MELEK
“Gamze! Gamze! Kendine gel!”
Yere çömelmiş, arkadaşımın yanaklarına hafifçe vuruyordum. Nefes alıyordu, sadece şoktan bayılmıştı. İçimden bir yandan gülmek, bir yandan da kahrolmak istiyordum. Tabii ki böyle olacaktı. Ona “vuruldum” dememle, beyni kısa devre yapıp kendini kapatacaktı. Bu, geçen yıl da böyleydi. Daha bir yıldır arkadaştık ama en az yirmi yıla bedeldi. En yakınımdı.
“Ah Gamze,” diye mırıldandım onu koltuğa taşımaya başlarken. “Seni niye korkuttum ki? Haklısın, burada olmam çok saçma. Ama başka çarem yok.”
Onu zorlukla koltuğa yatırdım, ayaklarını yukarı kaldırdım. Mutfağa koşup bir bardak soğuk su getirdim. Yüzüne serptiğimde, bir anda gözlerini açtı, öksürerek ve soluk soluğa doğruldu.
“Ne? Neredeyim? Ne oldu?” Gözleri odaklanmaya çalışırken, ilk gördüğü şey, üze
