มือหนาจับที่แขนเรียวยื้อยุดกันไปมา และมุกตาพาเองก็ไม่ยอมง่าย ๆ ยังคงพยายามบิดแขนเรียวให้หลุด
“ปล่อยนะ คุณจะทำอะไร ปล่อยสิ “
“ไม่ปล่อย ทำไม แค่แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยหรือไง มุก”
“ฮึ คุณจะมาแตะต้องตัวฉันทำไม คุณเองไม่ใช่เหรอที่ชอบพูดดูถูกฉันสาระพัดแล้วคุณจะมายุ่งกับฉันทำไม “
มุกตาพาเองก็พูดสวนกลับไปทันทีเช่นกัน และมองจ้องตาคมกริบของเขาอย่างไม่เกรงกลัว และภายในรถจิ๊ปตอนนี้อยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด
“ก็แล้วทำไมคุณจะต้องมาหวงเนื้อหวงตัวเฉพาะกับผมหรือไง ทีกับนายต่อนั้นดูจะสนิทสนมกันจะตายไป “
“นั่นมันก็เรื่องของฉันนี่ ไม่เกี่ยวกับคุณ “
“ใช่สิ เพราะคุณเลือกที่จะทิ้งผมไปตั้งแต่เมื่อ 8 ปีก่อนอยู่แล้วใช่ไหมมุก”
ขุนพลเอ่ยถามเสียงตัดพ้อแต่ก็นิดเดียวเท่านั้น เขาก็ปรับสีหน้าและแววตากลับมาเหมือนเดิม
“ขุน สำหรับเรื่องนั้น”
“แต่ก็ช่างเถอะมันคงจะเป็นเรื่องปกติสำหรับ คนอย่างคุณ ผมก็แค่รู้สึกว่าตัวเอ
