“ใครให้ฉันชอบคุณล่ะ”
ซูเสี่ยวหนิงยังยิ้มสดใส แม้ตอนนั้นขาจะสั่นจนแทบทรงตัวยาก แต่ยังผ่านมาได้
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าต้องทำได้…. ฉันอยากเป็นคนที่มีประโยชน์ช่วยสนับสนุนคุณ”
หัวใจหวังอี้เฉิงเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่ ไม่เคยมีใครที่ขี้ขลาดแต่พยายามข่มความกลัวเพื่อให้ได้ยืนข้างเขา ทั้งที่ไม่ต้องทำก็ได้
เขาโอบแขนรอบตัวเธออย่างลืมตัว แน่นเสียจนเธอแทบหายใจไม่ออก
“ยังไงก็ห้ามทำแบบนี้อีก เข้าใจไหม? ฉันไม่ยอมให้เธอเอาชีวิตไปเสี่ยง”
ถ้าไม่เพราะตอนนั้นเธอส่งสายตาห้ามปราม เขาคงบุกเข้าไปถล่มพวกสิงห์เหนือเพื่อช่วยคนออกมา ไม่มีใครรู้ว่าตอนนั้นหัวใจของเขาหวาดกลัวขนาดไหน
ไป๋หลินเห็นซูเสี่ยวหนิงแสดงความภาคภูมิใจ ที่สามารถเจรจาการค้าเมื่อคืน ทั้งก่นด่าสาปแช่ง อยากให้ตายเร็วๆ
หากว่าหวังอี้เฉิงตำหนิเธอสักคำ ตนคงกล้ำกลืนมันได้บ้าง แต่เขาเอาแต่ปกป้องผู้หญิงคนนั้น ดวงตาที่เคยเย็นชามองซูเสี่ยวหนิงด้วยความห่วง
