EP.26 #ไม้ตะพด
1156 Words
“ทำไมแกไม่ทำตัวให้มันได้เรื่องเหมือนเจ้าศินบ้างนะ นี่อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเปิดตัวเพชรคอลเลคชั่นใหม่ของบริษัทเจ้าศินแล้ว ดูซิดู! ทำไมลูกคนอื่นเขาเอาการเอางานกว่าแกอีก! เป็นลูกพี่ลูกน้องกันแท้ ๆ สายเลือดใกล้เคียงกันแท้ ๆ แต่ดันไม่ได้เรื่อง!”
ไฟซัลยกนิ้วแคะหูพลางเอียงคอหน่อย ๆ เขาชินแล้วกับการโดนเปรียบเทียบกับ ศศิน ลูกพี่ลูกน้องญาติฝั่งแม่เพียงคนเดียวที่เขาสนิทด้วย เขาโดนแบบนี้มาตั้งแต่เล็กจนโตแล้ว แต่จะว่าไปเขาเองก็ไม่ได้เจอศศินมาหลายเดือนแล้วเหมือนกัน รู้สึกว่าเมื่อวันก่อนเพิ่งได้รับบัตรเชิญไปร่วมงานเปิดตัวเพชรคอลเลคชั่นใหม่ด้วยละมั้ง
“พ่อจะมาบ่นแค่นี้ใช่ไหม บ่นจบแล้วผมจะได้ทำงานต่อ”
“หน็อย… แกนี่มัน!” ประธานแฟรงค์ใช้ไม้ตะพดฝังเพชรคู่ใจของตัวเองชี้หน้าลูกชายตัวดี เขาโมโหจนความดันจะขึ้นตาอยู่แล้ว แต่แทนที่ไฟซัลจะสำเหนียกสำนึกบ้าง ไม่มี… ไม่มีเลย!
“ใจเย็น ๆ ก่อนครับท่านประธาน อย่าโมโหเกินไปครับ”
“นั่นสิ ๆ พ่ออย่าขี้โมโหนักเลย เดี๋ยวจะแก่เร็วนะครับ”
“ไอ้…!” เขาแทบจะเขวี้ยงไม้ตะพดใส่ไฟซัลอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าถูกเสียงหวานดึงความสนใจไปเสียก่อน
“ท่านประธานดื่มน้ำเย็น ๆ ก่อนนะคะ” เสียงของไลลานาไม่ได้หยุดแค่ความโมโหของประธานหนุ่มใหญ่ แต่ยังหยุดสายตาของรองประธานหนุ่มให้จ้องเขม็งไปทางเธอด้วย
“ขอบใจ” แฟรงค์รับน้ำเย็นมาดื่มจนเกือบหมดแก้วก่อนวางคืนให้เลขาตัวเอง เขามองไลลานาด้วยสายตาคมกริบ เป็นสายตาที่ทำให้ไฟซัลนั่งไม่ติดเก้าอี้จนต้องลุกมายืนกั้นกลางระหว่างคนทั้งคู่
“พ่อกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวผมต้องไปประชุมต่อ อลันไปเตรียมตัว” ไฟซัลหันไปส่งซิกให้อลัน เขาพยักหน้ารับอย่างรู้งานทันที ทว่าไม่สามารถเบี่ยงความสนใจจากประธานหนุ่มใหญ่ได้
“เธอคือผู้ช่วยเลขาคนใหม่ของเจ้าไฟสินะ ชื่ออะไรล่ะ” ไม้ตะพดฝั่งเพชรถูกยกขึ้นมาดันศีรษะลูกชายให้ถอยออกไป ไฟซัลเสียหลักเพราะไม่ทันตั้งตัว เขากลับมายืนบังไลลานาจากสายตาผู้เป็นพ่ออีกครั้ง เสียงจิ๊ปากดังอย่างขัดใจ “หลบไปไอ้ลูกหมา! ฉันหมดธุระกับแกแล้ว!”
“หมดธุระแล้วก็กลับไปสิ จะมาคุยกับผู้ช่วยเลขาผมทำไมอีกล่ะครับ”
“เอ๊ะไอ้นี่… ฉันเป็นประธานบริษัทนี้นะโว้ย! ฉันมีสิทธิ์จะคุยกับพนักงานคนไหนก็ได้ หลบไป!” เขาสั่งทางสายตา เมื่อเห็นว่าไฟซัลไม่ยอมขยับจึงยกไม้ตะพดจะฟาดใส่ ไลลานาเห็นแบบนั้นก็ตกใจรีบผลักร่างสูงตรงหน้าออกไปให้พ้นทางทันที ทำเอาคนถูกผลักถึงกับช็อคไปเลย
“ทำอะไรของคุณครับ? ผลักผมทำไมเนี่ย”
“ขะ ขอโทษค่ะ ฉันกลัวคุณจะบาดเจ็บน่ะค่ะ คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะคะ ฉันยินดีจะพูดคุยกับท่านประธานค่ะ” ไลลานามองเขาด้วยสายตาจริงจัง ไฟซัลขมวดคิ้วมอง ก่อนถอนหายใจแรง ๆ เธอหันกลับมามองประธานหนุ่มใหญ่ผู้มีใบหน้าหล่อเหลาคล้ายกับลูกชายไม่มีผิด “ดิฉันชื่อไลลานา เป็นผู้ช่วยเลขาของคุณไฟซัลค่ะ”
“ไลลานา…” แฟรงค์หรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างละเอียดอีกครั้ง ก่อนพึมพำในลำคอเบา ๆ พร้อมกับชำเลืองมองไปทางไฟซัล “หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูอย่างที่เขาลือกันจริง ๆ ฮึ!”
“พ่อจะกลับได้ยัง ไป ๆ เดี๋ยวผมไปส่ง” ไฟซัลเดินเข้ามาจับไม้ตะพดฝังเพชร แต่ถูกสะบัดออกอย่างไม่ใยดีเมื่อจู่ ๆ แฟรงค์นึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้
“เดี๋ยวก่อนนะ… ว่าแต่ทำไมยัยหนูนี่ถึงมาอยู่ข้างตัวแกได้? นี่แก… แกไม่ได้มีอาการแพ้ผู้หญิงแล้วเรอะ?!” ไม้ตะพดถูกยกชี้หน้าไฟซัลอีกครั้ง เขาทำหน้ายุ่งยากใจ ให้อธิบายตอนนี้คงจะยาวแน่ ๆ
“เรื่องนั้นไว้ผมเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้พ่อกลับไปก่อนเถอะครับ”
“ไม่! ฉันจะฟังตอนนี้ เล่ามา!”
สองเลขาพากันถอนหายใจ สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน ความเอาแต่ใจและความเผด็จการไม่เคยน้อยหน้ากันเลยจริง ๆ
“ไว้วันหลังน่ะพ่อ นี่พ่อว่างมากนักหรือไงครับเนี่ย”
“เออว่าง! วันนี้ฉันว่างฟังแกได้ทั้งวัน”
“พ่อเป็นประธานนะ! จะว่างอะไรนักหนาละครับ” ไฟซัลดึงดันอย่างไม่ยอมแพ้
“ทีแกเป็นรองประธานวัน ๆ ยังเอาแต่หมกตัวในห้องลับเลย!”
เถียงเก่ง… เถียงเก่งเหมือนใครเนี่ย!
รองประธานหนุ่มขยี้ผมยาว ๆ ของตัวเองจนมันเสียทรงไปหมด เขาไม่อยากเจอหน้าบิดาตัวเองเพราะแบบนี้ ไม่เคยพูดคุยกันดี ๆ เกินสามประโยค เป็นต้องเถียงกัน ทะเลาะกันทุกครั้งไป
เหนื่อยใจเสียจริง… นี่แหละนะอารมณ์ชายแก่ผู้ครองตัวโสดมาเกือบสิบปี วัยทอง… นี่มันวัยทองชัด ๆ!
พลั่ก!
“อะไร? มองหน้าแบบนี้กำลังด่าฉันในใจเหรอไอ้ลูกหมา!” ไม้ตะพดหวดไหล่ไฟซัลไปหนึ่งที มันไม่แรงมากแต่ก็ทำให้หญิงสาวคนเดียวในห้องสะดุ้งตกใจยกสองมือขึ้นปิดปาก คนอื่นอาจชินชากับภาพเหล่านี้แล้ว แต่ไม่ใช่กับเธอ
“พ่อ! พ่อทำเธอตกใจแล้วเห็นไหมครับ!” ไฟซัลปัดไม้ตะพดบิดาออกแล้วหันไปหาไลลานา “ผมไม่เจ็บหรอก คุณไม่ต้องตกใจนะ”
“ค่ะ…” เธอตอบรับเสียงเบา สายตาจ้องนิ่งตรงไหล่ของเขาไม่ยอมละ แฟรงค์มองภาพคนทั้งสองด้วยแววตาของคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน เขาถอดทอนใจยาว ๆ ออกมา
“เอาเถอะ วันนี้ฉันจะกลับก่อนก็ได้ แต่!” ไม้ตะพดชี้ไปที่หน้าไฟซัลอีกครั้ง “แกรีบมาอธิบายเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด อย่าให้ฉันรอนาน ไม่งั้น…”
“…”
“ฉันจะเชิญแม่หนูไปพูดคุยเป็นการส่วนตัวแทน”
ประธานหนุ่มใหญ่ทิ้งคำขู่กราย ๆ เอาไว้ก่อนเดินออกจากห้องทำงานของไฟซัลไปพร้อมเลขาคนสนิท อลันปิดประตูเดินตามออกไปเหลือทิ้งไว้เพียงไลลานากับเจ้าของห้อง ไฟซัลถอนใจเฮือกใหญ่หันกลับมาหาไลลานาซึ่งตอนนี้สายตาเธอยังจ้องนิ่งอยู่ที่หัวไหล่ของเขา
“คุณเจ็บไหมคะ”
เขานิ่งคิด มองสีหน้าห่วงใยของเธอ ก่อนจะ…
“โอ๊ย… เจ็บจังเลยครับ”
- Writer
