EP.16 #อันตรายเกินไป

1159 Words

“คะ?” หญิงสาวชะงักไปกับคำถามของไฟซัลและเพิ่งสังเกตว่าตอนนี้รอบตัวไม่มีเด็ก ๆ และคนอื่นอยู่แล้ว ดูเหมือนว่าอลันจะเป็นคนจัดการพาทุกคนออกไปจากห้องโถงหมดแล้ว ตรงนี้จึงเหลือแค่เธอกับเขาเพียงสองคน “ผมกำลังถามคุณว่า… แค่ก ๆ” เขาถามยังไม่ทันจบก็ต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปากไอเสียก่อน ไลลานามองเม็ดเหงื่อบนหน้าผากไฟซัล ก่อนนึกถึงอาการป่วยของเขาขึ้นมาได้ เธอจึงขยับเข้าใกล้เขาด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรไหมคะ คุณ… คุณไม่ควรเข้ามาในห้องนี้นะคะ ในนี้มีแต่เด็กผู้หญิงทั้งนั้นเลย ทำไมคุณถึงไม่ระวังตัวแบบนี้ล่ะคะ” มือบางจับประคองร่างหนาให้ลุกขึ้นยืนและพามานั่งที่เก้าอี้ เพราะแบบนี้เขาถึงให้คุณอลันพาทุกคนออกไปจากห้องนี้งั้นสินะ “ผมมาประชุมกับทางมูลนิธิแล้วบังเอิญเดินผ่านห้องนี้ พอเห็นคุณอยู่ที่นี่ผมก็เข้ามาหาโดยไม่ทันได้คิดน่ะครับ” คำตอบของเขาทำร่างบางชะงักนิ่ง เธอหลุบตามองคนที่นั่งอยู่ต่ำกว่า ความร้อนแล่นวาบไปทั่วใบหน้าทันที “คะ คุณมาหาฉันเหรอคะ เอ่อ… มีธุระอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ?” เธอพูดเปลี่ยนเรื่องเสสายตาไปทางอื่น และเพราะไม่อยากยืนค้ำศีรษะเขา เธอจึงเลือกนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวไม่ไกลจากเขานัก ไฟซัลมองท่าทางขัดเขินของหญิงสาวพลางลอบยิ้ม เขารู้สึกเอ็นดูกับท่าทางใสซื่อไร้เดียงสาของเธอจริง ๆ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกอยากจะดึงมากอดแน่น ๆ ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูกระจกขัดจังหวะขึ้นมา เป็นอลันที่ยืนพิงประตูกระจกมองคนทั้งคู่อยู่ เขาชี้ที่นาฬิกาข้อมือตัวเองเป็นเชิงเตือนไฟซัลว่าให้รักษาเวลาด้วย เพราะตอนนี้เขาต้อนเด็ก ๆ ออกไปวิ่งเล่นที่สนามหมดแล้ว แต่คงรั้งเอาไว้ได้ไม่นานนัก “ผมจะมาแจ้งวันเริ่มงานของคุณน่ะครับ” ไฟซัลชักสีหน้าใส่อลันอย่างขัดใจก่อนจะปรับสีหน้าอ่อนลงยามหันกลับมาหาไลลานา “วันเริ่มงานเหรอคะ? อ้อ… นั่นสิคะ ฉันนึกว่าทางบริษัทจะเป็นฝ่ายโทรมาแจ้งน่ะค่ะ” “จริง ๆ ก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละครับ แต่บังเอิญผมมาที่นี่พอดีจึงคิดว่าบอกคุณด้วยตัวเองน่าจะดีกว่าน่ะ” “ค่ะ งั้นวันเริ่มงานของฉันเมื่อไหร่หรือคะ ฉันจะได้เตรียมตัวค่ะ” “พรุ่งนี้ครับ” “คะ? พรุ่งนี้หรือคะ?” เธอเงยหน้าสบตากับผู้ที่กำลังจะเป็นเจ้านายของเธอ แววตาเขาไม่ได้ล้อเล่น เธอต้องเริ่มงานกับทางบริษัทเขาในวันพรุ่งนี้แล้วจริง ๆ น่ะเหรอ? “ทำไมครับ คุณไม่สะดวกเหรอครับ?” “มะ ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่ยังไม่ได้เตรียมตัวเลยน่ะค่ะ” เธอถอนหายใจ “เรื่องนั้นคุณไม่ต้องกังวลหรอกครับ เรื่องงานของคุณไม่ได้มีอะไรมาก แค่คอยอยู่ข้าง ๆ ผมก็พอ” ก็เพราะเขาพูดแบบนั้นไง เธอถึงได้รู้สึกกังวลแบบนี้น่ะ! จากนี้ไปไลลานาต้องพยายามปรับตัวให้ชินกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ การต้องทำงานกับผู้ชายอย่างไฟซัล นอกจากจะต้องระวังเรื่องการทำงานแล้ว ยังต้องระวังเรื่องความรู้สึกด้วย สู้ ๆ นะไลลา… เธอต้องผ่านมันไปให้ได้ แค่ปีเดียวเท่านั้นเอง! . . . เช้าวันต่อมา ไลลานามาถึงบริษัทก่อนเวลาเข้างานครึ่งชั่วโมง เธอไม่รู้ว่าควรจะไปเริ่มงานได้ที่ไหน เมื่อวานไฟซัลบอกแค่ว่าให้เธอมาที่ห้องทำงานของเขา แล้วเขาจะจัดการทุกอย่างให้เอง “มาเช้าดีนะครับ” “อ๊ะ… สวัสดีค่ะคุณอลัน” เสียงทักเรียบ ๆ จากด้านหลังทำไลลานาที่กำลังยืนชั่งใจอยู่หน้าประตูห้องทำงานของไฟซัลตกใจเล็กน้อย เธอหันมาทักทายอลันด้วยท่าทางประหม่า รู้สึกได้ถึงความเย็นชาจากสายตาร่างสูง “เข้าไปเถอะครับ คุณไฟซัลยังไม่มา คุณควรเข้าไปนั่งรอด้านในจะดีกว่า” เขาเดินผ่านร่างบางมาผลักประตูออก ไลลานาเดินเข้ามาในห้องตามคำบอกของเขา ภายในห้องไม่มีใครอยู่ เธอนั่งลงที่โซฟารับแขก อลันยืนอยู่หน้าประตู สายตาคมจ้องมองเธอนิ่ง “มะ มีอะไรหรือเปล่าคะ หรือว่าจะให้ฉันช่วยอะไรไหมคะ?” เพราะเห็นว่าเขาเอาแต่มองเธอนิ่งไม่พูดจา ไลลานาจึงอดถามไม่ได้ อลันเดินเข้ามาใกล้โซฟารับแขก เขามองเธอด้วยสายตาจับผิดอย่างไม่คิดปิดบังอีกต่อไป “คุณมีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่าครับ” “คะ?” จู่ ๆ ก็ถูกถามด้วยประโยคที่ไม่เข้าใจ เธอจึงเงยหน้ามองอลันด้วยแววตาใสซื่อ เห็นแบบนั้นความรู้สึกประหลาดแล่นวาบเข้ามาในใจชายหนุ่ม เขาขมวดคิ้วหน่อย ๆ ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนั้นมันคืออะไร “คุณถามว่าอะไรนะคะ?” “…” อลันยืนนิ่ง ตอบไม่ถูก อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกช็อตไปชั่วขณะ นับว่าเป็นครั้งแรกที่เขามีอาการแปลก ๆ แบบนี้ พอมองใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง คำพูดของเจ้านายหนุ่มลอยเข้ามาในหัวทันที ‘ผู้หญิงที่มีรอยยิ้มนางฟ้ากับแววตาใสซื่อขนาดนี้ นายยังหวาดระแวงอีกเหรออลัน’ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มนางฟ้ากับแววตาใสซื่อของเธอ เมื่อวานในห้องโถงเขาประจักษ์มาแล้ว แต่เรื่องความปลอดภัยของบริษัทและความปลอดภัยของไฟซัลมันเป็นเรื่องสำคัญที่สุดสำหรับเขา หากเขาจะหวาดระแวงเธอมันก็ไม่แปลก หรือว่าเขาใจแคบเกินไปนะ? “คุณอลันคะ?” “…” ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แสนบอบบางคนนี้น่ะเหรอจะมีพิษมีภัยอะไรต่อไฟซัล ความเป็นไปได้แทบจะศูนย์ เขาไม่ควรจะระแวงเธอ และควรจะเลิกจับผิดเธอหรือเปล่านะ “คุณอลันคะ!” เฮือก! “อ๊ะ… ระวังล้มค่ะ!” หมับ… ตุ๊บ! เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก อลันแทบไม่รู้ตัวเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาได้สติกลับมาอีกทีก็ตอนที่ร่างนุ่มนิ่มของไลลานาล้มทับอยู่บนตัวเขาแล้ว กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยอวลอยู่ปลายจมูก กระทั่งร่างบางดันตัวเองขึ้นจึงได้เห็นว่ากลิ่นนั้นมาจากเรือนผมสีน้ำตาลของเธอที่ตกลงมาเกลี่ยบนใบหน้าของเขา เหมือนอลันจะเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมไฟซัลถึงหลงใหลผู้หญิงคนนี้นัก… นี่มันอันตรายเกินไป… เธออันตรายต่อสัญชาตญาณชายหนุ่มอย่างพวกเขาเกินไป!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more