คืนนั้นใต้แสงดาว

กลับมาสร้างความสุข

“ลูกทะเล แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ” ชี้หน้าน้องเสร็จก็พูดเป็นจริงเป็นจังกับพ่อ “พ่อขา ถ้าน้องไม่น่ารัก มุกจะตีน้อง” น้องไข่มุกหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสะพายข้างสีสันสดใสมาเช็ดหน้า

“ป้อก๋า” ลูกทะเลเบียดตัวเข้าไปหาเอเดรียน

“พี่มุกสอนให้เรียก ‘พ่อคับ’ ไง ‘ป้อก๋า’ มันผู้หญิงเรียก อยากเป็นผู้หญิงก็ต้องใส่กระโปรงนะ”

“ป้อคับๆๆๆ ม่ายใฉ่โปง” ลูกทะเลจับแขนน้องไข่มุกอย่างขอร้อง อีกมือยื้อผ้าเช็ดหน้าจะช่วยเช็ดให้

“น้องมุกครับ ลูกทะเลยังเป็นเบบี๋ น้องพูดตามน้องมุก เพราะเห็นว่าน้องมุกเก่ง เป็นไอดอล” เอเดรียนลูบหัวน้องมุก “แล้วน้องก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำไปจะให้น้องมุกโกรธ เพราะเมื่อกี้ก็ยังสนุกสนานกันอยู่ ถ้าอันไหนไม่ดีเราก็ค่อยๆ สอนน้องดีกว่านะครับ น้องมุกจะให้อภัยน้องได้ไหม”

“พ่นน้ำลายไม่ดีนะคะลูกทะเล พู่ๆ แบบนี้น่ะ ไม่เอาแล้วนะ” น้องไข่มุกสอนลูกทะเลพร้อมทำท่าพ่นน้ำลาย

“ม่ายเหยอ” ลูกทะเลทำหน้างงๆ

“ค่ะ ไม่ดี สังคมไม่ยอมรับ” น้องไข่มุกทำหน้าจริงจัง

พอเคลียร์กับน้องชายเสร็จ สองพี่น้องก็ไปนั่งรวมกลุ่มกับพวกผู้ใหญ่จกข้าวเหนียวส้มตำไก่ย่างกันบนพื้นในห้องครัวเบเกอรี่ของเพชรพลอย

ไข่มุกชอบกินหนังไก่ย่างจนทุกคนต้องลอกหนังให้ แต่มีชิ้นหนึ่งเหนียวเป็นพิเศษ

“อื๊ด” ไข่มุกใช้ฟันกัดไว้พร้อมกับใช้มือดึง

“ตัวเล็ก” หยกอุทานเมื่อเห็นหลานสาวทำหน้าแหย ขณะที่ทุกคนก็ตกใจไม่ต่างจากหยก แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้

สองวันต่อมา ระหว่างที่ไข่มุกกับลูกทะเลกำลังเล่นขี่จักรยานกันอยู่ที่สวนหย่อมของโรงแรม ต้าร์ซึ่งกลับมาจากโรงเรียนเห็นเข้าก็รีบกลับอาคารที่พักแล้วคว้าจักรยานมาขี่ด้วย

ต้าร์ก้มลงมองหน้าไข่มุก เอียงหัวไปมาแล้วก็หัวเราะน้องที่แยกเขี้ยวแดรกคูล่าให้

“มุเอ็นแอ๊กอูล่า แฮ่” ไข่มุกทำท่าผีน่ากลัวหลอกพี่

ยายปรางค์ทิพย์ซึ่งเดินป้อนข้าวลูกทะเลอยู่ใกล้ๆ เดินมาบอกเด็กชาย

“น้องมุกเขาบอกว่าพี่ต้าร์ใส่เหล็กดัดฟัน ฟันน้องมุกหลอ จะให้พ่อพาไปใส่เหล็กดัดฟันสีสวยๆ แบบพี่ต้าร์บ้าง น้าหยกก็เลยซื้อฟันแดร็กคูล่ามาให้ใส่”

“เยฟันไม่หยอ” ลูกทะเลยิงฟันสองซี่อวดต้าร์

“พี่ต้าร์ฟันเก เลยต้องใส่เหล็ก” ต้าร์ยิงฟันให้ลูกทะเลดู

“ปี้มุมีฟานผีดูดเยือด” ลูกทะเลชี้ไปที่พี่สาว

ไข่มุกไม่สนใจน้อง เด็กหญิงแย่งความสนใจมาจากพี่ชาย “อี้อ้า มุช้อนยดอักยานนะ” (พี่ต้าร์ มุซ้อนรถจักรยานนะ)

ต้าร์ฟังไม่ออก แต่ดูจากท่าทางที่น้องเอามือทุบเบาะก็รู้ว่าน้องอยากทำอะไร

“น้องมุกอยากไปไหนล่ะ เดี๋ยวพี่พาไป” เขาว่าพร้อมกับขึ้นไปนั่งบนอานคนขี่

เนื่องจากจักรยานไม่สูงมากไข่มุกจึงปีนขึ้นมาได้ แต่ยายปรางค์ทิพย์ก็คอยช่วยระวังให้ ก่อนหญิงอาวุโสจะสาวเท้าตามลูกทะเลที่วิ่งตามผีเสื้อไปยังเนินหญ้า

“อี้ไอ๋อีอ้อ” (ที่ไหนดีน้อ) ไข่มุกเอานิ้วจิ้มแก้มทำท่าขบคิด

“ขี่ไปร้านเบเกอรี่ไหม”

“ไอ” (ไป)

“พี่มีที่อยู่ที่นึง มันเป็นความลับ โตขึ้นพี่จะพาน้องมุกไป น้องมุกอยากไปไหม” ต้าร์เอี้ยวตัวมาถามน้องที่น้ำลายไหลย้อยออกมาตามมุมปากและฟันปลอม

“ไอ” ไข่มุกพยักหน้า

“เอาไว้พี่พาไปนะ”

“อื้อ” ไข่มุกพยักหน้าแรงๆ ก่อนจะโน้มตัวไปเช็ดน้ำลายกับเสื้อของต้าร์ จากนั้นก็กอดเอวเด็กชายยิ้มโชว์ฟันปลอมอวดพนักงานของโรงแรมและการ์ดที่พากันหัวเราะ ในขณะที่คนพี่ก็ยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันสีสันสดใสไปตามทางจักรยานมุ่งไปทางร้านเบเกอรี่

*********

กลับมาที่ปัจจุบัน

“พวกเขาต้องตื่นมาอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันทาแป้งเอง ไม่มีใครป้อนข้าว”

แกรี่มองไปยังกลุ่มเด็กวัยสามถึงห้าขวบในห้องห้องหนึ่งซึ่งมีพี่เลี้ยงกำลังเล่านิทานให้ฟัง แล้วพาไข่มุกเดินไปอีกห้องหนึ่ง

“บางคนก็หน้าตาผิวพรรณดี” ไข่มุกส่ายหน้าให้กับชีวิตไร้เดียงสาที่ถูกนำมาทิ้งไว้ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

แกรี่แค่นหัวเราะในลำคอ ขณะมองไปยังกลุ่มเด็กโตขึ้นมาหน่อย “ไม่ใช่ว่าเกิดเป็นลูกคนรวยแล้วจะโชคดีเสมอไป ในนี้มีลูกคนมีเงินหลายคน พ่อแม่แยกทางกัน ต่างคนต่างมีคนใหม่ เด็กที่กลายเป็นส่วนเกินก็ถูกพามาไว้ที่นี่พร้อมกับข้าวของเครื่องใช้ดีๆ แต่สิ่งที่พวกเขาโหยหาคือความอบอุ่นและอ้อมกอดของพ่อแม่ต่างหาก”

ไข่มุกมองหน้าแกรี่ที่ดูสลดลง มือบางยกขึ้นจับหน้าอกตัวเองเมื่อมาหยุดยืนหน้าห้องเด็กวัย 0-2 ขวบ ชายหนุ่มมองหน้าเธอแล้วถอนหายใจ จำต้องเก็บความเศร้าสะเทือนใจที่แทบจะพรั่งพรูออกมาไว้ภายใน แต่สุดท้ายก็ไม่อาจกลั้นความรู้สึกตีบตันที่เจือออกมาทางน้ำเสียง

“พวกเขารอให้พ่อกับแม่กลับมากอด รอให้แม่ที่ไปทำงานกลับมารับ รอ รอ และรอ แต่มันเป็นไปไม่ได้เพราะแม่ทิ้งเขาไปแล้ว ดังนั้นความหวังของเขาคือรอเวลาออกไปตามหาแม่”

“แม้ว่าแม่ตั้งใจเอาเขามาทิ้งน่ะเหรอ”

เขาฝืนยิ้มให้เธอ ในโชคชะตาที่ย่ำแย่ก็ยังมีเศษเสี้ยวหนึ่งที่สามารถมองให้เป็นเรื่องดีได้

“ครับ สำหรับแม่บางคน ที่นี่อาจจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด และดีที่สุดก็ได้ จริงไหมครับน้องมุก”

ไข่มุกพยักหน้า ยิ้มตอบเข้าไปในดวงตาคมสีน้ำตาล ภายใต้ความดุดันกราดเกรี้ยวที่เรืองโรจน์อยู่ในแววตาเขา มีเพียงเธอเท่านั้นที่มองเห็นความอาดูรของบุรุษผู้แข็งแกร่งและเย็นชา

“นอกจากพ่อแม่ที่เด็กๆ รอคอยแล้ว พี่ต้าร์ก็ยังเป็นคนที่พวกเขารอคอยด้วยไม่ใช่เหรอคะ”