คืนนั้นใต้แสงดาว

สร้างความทรงจำใหม่

“ฉันเห็นด้วยกับวัฒน์นะ แกบอบช้ำทางจิตใจ ต้องให้เวลาแกนิดนึง” พรรณรายพูดอย่างคนที่คุ้นเคยกับการทำงานกับมูลนิธิต่างๆ และงานการกุศลมานาน

เกร็กทำตามคำแนะนำของพรรณราย เขามาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทุกวัน จนกระทั่งจ้อยเริ่มไว้ใจและยอมไปอยู่กับเขาที่อเมริกาในที่สุด

ณวัฒน์ซึ่งช่วงนั้นยังไปๆ มาๆ ระหว่างไทยกับอเมริกา เดินทางมาพร้อมเด็กชายด้วย เพื่อเป็นเพื่อนเล่นกับจ้อยในช่วงที่ยังไม่คุ้นกับใคร

“ความทรงจำถูกสร้างขึ้นมาพร้อมกับลมหายใจ”

เอเดรียนพูดขึ้นระหว่างพินิจพิจารณาเด็กชายที่ยังกำถุงไข่ไดโนเสาร์ไว้ในมือไม่ปล่อย ราวกับมันเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจเพียงอย่างเดียว

“ยังไงครับ”

เกร็กเอียงคอถามเจ้านาย ผู้ซึ่งไม่ชอบเด็กมาแต่ไหนแต่ไร โดยเฉพาะเด็กที่ชอบกรีดร้อง เขาเดาไม่ถูกว่าเอเดรียนจะแนะนำอะไรเลยจริงๆ แต่ค่อนข้างมั่นใจว่ามันต้องดี เพราะทันทีที่ท่านประธานรู้เรื่องจ้อยจากเขาก็เร่งดำเนินการทุกอย่างให้เสร็จสรรพ

“ฉันอยากให้จ้อยลืมอดีตให้ได้มากที่สุด และสร้างความทรงจำใหม่ให้กับแก”

เอเดรียนเหลือบมองบอดี้การ์ดคนสนิทแว่บหนึ่ง และเดินไปนั่งลงตรงหน้าเด็กชายตัวผอมแข้งขาเล็ก เขาแบมือขอสิ่งที่เด็กน้อยหวงแหน “อาขอได้ไหม”

จ้อยรีบเอาไข่ไดโนเสาร์ไปซ่อนไว้ข้างหลัง ส่ายหน้าระรัว

“อาซื้อมาให้อีกเยอะเลย”

เขามองตาเด็กน้อย ส่งความเอื้ออารีผ่านสายตาเข้าไปในดวงตาแสนว้าเหว่เคว้งคว้าง มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นดีดนิ้วดังเปาะ

เพียงเท่านั้นแมตต์บอดี้การ์ดคนสนิทอีกคนก็เข้ามาพร้อมกับกล่องบรรจุไข่ไดโนเสาร์มากมายหลายขนาด เขานำมาวางบนโต๊ะตัวเตี้ย

จ้อยตื่นเต้นกับความละลานตาตรงหน้า มันมีแรงดึงดูดมากพอที่จะทำให้เด็กชายก้าวเท้าไปหา แต่ก็หยุดระหว่างทางเพราะมันไม่ใช่ของตัวเอง

“แลกกันไหม” เอเดรียนมองภาพเด็กน้อยที่มีท่าทีลังเล และลองยื่นข้อเสนอเพื่อหยั่งเชิง “แลกไข่ของจ้อย กับไข่ของอาทั้งหมดนั่น”

“ไม่” จ้อยรีบถอยไปไกล หากต้องเลือกระหว่างของที่แม่ให้มา กับไข่ไดโนเสาร์มากมายที่เจ้าตัวอยากได้มากๆ เด็กชายก็ยังอุ่นใจมากกว่าที่จะอยู่กับของในมือ แม้จะไม่สวยเท่าก็ตาม

“งั้นอาให้เลย ไม่ต้องแลก ดีไหม” เอเดรียนยิ้ม ขยับเข้าไปใกล้ๆ เด็กชายและเอื้อมมือไปลูบหัวทุยๆ ส่งผ่านความเมตตาให้จ้อยได้รับรู้ผ่านสัมผัสและน้ำเสียง

ความทรงจำบางอย่างก็ต้องเก็บไว้...คือสิ่งที่เอเดรียนเพิ่งตระหนัก

จ้อยทำตาโต มองหน้าเอเดรียนราวกับว่าตัวเองฝันไปจนต้องถามให้แน่ใจ “ให้จ้อยเหรอ”

“อือ ให้จ้อย มันเป็นของจ้อย ชอบไหม”

จ้อยยิ้มจนเห็นฟันเกๆ ที่ซ้อนกันไม่เป็นระเบียบ “ชอบ”

“ลุยเลยเพื่อน” เอเดรียนตบไหล่จ้อย

เด็กน้อยหันไปมองหน้าเกร็กที่แทนตัวเองว่าพ่อตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน เกร็กยิ้มให้ลูกพร้อมกับพยักหน้า จ้อยจึงพุ่งเข้าใส่ไข่ไดโนเสาร์บนโต๊ะตัวเตี้ยที่แมตต์วางไว้ด้วยความดีใจ จ้อยวางไข่ไดโนเสาร์ของตนไว้ข้างๆ กันแล้วหยิบไข่ใบอื่นขึ้นมาอย่างเบามือ มองที่ฉลากสีสันสดใสซึ่งมีรูปไดโนเสาร์คมชัดหลายพันธุ์ มันสวยจับใจเด็กน้อย

ระหว่างนั้นเสียงดนตรีก็ดังขึ้นด้วยท่วงทำนองที่ไม่ค่อยเข้าท่า เอเดรียนขมวดคิ้ว หันไปมองยังที่มาของเสียง ณวัฒน์เดินลอยหน้าลอยตาฮัมเพลงดีดกีต้าร์โปร่งขนาดย่อมๆ เข้ามาพร้อมโปรยยิ้ม

“พอเถอะ” เอเดรียนยกมือห้าม “อายเด็กมั่ง”

จ้อยผละจากไข่ไดโนเสาร์ มาสวัสดีณวัฒน์ที่สนิทกันแล้ว

“ชอบไหม” ณวัฒน์นั่งลงกับพื้นพลางถามเด็กน้อย เขามีความคิดว่าเสียงดนตรีจะช่วยเยียวยาสภาพจิตใจให้จ้อยได้บ้าง จึงไปหาซื้อมาให้เด็กชาย

“ชอบฮะ พี่โป้งก็มี” จ้อยหมายถึงเพื่อนบ้านที่ชอบออกมานั่งเกากีต้าร์ตอนค่ำพร้อมกับดื่มไปด้วย แต่เอเดรียน ณวัฒน์ และเกร็กก็ไม่ได้ถามว่าโป้งคือใคร ไม่อยากซักให้จ้อยขุดคุ้ยเรื่องต่างๆ มาพูด พวกเขาต้องการสร้างความทรงจำให้จ้อยใหม่

“จ้อยชอบกีต้าร์เหรอลูก” เกร็กเห็นดวงตาแวววาวของลูกชายขณะลูบๆ คลำๆ กีต้าร์ของณวัฒน์

“ฮะ” หันมายิ้มให้เกร็ก ก่อนจะกลับไปมองกีต้าร์

“อาซื้อมาให้” ณวัฒน์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ จ้อย และดีดกีต้าร์หนึ่งครั้ง ดึงรอยยิ้มของจ้อยให้ฉีกกว้างขึ้นไปอีก แววตาของเด็กชายเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาแห่งความดีใจ

จ้อยหันไปมองเกร็ก คราวนี้กล้ามากขึ้นที่จะเดินเข้าไปขอคำอนุญาต “พ่อฮะ อาวัฒน์ซื้อให้จ้อย”

คำว่า ‘พ่อ’ คราวนี้มันช่างเต็มไปด้วยความสุขที่ชายหนุ่มทั้งสามสัมผัสได้ เกร็กถึงกับน้ำตาซึม เขาดึงลูกชายเข้ามากอดแนบอก ท่อนแขนแข็งกระด้างสองข้างที่มีไว้เพื่อปกป้องเจ้านายกลายเป็นอ้อมกอดที่อ่อนโยนสำหรับจ้อย

“พ่อฮะ จ้อยเล่นได้” จ้อยพูดอยู่ตรงไหล่หนา พยายามยันตัวออกเพื่อไปรับกีต้าร์จากณวัฒน์

“ไปลูก” เกร็กเอ่ยปากอนุญาต

จ้อยจับกีต้าร์มาดู ไล้มือไปบนเนื้อไม้เบาๆ ก่อนจะเริ่มดีดบนสายที่ขึงตึง พอดีดครั้งแรกเสร็จ เด็กน้อยก็เงยหน้ามองชายในชุดสูทดูดีทั้งสามซึ่งพยักหน้าให้ตนเล่นต่อ

คน ‘ดีดได้’ ไม่ใช่ ‘ดีดเป็น’ อย่างณวัฒน์หัวเราะร่าอย่างถูกใจที่มีจ้อยเป็นเพื่อนเล่นทำนองข้างๆ คูๆ ทำให้ชายหนุ่มอีกสองคนพลอยหัวเราะตาม ในขณะที่ใบหน้าของจ้อยก็สดใสขึ้นกับเสียงดนตรีที่มาจากฝีมือของตน