ฉันหลับตาลงยอมให้เขาจูบซับอย่างง่ายดาย แต่!! อยู่ๆร่างกายของฉันก็เกิดอาการทรมานขึ้นมาอีกแล้ว...

"อึก!!" ฉันรีบผลักเขาออกอย่างแรง แล้วรีบวิ่งเข้าห้องของตัวเองด้วยความรวดเร็ว

#ภูธเรศ

"เพลง...เปิดประตูก่อน พี่ขอโทษ" ผมยืนเคาะประตูอยู่นาน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงเธอตอบกลับมา แต่ผมดันได้ยินเสียงร้องของเธอ เสียงที่เปล่งออกมานั้น เหมือนคนกำลังเจ็บปวดทรมาน มันคล้ายกับเสียงของผู้หญิงที่ผมเคยฝันถึงบ่อยๆ ทั้งนี้ทั้งนั้นผมก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่

ผมยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องของเธอค่อนข้างนานพอสมควร จนในที่สุดเสียงนั้นก็ได้เงียบหายไป หรือนี่จะเป็นโรคประหลาดที่เธอบอกกับผม

"ก๊อกๆๆ เพลง...ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"

"พี่ภูกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ เพลงง่วงแล้ว" ได้ยินเสียงของเธอตอบกลับมาผมค่อยรู้สึกสบายใจหน่อย

ผมเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง เตรียมตัวเข้านอน ในหัวคิดแต่เรื่องของเธอตลอดเวลา

ตกกลางดึก ความฝันเรื่องราวเดิมๆที่ผมเคยฝันถึงก็ค่อยๆปรากฏเป็นภาพให้ผมได้เห็นอีกครั้ง...