ดวงตาของเขาหลุบต่ำมองแสงจากหน้าจอกำลังกะพริบ น่าเสียดายไม่ทันได้เห็นรายชื่อ เจ้าของกลับคว้ามันไปถือ ลุกเดินออกจากโต๊ะนั้นเสียก่อน คนมองจึงได้แต่ลากสายตาตามไป มองท่าทางการคุยสลับกับการหันมามองตนเป็นระยะๆ ตรงจุดนั้นมีแต่ภาพที่ไร้เสียง ซึ่งไม่นานเธอก็เดินกลับมาพร้อมสีหน้าบึ้งตึง ทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามกับเขา เงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนจะเลื่อนธนบัตรมาให้
“ฉันจะออกไปข้างนอกนะ อาจจะกลับดึกหน่อย ระหว่างนี้นายจะไปเที่ยวไหนก็ได้ ตามสบายเลย”
“แล้วเงินนั่น?” พาสคาลเลิกคิ้วสูง สังเกตอาการของเธอ “พี่จะให้ผมยืมเหรอ”
“อืม เงินสดที่มีติดตัวฉันอยู่ตอนนี้ หวังว่าจะพอ มีเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืนก็แล้วกัน”
“ใจดีจังแฮะ ว่าแต่จะไปไหนเหรอครับ มีเรื่องด่วนหรือ”
“นิดหน่อย” ประโยคสั้นๆ พร้อมลุกขึ้นยืนกะทันหันทำเก้าอี้ที่นั่งอยู่ถึงขั้นถอยกรูด ความเร่งรีบทำให้คนนั่งมองถึงกับขมวดคิ้ว ใช้เวลานานพอควรถึงจะตัดสินใจเสนอตัว
“ผม
