"Buradan asla çıkamazsın. Duydun mu beni?"
"Hayır." dedim gülümseyerek. Korkmayacaktım. Telaşlanmayacaktım. Hele onun istediğini yapıp da karamsarlığa asla kapılmayacaktım. "Burası gerçek değil Lâl. Unutma." diye fısıldadım kendi kendime. "Bak, canını bile yakamıyor. Çünkü aslında Adin'in yanındasın. Onun değil. O sadece bir korkak."
"Ben korkak değilim."
"Yalnız bırakmıştın en son beni. Ne oldu da korkudan geri döndün?" diyerek kahkaha attım. "Buradan çıkacağım. Bunun sen de farkındasın. Sonra da seni bulup, böyle yalandan falan değil, gerçekten kapatacağım zindana. Ondan değil mi, bana kendini göstermekten korkman. Korkak seni!" Alay edercesine ona seslendim. Bir yandan da kendimi gaza getiriyordum aynı zamanda.
"Kes sesini!"
"Ne o? Sinirlendin sanki."
"Sana sesini kes dedim."
