ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง หลังเห็นขนาดแก่นกายตรงหน้าผงาดขึ้นไม่คิดจะปรานีกัน ขนาดของมันสามารถทำเธอตายได้เมื่อเทียบกับข้อมือ ไอ้เด็กคนนี้เลี้ยงสิ่งนั้นด้วยอะไรกันนะ ชักจะสงสัยเขากินอะไรเป็นอาหาร
“ไม่ ไม่ ฉันรับมันไม่ไหวหรอก”
เสียงกระท่อนกระแท่นบอก มือปัดไป่เริ่มดิ้นรนหาอิสรภาพ คนบนร่างยกยิ้ม มือใหญ่คว้าอุ้งเท้าเล็กไว้
“ใจเย็นสิครับ” ปลอบใจน้ำเสียงติดตลก “ยังไม่ทันได้ลองเลยก็กลัวซะแล้วหรือ พี่ต้องลองมันก่อนสิ ผมเชื่อว่าพี่รับไหว เพราะว่าผู้ชายกับผู้หญิงถูกสร้างมาให้เข้ากันอยู่แล้ว”
“บ้า..”
ประโยคหลังเขากระซิบ เสียงแหบพร่าทำเตียร์เขินอาย ลอบกลืนน้ำลายลงคอ มองจุดนั้นอย่างตื่นตระหนกปนประหม่า นอนนิ่งเฉยยอมเขาก็ตอนท่อนแขนแกร่งใช้แรงกด รู้ดีดิ้นไปยังไงก็ไร้ประโยชน์ ริแต่จะทำให้เหนื่อยเปล่า ซึ่งอันที่จริงเธอเองก็ต้องการสิ่งนั้นไม่ใช่น้อยด้วย
“มันจะเจ็บหรือเปล่า”
จึงถามย้ำเสียงสั่นอีกครั้ง ประหนึ่
