ตั้งแต่ไลลานาจำความได้ ไม่เคยมีใครอาบน้ำให้เธอมาก่อน มันเป็นเรื่องน่าอายมาก น่าอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปเลย
“เจ็บมากไหมครับ”
หลังจากไฟซัลขัด ๆ ถู ๆ ครีมอาบน้ำไปทั่วร่างกายไลลานาจนฟองสบู่เต็มอ่างไปหมด เขาก็ถามคำถามน่าอายขึ้นอีกครั้ง คนถูกถามเนื้อตัวแดงเถือกเพราะความอับอาย เธอไม่อยากจะพูดหรือตอบคำถามอะไรเขาเลยด้วยซ้ำ
“โกรธผมเหรอครับ”
คราวนี้เธอยอมมองหน้าเขาแล้ว สีหน้าเหมือนลูกแมวเจ้าอารมณ์ของเธอไม่ได้ทำให้ไฟซัลรู้สึกแย่สักนิด กลับทำให้รู้สึกเอ็นดูเธอมากกว่าเดิม
“ใช่ค่ะ ฉันโกรธ” เธอตอบตามตรง ไฟซัลก้มหน้าลง สายตาทอดมองฟองสบู่บนผิวน้ำ ท่าทางของเขาทำหัวใจดวงน้อยอ่อนยวบ เธอถอนหายใจ เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “ฉันโกรธที่คุณไม่ยอมให้ฉันอาบน้ำเองค่ะ มันน่าอายมากนะคะ”
คำตอบของเธอเรียกรอยยิ้มมุมปากของไฟซัล เขาลอบยิ้มทั้งที่ยังคงก้มหน้าอยู่ ตอนแรกคิดว่าไลลานาโกรธเขาเรื่องเมื่อคืนซะอีก
“แล้วเร
