บรรยากาศ ณ ลานจอดรถหน้าโบสถ์เล็ก ๆ แห่งนี้เต็มไปด้วยกลิ่นไอความกดดัน แรงบีบบริเวณข้อมือเพิ่มขึ้นตามแรงอารมณ์ของหมอตะวัน ก่อนหน้านี้ที่มูลนิธิเขานึกสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างไลลานากับไฟซัล เขาคิดว่ามันมีบางอย่างไม่ธรรมดา และมันก็เป็นจริง…
พรึ่บ
มือบางกระชากหลุดจากการจับกุมสำเร็จ เธอบีบนวดข้อมือตัวเองเบา ๆ รอยแดงจาง ๆ ปรากฏรอบข้อมือเล็ก เธอไม่ได้คิดจะใส่ใจ แต่ชายหนุ่มอีกสองคนกลับใส่ใจแทนเธอ
“พี่ขอโทษ…”
“หยุดขอโทษซะทีค่ะ!”
ไลลานาเงยหน้าสบตากับตะวันตรง ๆ เธอคิดว่ามันถึงเวลาแล้ว ถึงเวลาที่ต้องพูดคุยกับเขาอย่างจริงจังเสียที ต่อจากนี้เธอจะไม่หลบหนี ไม่วิ่งหนีอีกแล้ว
“เรื่องของเรามันจบไปแล้ว… จบไปนานแล้วนะคะ” เธอพยายามคุมน้ำเสียงตัวเองไม่ให้สั่น พยายามอย่างมากไม่ให้เผลอแสดงความหวั่นไหวออกมา “อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะคะพี่ตะวัน ฉันขอร้อง”
คำว่า ‘พี่’ ที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบาง สร้างความปวดร้าวใ
