เธอคือลูกหนี้ผู้คลั่งรัก

ค่ำคืนหนึ่งที่ท่าเรือเก่า ณ เมืองชายฝั่งทางใต้ แสงไฟนีออนจากบาร์เถื่อนสว่างสลับกับเงามืด เงาชายฉกรรจ์หลายสิบคนยืนเรียงรายรอบเพียงชายหนุ่มคนเดียว เขาดูสงบ แต่ก็ดูเหมือนภาพวาดที่น่าเกรงขาม ราวกับเจ้าชีวิตผู้มีจิตวิญญาณลวงตา พวกเขาหลายสิบคนต่างค้อมศีรษะลง แขนสองข้างวางข้างลำตัวโดยไม่ดิ้นขยับ มองแสงสาดที่พื้นแล้วราวกับเงาของภูเขา ดวงตาแต่ละคู่กำลังเฝ้ามองเพียงร่างเดียวที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายลม หวังอี้เฉิง สวมสูทสีดำที่ตัดเย็บอย่างประณีตจากต่างประเทศ ยืนล้วงกระเป๋า ท่าทางสงบนิ่งราวแผ่กลิ่นอายกดดัน ทว่างามสง่าประหนึ่งขุนนางสมัยโบราณที่หลุดมาจากภาพเขียน กลับแฝงไว้ด้วยอำนาจที่เพียงแค่ปรายตามอง ก็ทำให้ผู้ชายที่ยืนรายล้อมไม่กล้าหายใจแรง เสียงรองเท้าหนังขยับเคาะพื้นซีเมนต์ ตึก… ตึก… ตึก ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยอำนาจ ยังเด็ดขาดเกินกว่าที่ใครจะคิดท้าทาย “คุณหวังครับ ผม... ผมผิดไปแล้ว! ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลย!” ร่างของลูกหนี้ที่พยายามหนีหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ถูกจับกลับมา และต้องรับโทษในการกระทำอันโง่เขลาของตนเอง ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่ามันคือการท้าทายความอดทนมัจจุราชผู้โหดเหี้ยม แต่เขาไม่มีปัญญาจะชดใช้หนี้ที่ได้ก่อไว้ จากการเล่นพนันเหล่านั้น “ในเมื่อเป็นหนี้แล้ว…. แต่กลับไม่มีปัญญาจ่าย ยังกล้าจะชักดาบวิ่งหนี ฉันดูเป็นคนที่เอาเปรียบง่ายหรือ? บอกมาว่าจะเอายังไง จะชำระด้วยชีวิต หรือไม่ ก็แลกด้วยสิ่งที่แกคิดว่ามีค่าที่สุด” เสียงของหวังอี้เฉิงทุ้มต่ำ ฟังชัดถ้อยชัดคำ ไม่จำเป็นต้องตะคอก แต่ก็ทำให้หัวใจของใครต่อใครเย็นวาบ สั่นสะท้านไปทั่วรูขุมขน “ผมรู้ผิดแล้วครับ! เป็นผมที่ไม่ประมาณตน ยังกู้เงินไปก้อนใหญ่ แต่ถ้าคุณฆ่าผม คุณจะไม่ได้อะไรเลย ได้โปรด... ให้โอกาสผมหาเงินมาชดใช้ในภายหลังด้วย” “นายแน่ใจได้ยังไงว่าจะมีปัญญาหามาจ่าย แม้การฆ่านายจะไม่ได้เงินคืน แต่ฉันยังได้ระบายอารมณ์ที่อยู่ในใจ อ้อ… อีกอย่าง ที่ฉันไม่ได้ให้คนซ้อมแก เพราะมันมีเหตุผล” “ครับ?” ทำไมฟังแบบนี้แล้วยิ่งรู้สึกใจคอไม่ดี “วิธีจัดการคนอย่างนาย มันอาจซับซ้อนเล็กน้อย แต่เชื่อเถอะว่าฉันจะยอมยุ่งยาก ให้คนไปตามหมอฉี บอกเขาว่าให้เตรียมกล่องโฟม ของจะได้ไม่เน่าเสียก่อนถูกส่งไปขาย” “คุณหวัง คุณพูดเรื่องอะไรครับ! แหะๆ คุณไม่ต้องให้หมอมาตรวจผมก็ได้ ผมมีโรคทางกรรมพันธุ์ เครื่องในของผมมันขายไม่ได้หรอก อย่า อย่าเสียเวลาเลย” คำพูดตะกุกตะกักอยู่หลายส่วน เขาพอจะรู้แล้วว่าคนตรงหน้า คิดจัดการตนอย่างไร จึงกล่าวอย่างใจดีสู้เสือ ทว่าหวังอี้เฉิงยังไม่เปลี่ยนสีหน้า ดวงตาที่มองมาดูไม่แยแส “เรื่องนั้นรอให้หมอมาตรวจจะรู้เอง ถึงเครื่องในแกมันจะเน่า แต่เลือด กระจกตา หัวใจ ไขกระดูกยังพอเอาไปทำยา มีคนบางกลุ่มที่ยังมีค่านิยมเดิมๆ ชื่นชอบเอาไปเลี้ยงผี ไม่ก็....ทำของตกแต่งเพื่อนั่งมองแก้เบื่อ” “ไม่นะครับคุณหวัง! ผมยังไม่อยากตาย ผมจะหาเงินมาใช้หนี้ที่ยืมไปแน่นอน” “ฉันจะเชื่อแกได้ยังไง นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่แกหนี คนอย่างฉันไม่ปล่อยให้คนมองว่าลูบคมง่าย” “ผมสาบาน! ผมจะ.” “พอเถอะ พูดมากไปก็เปลืองน้ำลาย แกไม่ใช่คนแรกที่พูดแบบนี้” คำพูดนี้ถือเป็นเด็ดขาด ยังเตือนเป็นนัยๆ ว่าหากยังกล้าส่งเสียงหนวกหูอีก ระวังแกจะกลายเป็นอาหารปลา “เจ้านายครับ บุหรี่ครับ” มือขวาคนสนิทหยิบม้วนบุหรี่ออกมามอบให้อย่างอ่อนน้อม เขารู้ใจหวังอี้เฉิง รู้ว่าตอนนี้คนกำลังเบื่อหน่าย ยามที่บุหรี่ม้วนนั้นถูกริมฝีปากหยักคาบ จึงรีบจุดไฟให้อย่างระมัดระวัง ไม่นานควันสีขาวก็พ่นออกมา ลอยหายไปกับสายลมที่พัดเอื่อย “ลากมันออกไป ฉันจะไปหาเหล้ากิน” “ครับเจ้านาย” พวกนักเลงต่างก้มหน้ารับคำราวกับกำลังฟังคำพิพากษาจากศาลสูง หางตาทั้งหมดชำเลืองมอง ไปตกลงคนที่นั่งตัวสั่นหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด จบกัน! วันนี้ชีวิตฉันจบสิ้นแล้ว… ในขณะเดียวกัน… อีกฟากหนึ่งของตรอกแคบ เด็กสาวร่างเล็กกำลังหอบถังน้ำ เดินซิกแซกหลบเลี่ยงพวกเมามายที่ขว้างขวดเหล้าเล่น เธอเงยหน้ามองไฟนีออนด้วยดวงตาเป็นประกายเหมือนเห็นแสงดาว ซูเสี่ยวหนิง เด็กสาวที่มีผิวขาวจัด แก้มแดงระเรื่อเพราะวิ่งเหยาะๆ มาตลอดทาง แม้สวมเพียงเสื้อเชิ้ตซีดกับกระโปรงเก่ายังดูน่ารัก แต่แฝงไว้ซึ่งความขี้เล่น เธอมักจะยิ้มกว้างได้เสมอ ด้วยเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี “นั่นพวกเขามาอีกแล้ว อืม อืม ถึงจะหน้าเดียวไม่ยิ้ม แต่ว่าก็มีแต่คนที่ดูดี แหม…น่าจะไปเป็นดารา” เธอแอบหยุดมองกลุ่มชายชุดดำตรงท่าเรือด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก่อนหัวเราะเบาๆ กับตัวเอง “เหมือนมาเที่ยวกองถ่ายหนังเลยแฮะ… แต่คนนั้นหล่อชะมัด ถึงหน้าดุไปหน่อย ว้าวมีเสน่ห์ชะมัด!” ว่าแล้วขอแอบดูอีกนิด จึงวางถังน้ำที่หนักลงจะได้ชะโงกหน้ามองให้ชัด เธอเป็นเพียงเด็กสาวย่อมต้องมีความสนใจในเพศตรงข้าม อีกทั้งอยู่ในวัยอยากรู้อยากเห็น แต่เธอไม่ได้รู้เลยว่าคนที่เธอเห็นและแอบปลื้มนั้น คือ “เจ้าหนี้” ที่พี่ชายของเธอไปติดหนี้ และคืนนี้ชะตาชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนตลอดกาล “นั่นไง! สิ่งที่มีค่าที่สุดของฉัน น้องสาวคนดี เฮ้ทางนี้!” จู่ๆ คนที่กำลังถูกลากออกไปพลันตะโกนออกมาเสียงดัง เขามองเห็นเงาร่างที่คุ้นเคยอยู่ไกลๆ แต่จำได้แม่นยำว่าคือน้องสาว มันทำให้เขาคิดออกว่าสามารถใช้เธอเพื่อใช้หนี้ก้อนนี้ ซูเสี่ยวหนิงมีหน้าตาที่สวยงาม เดิมเขาคิดจะเก็บเธอไว้เพื่อหาเศรษฐีที่ร่ำรวย ขายเอาสินสอดก้อนใหญ่ แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยน เขาจะถูกผ่าเอาเครื่องในไปขาย ยังจะโดนสูบกระทั่งเลือด เผลอๆ แม้ร่างกายจะโดนสับเป็นอาหารปลา เขายังไม่อยากตาย “นี่ไง…สิ่งที่มีค่าที่สุดของฉัน! น้องสาวของผม! ผมเอาเธอมาชดใช้หนี้ให้คุณ หวังอี้เฉิง!!” เสียงพูดของซูเจิ้งกั๋วดังพอจะทำให้ซูเสี่ยวหนิงได้ยิน เขาว่าอะไรนะ ให้เธอไปชดใช้ มันหมายความว่าอย่างไร? กลุ่มชายฉกรรจ์ต่างเบนสายตามาที่เธอ ซึ่งยืนอยู่ในมุมมืด พวกเขาเดินตรงปรี่เข้ามาไม่พูดจา ดึงร่างสตรีผอมบางจนมาหยุดกลางวงล้อม “เธอคนนี้หรือ?” หวังอี้เฉิงกวาดสายตามองขึ้นลงนิ่งๆ เสียงเรียบไม่แสดงอารมณ์ใด “คุณคนนี้….” ซูเสี่ยวหนิงอยากกรีดร้อง แต่ไม่ร้อง เพราะตาเบิกกว้างเมื่อหันไปทางชายแปลกหน้าผู้สง่างามท่ามกลางเงามืด อยู่ไกลว่าหล่อแล้ว เห็นใกล้ๆ ยิ่งดูดี หัวใจเธอเต้นแรง ไม่รู้ว่าเพราะความกลัว…หรือเพราะแรงดึงดูดแปลกประหลาดที่ยากจะอธิบาย กระทั่งเธอได้ยินเสียงของพี่ชายที่ชอบสร้างปัญหาจึงค่อยได้สติ “เป็นไงครับ เธอสวยดีใช่ไหม อย่าเข้าใจว่าเธอยังเด็กนะ ปีนี้เธอสิบเก้าจะยี่สิบในอีกสองเดือน เรียนจบมัธยมแล้ว คุณสามารถทำอะไรกับเธอก็ได้” “พี่! นี่พี่พูดอะไรออกมา!” “หุบปากไปเถอะน่า! ฉันกำลังหาอนาคตที่ดีให้แก” “อนาคตหรือ? น่าขัน ถ้าให้ฉันเดาพี่ไปติดเงินเขาสิท่า พี่ชาย ทำไมพี่ถึงชอบก่อเรื่องนัก ถ้าไม่เพราะพี่เอาแต่เข้าบ่อน ฉันคงไม่ต้องทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินมาชดใช้แทน มันจะมีมากพอสำหรับเข้ามหาวิทยาลัย” “เรียนอีกแล้ว รู้จักแต่เรียน! แกเป็นผู้หญิงยังไงก็ต้องพึ่งผู้ชาย เรียนไปจะมีประโยชน์อะไร มีแต่สิ้นเปลืองเวลาชีวิต” “พี่!” “มานี่! ไปหาคุณหวัง แล้วทำตัวดีๆ เชื่อฟัง เข้าใจมั้ย” “อ๊ะนี่ พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” “ฉันคือพี่ชายแก เปรียบเหมือนพ่อ แกต้องทำตามที่ฉันบอก” “หึ! แกถึงกับกล้าขายพี่น้องร่วมสายเลือดงั้นหรือ?” น้ำเสียงเรียบ แต่กดดันจนคนฟังรู้สึกหนักอึ้ง ซูเจิ้งกั๋วหน้าซีดเผือดก้มลง ฝืนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “โปรดรับเธอไว้เถอะครับ เด็กคนนี้เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่ผมหาได้ ผมไม่มีเงิน มันดีกว่าที่คุณจะไม่ได้อะไรเลย” หวังอี้เฉิงมองภาพนี้อย่างรำคาญเล็กน้อย ไม่ได้รู้สึกแปลกใจแต่สมเพช เขาเพียงปรายตามองหญิงสาวที่ถูกผลักมาด้านหน้า ดวงตาคมกริบไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับกำลังประเมินมูลค่าสินค้า ซูเสี่ยวหนิงที่เจอคนหน้าตาดีกวาดจ้องรู้สึกขัดเขินประหม่า ใบหน้าแดงขึ้นสีกำมือแน่น เงยหน้ามองชายแปลกหน้าตรงหน้า เม้มปากแน่นเริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา “เล็กไปหน่อย คุณภาพจัดว่าแย่” แม้เขาจะสง่างามจนทุกคนรอบข้างก้มหัว แต่เธอกลับเผลอตอบเสียงแข็ง “ใครจะสนเรื่องนั้นกัน! ฉันไม่ใช่ทรัพย์สินของใครทั้งนั้น และจะไม่เป็นด้วย อย่าหวังว่าฉันจะยอม” รอบท่าเรือมีเสียงฮือฮา ลูกน้องหลายคนเหลือบตามองกัน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีใครกล้าสวนคำกับเจ้านาย “โอ้ที่แท้คือม้าพยศสินะ” หวังอี้เฉิงเลิกคิ้วเล็กน้อย ดวงตาคมวาวขึ้นราวกับสนุก เห็นทีแรกนึกว่าจะน่าเบื่อ แบบนี้เก็บไว้ดูเล่นคงไม่แย่เท่าไร “คุณคิดว่าตัวเองหน้าตาดีแล้วจะทำให้ฉันอยากพลีกายหรือ ขอบอกให้รู้ คนเราเกิดมาพออายุมากขึ้นจะแก่ลง ถึงตอนนั้นคงอ้วนหนังเหี่ยว” “ปากกล้าดีนี่… ฉันไม่ชอบผู้หญิงร้องไห้เสแสร้ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชอบผู้หญิงดื้อด้าน” ซูเสี่ยวหนิงเชิดหน้าขึ้น แม้หัวใจเต้นแรงแต่ยังไม่ยอมก้มหัว “ฉันไม่ได้เสแสร้ง แล้วก็ไม่ได้ดื้อ… ฉันแค่ไม่ยอมให้ใครมาตัดสินชีวิต! ไม่ต้องการถูกจำกัดอิสรภาพ ยุคนี้คือยุคใหม่ ทุกคนมีสิทธิเสรีภาพ” แววตาของเธอใสกระจ่าง ไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยรู้จักเคยเห็นสักนิด หวังอี้เฉิงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนกระตุกยิ้มเย็น รอยยิ้มที่ทั้งหล่อเหลาและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ก่อนจะหันไปพูดกับพี่ชายของเธอโดยไม่เหลือบตามามองอีก “ตกลง หนี้ของนายถูกชำระแล้ว นับจากนี้…น้องสาวนายคือสมบัติของฉัน” “ฮา! ขอบคุณครับคุณหวัง เช่นนั้นคุณเอาเธอไปเลย” พอได้ยินแบบนั้น ซูเจิ้งกั๋วไม่รอช้าวิ่งล้มลุกคลุกคลานจากไปทันที เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แม้นาทีเดียว กลัวคนจะเปลี่ยนใจ