EP.23 #เดต
1005 Words
ไลลานากลับเข้ามาดูแลเด็ก ๆ ในมูลนิธิต่อด้วยสีหน้าปกติราวกับก่อนหน้านี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น เธอพบกับไฟซัลซึ่งเพิ่งมาถึงพร้อมกับอลัน ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก เพราะเธอมัวแต่ยุ่งกับการเตรียมอาหารกลางวันให้เด็ก ๆ ส่วนไฟซัลมีห้องรับรองส่วนตัวที่ทางมูลนิธิจัดสรรไว้ให้ กระทั่งเวลาล่วงเลยมาเกือบจะเที่ยงวัน ไฟซัลจึงเดินเข้ามาหาเธออีกครั้ง
“หมดหน้าที่ของคุณแล้วใช่ไหมครับ”
ไลลานามองไปทางเหล่าซิสเตอร์ที่เพิ่งกลับมาจากการประชุมเรียบร้อยแล้ว เธอยิ้มวางใจให้ไฟซัล
“ค่ะ ขอบคุณท่านรองประธานมากนะคะที่อนุญาตให้ฉันลางานมาช่วยมูลนิธิได้แบบนี้”
คนถูกเรียกว่าท่านรองประธานขมวดคิ้วนิด ๆ รู้สึกไม่ชอบใจกับสรรพนามแสนห่างเหิน
“เรียกชื่อผมเหมือนปกติดีกว่านะครับ” เขาพูดตามใจคิด
“เอ่อ… จะดีหรือคะ?”
“ดีสิครับ นี่เป็นคำสั่งของผม คุณควรทำตามนะ อีกอย่างจากนี้ไปผมจะเรียกคุณว่าไลลาเช่นกัน ส่วนคุณก็เรียกผมว่าไฟก็พอ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณเป็นเจ้านายฉันนะคะ จะให้ฉันเรียกแบบนั้นได้ยังไงคะ”
“ทำไมจะไม่ได้ในเมื่อผมสั่ง ไหนลองเรียกซิครับ”
เพราะอ้างถึงคำสั่ง ไลลานาจึงก้มหน้าทำตามอย่างเสียไม่ได้
“คะ คุณไฟ” เธอไม่สามารถเรียกชื่อเขาห้วน ๆ ได้จึงเติมคำว่าคุณลงไปเหมือนเดิม ไฟซัลขยับยิ้มพอใจ อย่างน้อย ๆ ก็ดูสนิทใจกันมากกว่าเก่า
“ดีมากครับไลลา”
ไลลานาหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อ ๆ เพียงแค่ถูกเขาเรียกชื่อเล่นอย่างเป็นกันเอง เธอก้มหน้างุดหลบซ่อนอาการเขินอายแปลก ๆ
ภาพความใกล้ชิดของคนทั้งสองตกอยู่ในสายตาของหมอหนุ่มโดยตลอด ตะวันพอจะรู้เรื่องที่ไลลานาทำงานเป็นผู้ช่วยเลขาให้กับไฟซัล ตอนแรกเขารู้สึกแปลกใจเพราะไม่คิดว่าไลลานาจะทำงานด้านนี้ได้ เธอไม่ได้จบด้านนี้มาสักหน่อย แต่พอมาเห็นท่าทางสนิทสนมกันจนเกินพอดีกอปรกับสายตาที่รองประธานหนุ่มใช้มองเธอ ความร้อนรนใจสายหนึ่งแล่นวาบเข้ามาในใจหมอหนุ่ม
“ผมให้อลันไปเอารถมาแล้ว เราไปกันเลยดีกว่าครับ”
“ไปไหนคะ?” เธอเงยหน้ามองไฟซัลฉงน ทว่ายังไม่ทันได้คำตอบ ข้อมือบางถูกคว้าจับจูงให้เดินตามมาแล้ว ภาพไฟซัลจูงมือไลลานานั้นปรากฏสู่สายตาของใครหลายคนในบริเวณนั้น โดยเฉพาะหมอตะวัน เขากำปากกาในมือแน่น สายตาคมจ้องนิ่งไปที่มือของคนทั้งคู่
.
.
.
ปึง
ร่างบางถูกพาขึ้นมานั่งบนรถคันหรูโดยมีเจ้านายหนุ่มนั่งชิดอยู่ด้านข้าง เธอขยับเว้นระยะห่างจากเขาอย่างเป็นธรรมชาติ คนถูกเว้นระยะเหลือบมองพลางลอบยิ้มมุมปาก ความขุ่นใจกับภาพบาดตาก่อนหน้านี้ค่อย ๆ จางหายไปทีละนิด
อลันขับรถพาทั้งคู่มาร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริษัทมากนัก เขาจองโต๊ะไว้ให้เจ้านายเรียบร้อยแล้ว ซึ่งเป็นโต๊ะสำหรับสองที่เท่านั้น แน่นอนว่าเขาไม่มีสิทธิ์ร่วมโต๊ะในครั้งนี้
“คุณอลันล่ะคะ?” ไลลานามองซ้ายขวาเพื่อหาเลขาหนุ่มที่ปกติควรมาร่วมโต๊ะด้วย ทว่าตั้งแต่เดินเข้าร้านมาเธอยังไม่เห็นอลันเลย หรือว่าเขากำลังจอดรถอยู่นะ…
“มื้อนี้อลันไม่ทานน่ะ คุณทานอะไรดีครับ สั่งได้เต็มที่เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” เมนูในมือไลลานาสั่นน้อย ๆ เธอไม่คิดว่าจะได้นั่งทานอาหารกับไฟซัลสองต่อสองแบบนี้ รู้สึกไม่ชินยังไงไม่รู้…
หลังจากสั่งอาหารเพียงเล็กน้อยเสร็จ ไลลานาขอตัวมาเข้าห้องน้ำ เธอพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองก่อนเดินกลับมาที่โต๊ะ ทว่ากลับต้องชะงักเท้าเมื่อเห็นไฟซัลกำลังพูดคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เธอคนนั้นรูปร่างสูงเพรียวแต่งตัวหรูหรา ทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า และเครื่องประดับล้วนเป็นของแบรนด์เนมราคาแพง เธอยืนอยู่ด้านข้างโต๊ะขณะไฟซัลยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
ใครกันนะ…
“คุณมาแล้วเหรอ” ไฟซัลเหลือบมาเห็นไลลานา เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาจูงมือเธอให้กลับมาที่โต๊ะ ภาพไฟซัลเลื่อนเก้าอี้ให้ไลลานานั่งตกอยู่ในสายตาหญิงสาวร่างสูงเพรียวที่เพิ่งถูกเขาเมินบทสนทนาเมื่อครู่ไปอย่างหน้าตาเฉย
“จะไม่แนะนำเธอหน่อยหรือคะ ไฟซัล”
ไลลานาเงยหน้ามองหญิงสาวแปลกหน้าที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไปไหน แถมยังกอดอกก้มมองเธอด้วยดวงตาคมเฉี่ยวอีกต่างหาก เธอมองไปทางไฟซัล เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมพูดอะไร เธอจึงเป็นฝ่ายลุกขึ้นยืนแนะนำตัวเสียเอง
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อไลลานาเป็นผู้ช่วยเลขาของคุณไฟซัลค่ะ”
“คุณไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวก็ได้นะครับ” ไฟซัลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ทว่ากดดันในที สายตาเขาจ้องมองไลลานานิ่ง ไม่ได้เหลือบมองหญิงสาวอีกคนแม้สักนิด
“แต่ว่า…”
“นั่งลงเถอะครับ”
คราวนี้น้ำเสียงเขาเข้มขึ้นคล้ายออกคำสั่ง ไลลานามองหญิงสาวข้างกายก่อนจะยอมนั่งลงอีกครั้ง เมื่อเห็นไลลานาว่าง่าย เขาจึงยกยิ้มพอใจ และทำเหมือนใครอีกคนเป็นอากาศธาตุเช่นเดิม
“คุณนี่… นิสัยเลวร้ายไม่เคยเปลี่ยนเลยนะไฟซัล ทำเหมือนฉันไร้ตัวตนอยู่เสมอ ทั้งที่ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณแท้ ๆ น่าโมโหชะมัด”
คู่หมั้นงั้นเหรอ…
- Writer
