MELEK
Arabanın içi, Ayaz’ın gergin sessizliği ve benim içimi kemiren sorularla doluydu. Albay’ın söyledikleri kafamda dans ediyordu. Dişi Kurt. Bu isim bile ürpertiyordu. Ben miydim o? yetenekli, tehlikeli ajan? Nasıl olabilirdim? Ellerim hala unlu, bıçak yaralarıyla dolu değil, mutfak bıçağıyla sebze doğramaktan nasır bağlamıştı. Ya da başka şeyden mi?
“Ordu evi” denilen yere vardığımızda, beklediğim gibi soğuk, resmi bir bina değil, daha çok büyük, korunaklı bir aile evi gibiydi. Etrafı yüksek duvarlarla çevrili, ama içerisi sıcak ışıklarla aydınlanmıştı. Sanırım tim burda yaşıyordu
Ayaz, arabayı park edip derin bir nefes aldı. Bana baktı, gözlerinde o her zamanki sertlik vardı, ama altında bir şey daha vardı... Belki de endişe? Benim için mi endişeleniyordu yoksa benim kim olabilece
