Yüzbaşı Ayaz Sancak
Konvoy halinde üsse doğru yol alıyorduk. Araçların motor sesi kulaklarımda uğuldayan bir pişmanlık gibi çınlıyordu. Ön koltukta oturuyordum ama aklım çatıda, kanlar içinde yatan o kızdaydı. Melek’in yüzü gözümün önünden gitmiyordu. Ona orada söz vermiştim… “Seni canlı çıkaracağım,” demiştim. Ama Leyla Farah ve şerefsizleri, her şeyi ellerimden çekip almıştı. Onu helikopter ile acil tahliye etmiştik.
Arkamdan ara ara timin nefesleri geliyordu. Herkes sessizdi, öyle bir sessizlik ki ölümden beterdi. Hepimiz bu işin altından kalkamadığımızı biliyorduk. Ben, onların komutanı, daha ağırını biliyordum... Bir sivilin can güvenliğini sağlayamamıştık. Bizim için en büyük utanç buydu.
Üssün ağır demir kapıları açıldığında konvoy içeri girdi. Araçlardan indik. Çamur kaplı botl
