Mr.Stranger? What's your name? (Ongoing)

Chapter 7 : Esmael And Graciana

Graciana's Pov

Nakatulala lang ako habang tinititigan ang kapatid ko sa pagitan ng kwarto at ng salaming bintana.

“We don't have any idea bakit nangyayari ulit sayo 'to.” again I've started to cry.

Seeing you suffering like this Xin, hindi ko kaya. Paano namin kakayanin ni mama? Ilang taon ka ngang hindi namin nakakasama. Tapos heto na naman? Matutulog ka na naman jan.

Mas lalo lang akong napaiyak ng maalala na muntik ka nang pagsamantalahan. Hindi muntik kundi pinagsamantalahan ka. Binaboy ka!

“Here, wipe your freaking tears and would you please stop crying.” iniabot nito ang isang panyo sa 'kin. Tinanggap ko naman to.

“Kung makikita 'kang umiiyak ni Shangxin. Hindi 'yun matutuwa.” dagdag pa niya.

Napatitig lang ako sa mukha nito. ‘If I'm right? His Esmael? 'yung corning lalaki na parang may saltik sa ulo?’

Parang may kakaiba sa kaniya, usually ang ingay nito at daig pa ang minions sa kaingayan. Habang tinititigan ko siya sa oras na ito, ibang-iba siya sa Esmael sa labas ng kalsada .

Malayo ito sa palangiti at puro birong lalaki. Napakaseryoso ng mukha niya ngayon .

“Tigilan mo ang katititig sa 'kin. Nakakailang,” napaiwas ako nang tingin sa kaniya. Bakit ko ba kasi siya tinititigan? Muli kong itinutok ang paningin ko sa kwarto ni Shangxin. ‘Kailan ka ba magigising?’

Nagsimula na naman manubig ang mga mata ko. Hindi ko gusto ang paghilata mo r'yan. Nakakapanghina ang pagpikit at paghiga mo sa higaan ng hospital Xin!

“Shangxin doesn't deserve this.” bulong ko habang pigil ang bawat hikbi.

“Hep! Hep! Sabing wag nang umiyak. Kay katigas ng ulo mo!” naestatwa ako nang pinunasan nito ang mga luha sa pisnge ko. Nahigit ko ang hininga ko sa bawat pagdampi ng hinlalaki nito sa ilalim ng mata ko.

Napatigil ito sa ginagawa niya na parang napaso ang mga kamay niya at bigla na lamang siyang umatras. Napaayos tuloy ako nang tayo at iniyuko ang aking ulo. Mabilis ang pagkabog ng puso ko. I could still feel his thumb wiping my tears.

“Just let her rest. And you also need to rest.” he said and walk away.

Naglakad na ito palayo nang hindi lumilingon. Pinagmamasadan ko lang papalayong bulto nito.

“Bakit ang bilis ng t***k ng puso ko?” bulong ko sabay hawak sa dibdib ko. Napalingon ulit ako kay Esmael pero wala ito sa hallway. Napasandal ako sa pader at kinapa ang malakas na kabog ng dibdib ko. Huminga ako nang malalim para maibsan ang pagtibok nito.

“Ang weird!” sabi ko habang nilingon ko muli ang hallway na nilakaran ni Esmael.

Wala akong ginawa bhong maghapon kundi makipagtitigan sa salaming na bintana. Hindi naman pwedeng mamalagi sa loob ng ICU ng matagal. Isang tao lang din ang dapat magbantay. Kaya nga salit-salit lang kami ni mama.

Mga alas-kwatro ng hapon ay napagdesisyonan ko nang umuwi. Kailangan ko ring matulog. Si mama raw muna ang magbabantay kay Shangxin. I've expected na dumalaw si papa. Pero he didn't. I wonder if alam niya ang nangyari kay Shangxin.

Pero siguro ay hindi, hindi sinabi ni mama or hindi gusto ni mama na pumunta si papa sa hospital. Impossibleng hindi niya mabalitaan ang lagay ng sariling anak.

Naglakad ako palabas ng hospital. Hinintay ko na may pumarang tricycle o kahit na ano mang sasakyan sa harapan ko. Pinaupo ko ang pagod kong katawan sa may bangko sa gilid ng hallway.

Napabuntong-hininga ako at tumingala sa kalangitan. Tahimik lang akong tumingala sa kulay asul na himpapawid. Ipinikit ko ang mata kong bumibigat na dahil sa wala akong tulog sa kakabantay kay Shangxin. Wala pa rin kasi itong malay. Mahigit na isang linggo na siyang natutulog.

Dahil daw sa mga pangyayari sa nakaraan niya at sa trauma na dinaranas nito ay hirap ang sarili niyang utak na mag proseso ng mga bagay bagay. Mild pa lang naman raw ang Dissociative Amnesia ni Xin. Buti na lamang at medyo napapanatag ako ng kaunti nang marinig na selective amnesia ang ang type ng dissociative amnesia niya. Selective Amnesia involves forgetting only some of the events during a certain period of time or only part of a traumatic event. Patients may have both localized and selective amnesia. Sa kaso dati ni Shangxin na kaya niyang labanan ang ganitong sakit niya. Ngunit, hindi niya lang maalala lahat ng memories niya. Parang nagpapabalik-balik lang ang mga ito sa utak niya. Ang kalabisan na pasakit ni papa sa kaniya ang naging sanhi ng sakit ni Shangxin.

Nakakapagod mang hintayin ang pagising ng kapatid ko hindi ako mawawalan nang pag-asang maimulat niyang muli ang kaniyang mga mata.

“Just let her rest. And you also need to rest.” rinig kong ani ng tinig sa isipan ko. Napamulat ako at napaayos nang upo. Bakit ko naririnig ang boses ng lalaking 'yun?

Tumingala ako at ramdam ko ang mahinang pagpatak ng butil ng ulan na bumabagsak sa bubong patungo sa mukha ko. Nagsimula na ring lumamig ang ihip ng hangin.

“I miss you Shangxin.” bulong ko habang pinagmamasadan ang pagpatak ng ulan.

‘Gusto ko lang ay magising si Shangxin. Wala na akong ibang hiling kundi ang imulat ng kapatid ko ang mata niya. Kahit gaano pa ka lampa o kagagahan ang gawin niya basta gumising lang siya.’

Pinunasan ko ang mga luhang nangilid sa pisnge ko. Sobrang bigat sa pakiramdam na hindi mo makausap ang kapatid mo. Pinilit kong pigilang humikbi dahil nasa labas ako ng hospital. Ano na lang ang iisipin ng iba kapag nakita akong umiiyak dito. Napayuko ako at ihinilamos ang dalawang palad sa mukha ko. Kakasimula pa lang namin sa unang bahagi ng storya ay ganito na agad ang bungad.

Naramdaman ko na may lumapat na bagay sa balikat ko. Isang jacket ang nakalagay sa bakikat ko. Nang tingalain ko kung sino ang naglagay nito ay bahagya akong natulala.

“Magkakasakit ka sa pananatili mo sa gilid ng hospital habang umaambon. Balak mo bang sumunod kay Shangxin?” blangko ang mukha nito habang nakatitig sa 'kin. Nasapo ko ang dibdib kong bumibilis na naman ang pagtibok.

“Ihahatid na kita,” hinila ako nito patayo ng hindi ako sumagot. Nagpatianod naman ako at hindi na umimik pa. Wala rin naman akong sasabihin sa kaniya at nanunuyo ang lalamunan ko sa kaisipang hawak nito ang braso ko. Hindi ko rin maibuka ang bibig ko para magtanong o kaya magsimula ng conversation.

Pinasakay ako nito sa kotse niya, hindi ako nagsalita tahimik lang akong sumakay. Habang nasa byahe kami ay pareho kaming walang imik tanging tunog lang ng makina at mga dumaraang sasakyan ang maririnig sa paligid. Pasimple akong sumusulayap sa kaniya at agad ring ibinabalik ang paningin ko sa labas ng bintana ng kotse. Hindi ko na sinubukang sumulyap muli dahil kinakabahan ako baka lumingon ito at mahuli ang pagsulyap ko.

Sana'y ako sa pagiging maingay nito ngunit ngayon ay tahimik lamang siya at hindi umiimik. “May problema kaya siya?” “Kung mayroon man at palagay ko napakabigat nito.”

Tumikhim ito kaya napalingon ako sa gawi niya. Inimuwestra nito ang kamay sa labas ng bintana. Para akong nahipnotismo at sumunod ang mga mata ko sa itinuturo ng daliri niya. Napapikit ako ng makitang nandito na kami sa harap ng bahay.

Hindi ko namalayan na nakarating na pala kami dahil sa malalim nga ang iniisip ko.

‘Ang weird lang kasi na ang taong kilala mong maingay, napaka tahimik. Katulad na lang ni Shangxi, masiyahin pero mabigat ang sakit nararamdaman.’

Bumaba si Esmael ng sasakyan niya sinundan ko naman ito nang tingin . Pinagbuksan ako nito ng pinto at muli parang may nagsisitakbuhan sa loob ng puso ko. ‘It this really Esmael? Parang nasaniban ata?’

“Mas gusto mo bang manatili sa loob ng kotse ko Graciana?” matabang na sabi nito. Nakadungaw ito sa 'kin at ilang inches lang ang layo ng mukha ko sa mukha niya. Natauhan naman ako sa sinabi niya kaya dali-dali akong bumaba ng kotse niya. Napatigil ako nang magdikit ang labi naming dalawa. Ilang minuto akong hindi nakagalaw. Napaatras ito at napaiwas ng tingin.

“U..una na ako.” saad ko at naglakad na. Ilang hakbang palang ang nilakad ko nang lumingon akong muli. Nananatili itong nakatayo habang hawak ang labi niya. ‘Aksidenteng halik lang 'yun? Bakit para kang teenager d'yan na unang nadampian ng halik?’ Napangiwi naman ako sa hitsura nito.

“Sa—salamat sa paghatid.” ani ko kahit alanganin. Napabaking ang atensyon niya sa 'kin. Nakangiti itong tumitig sa mga maga ko. Napalunok ako sa uri ng titig niya. He looks so seductive while staring at me! He lick and bit his lower lips.

“Panagutan mo ko.” he said while pouting his lips.

“Excuse me? Par—pardon Esmael?”

Ngumuso ito habang nakapikit. Ngumuso ito habang nagsasalita.

“You.just.stole.my.first.kiss Graciana. Panagutan mo ko!” I was stanned. His a boy right? Lalaki siya, he shouldn't— he haven't any experience in kissing thingy? Da-damn!

“Fi—first kiss? For Pete's sake Esmael? 20s na? Nag- eexist pa ba ang virgin lips?” naiinis na saad ko rito. Nauutal pa ako dahil hindi ako makapaniwalang first kiss niya ako. Baka kasi ginagag* lang ako nito. And hello, sa kinikilos niya ngayon. Welcome back Esmael! Ito 'yung Esmael na nagpapainit ng ulo ko. Malayo sa Esmael na kanina lang ay nagpapabilis ng t***k ng puso ko.

“I'm too busy paano ako makikipagchukchakan sa iba? And my lips is only for my future wife!” ani nito habang nakangising naglalakad papalapit sa 'kin. Napapalunok na lang ako sa bawat hakbang niya. Hinihintay kong makalapit ito, hindi ako gumalaw at ayokong gumalaw. His smile is making me crazy! Those sexy lips is making me out of my mind!

“Since you stole it. Are you willing to be my future wife?” para akong hinampas ng matigas na unan. Hindi ko alam kung anong pakiramdam ang nararamdaman ko ngayon. Parang may kung ano sa loob ng tyan ko na gustong kumawala.

“Silent means yes?” tanong niya ng makalapit ito. Direkta lang akong nakatitig sa kaniya. May gustong kumawala sa loob ng tyan ko. Parang may lumilipad roon at gustong maglagalag palabas ng katawan ko. Napakapit ako sa leeg nito at hindi mapigilang siilin siya ng halik. Bahagya pa itong natigilan pero tinugunan rin ito. He said first kiss niya ako, pero heto siya nakikipagsabayan sa galaw ng labi ko.

Lihim akong napangiti nang tugunan niya ito. I don't know why I'm so happy right now. Habol namin pareho ang hininga ng bawat isa nang tumigil kami. Napatitig ako sa kaniya at gayun rin siya. Ngitian ko lamang siya na ikinaiwas nito nang tingin. ‘Are you shy Esmael? Kalalaki mong tao daig mo pa ang babae!’ Mas lalo pang lumapad ang ngiti ko sa reaksyon niya.

“I—i need to go home.” sabi nito at iniwan ako. Napawi ang ngiti sa labi ko ng talikuran niya ako at sumakay sa kotse niya. Mabilis niyang pinaharurot ang sasaknyan nito palayo sa 'kin. Hindi ko alam kung sisigawan ko ba siya dahil sa pag-iwan sa 'kin.

“Ang lakas ng loob manghamon, hindi naman kaya.” bulong ko habang tanaw ang kotse nitong papalayo. Naiiling na naglakad ako papasok ng bahay.

Nang pumasok na ako sa loob naabutan ko si Rafael na nakayukyok ang ulo sa lamesa. Halatang pagod at wala pang tulog. Minsan kasi ay siya ang nagbabantay kay Shangxin. Kahit loko-loko ang isang 'to ay mahal na mahal nito si Shangxin.

Tinapik ko ang balikat nito para gisingin at paakyatin sa silid niya.

“Raf, akyat ka na sa taas. Doon ka na magpahinga.” mahinang ani ko rito. Nagmulat naman ito ng mata.

“Gising na ba siya?” kagigising palang niya si Shangxin agad ang kinamusta. Umiling ako rito na ikanalungkot ng mukha niya.

“Sabi ng doctor. Magigising lang siya kung gugustuhin niyang magising. Siya lang daw ang makakagising sa sarili niya. We just need to wait until na magising siya.”

“Si tito dumalaw na ba?”

“Nope, I don't think mama told him about Xinnie.”

Mapait itong ngumiti habang inaayos ang gamit niya. “Kung ako rin si tita, hindi ko sa sabihin. Dahil dimula nang iwan niya kayo pinutol niya na ang koneksyon niya sa inyo.”

Alam kong galit si Rafael kay papa. Dahil isa rin ito sa dahilan kung bakit nagkakaganito si Shangxin. Masiadong dinamdam ni Shangxin ang pag-alis ni papa dagdag pa ang mga mapait nitong karanasan since bata palang kami. Masiadong lapitin ng gulo si Shangxin. Mula bata pa kami puro trahedya ang sinapit nito.

“May reason naman si papa at hindi rin natin siya mapipigilan sa bagay na magpapasaya sa kaniya.”

“How selfish he is. Para sa pang sariling kaligayahan iiwan niya ang pamilya niya.”

“Magpahinga ka na sa taas,” putol ko sa usapin namin. Baka kami pa ang mag-away sa conversation na ito. Tumango lang ito at binitbit ang gamit niya.

“Ikaw din. Maaga ka pang aalis para palitan si tita sa pagbabantay. If I have free time ako ang papalit sa inyo ni tita. I just need to finish this project.” sabi nito at umakyat na sa taas. Tango lang isinagot ko.

Naglinis na lang ako ng bahay bago umakyat sa taas. Nagluto na rin ako ng kanin at ulam incase magising si Rafael para kumain.

“Since you stole it, are you willing to be my future wife?”

Napatigil ako sa pagtitimpla ng gatas. ‘Bakit ba kita naririnig!’

Inisang lagok mo na lang ang gatas at hinugasan ang baso.

“Kulang ka lang sa tulog kaya naririnig mo pa rin ang boses niya Gracia.” ani ko da sarili bago umakyat at magpahinga.

Esmael's Pov

“Shangxin is still in coma.” sabi ni Jordan habang nakatulala. Napakabilis naman ng araw parang kailan lang ay nawiwili pa kaming bwesitin siya.

“Kyle, tell me the fckn truth or I'll kill you right away.” mariing sabi ni Sheng habang matalim ang titig nito kay Kyle. Blangko lang ang ekspresyon nito at hindi umimik. Mas lalong nag-init ang ulo ni Sheng sa pananahimik nito.

“Kyle, you do know what I'm capable to do if I'm upset. So tell me. What the fckn he'll really happen to my sister?”

“I'll hire someone to harass her,” parang walang paki-alam na saad niya. Pagkatapos nitong sabihin ito ay nagulat ako ng malakas siyang sinuntok ni Jordan. Natulala kaming lahat, inaasahan kong si Sheng o si Jett ang susuntok sa kaniya. Pero wala naman kasi si Jett dito. Hindi pa bumabalik.

“I don't care about your fcking reason Kyle. Pero tangna mo wala kabang babaeng kapatid? May nanay ka naman siguro hindi ba?!” sigaw nito. Mabilis naman akong pumagitna sa kanila. Hinila na siya ni Michael. Sobrang malakas ata ang impact kay Jordan 'yung panghaharas kay Shangxin.

“Wala kang alam Jord! Kung ikaw ako! 'yun lang din ang gagawin mo!” sigaw naman ni Kyle sa kaniya. Pinunasan nito ang pumutok niyang labi na may tumutulo ng dugo. Hindi pa siya matuwid na nakatatayo ay sinugod ulit siya ni Jordan. Hindi namin napigilan ang suntok na tumamang muli kay Kyle. Hinila naman ni Sheng si Jordan at ginawaran ng suntok. Ganito madalas an pang pakalma ni Sheng kapag nag-aaway away kami.

“Tangna tumigil kayong dalawa!” ani ni Sheng sabay suntok rin kay Kyle.

“Tang na! Kyle! Sa walong taon nating pagbabarkada hindi ko alam na kaya mong gawin to! At kung ako sa sitwasyon mo hindi ko gagawin yun! Tangna mo!” sigaw nito habang tumutulo ang luha. Napatigil kaming lahat dahil sa mga luhang pumapatak sa mga mata nito.

“Wala kang alam Jordan. Kung nagawa ko man 'yun kay Shangxin I have my reason.” ani pa nito at hindi alintana ang suntok na tinamo mula kay Sheng at Jordan.

“Tang na ng Reason mo! Higit sa lahat tang na mo!” anas niya at sinipa ang bangko. Naglakad ito palabas. Nakatitig lang ako sa kanila. Ano bang nangyayari sa mga 'to.

“Let's talk upstairs Kyle,” tipid pero mariing ani ni Sheng. Madilim ang mukha nito habang umaakyat ng hagdan.

“Esmael, pakisundan si Jordan. I know you can calm him.” sabi ni Michael. Tinanguan ko lang ito at tinapik ang balikat bago ako lumabas.

Hinanap ko sa labas si Jordan pero wala ito. Naglakad-lakad ako sa labas ng apartment, lumabas na rin ako ng gate baka sakaling nasa tabing kalsada ito. Pero wala. Baka nasa tambayan siya. Hindi nga ako nagkamali at naroon siya sa maliit na kubo sa gitna ng palayan. Tahimik kong tinahak ang kinaroroonan niya.

Hindi pa ako nakakalapit sa kaniya ay rinig ko na ang munti nitong hikbi. Para siyang batang naliligaw. Batang naligaw ng landas. Hindi ko maipaliwanag ang sakit na bumabalot sa kaniya habang tahimik na umiiyak. Nakayuko ito at mahinang humihikbi.

“Jord,” mahinang tawag ko sa kaniya. Lumingon ito na may malungkot na mga mata. Mabilis niyang pinunasan ang mga luha sa mukha niya. Para siyang bata na hindi gustong makita na umiiyak ito.

Umupo ako sa tabi niya at tinapik ang balikat niya. Pumihit ang ulo niya at tumitig sa 'kin.

“Ang pag-iyak ay hindi kahinaan bro. You can cry on my shoulder. Promise hindi ko ipagsasabi sa iba.” ani ko na nakangiti. Ramdam ko ang bigat ng nararamdaman nito. Hindi ko nakita na nagkakaganito si Jordan. Kaya nagulat ako sa inasal niya. Baka may pinagdadaaanan ito.

Nakita ko ang mariin nitong pagkagat sa labi niya. Ilang sandali pa ay humikbi na naman siya. Hangang sa ang hikbi ay naging hagulhol na. Nahahawa ako sa uri ng pag-iyak nito. Parang may na-aalala siya na sobrang nagpapaiyak sa kaniya ng husto.

Tahimik lang akong nakikinig sa pag-iyak niya. Hinayaang iiyak niya lahat ng sakit na nararamdaman. Hindi ako nagsalita o nagtanong kung bakit. Hinayaan ko lang siyang umiyak. Ilang minuto ang lumipas ay huminto na rin ito. Hindi pa rin ako umimik, kung magkwe-kwento siya handa akong makinig.

“Limang taon palang ako n'on.” panimula niya. I secretly smiled.

“My—that.” hindi nito maituloy ang sasabihin dahil sa pag-iyak. Tinapik ko lang ang balikat nito upang ipabatid na nandito ako sa tabi niya at nakikinig.

“Si—si ma—si Mama.” the moment he say mama he burst to cry. I saw how hurt he was.

“She—she was killed”

“They've killed her.”

“Sa harapan ko pa mismo.”

“Kinuha kami for ransom.” parang may bumabara sa lalamunan niya at hirap siyang i-kwento. Pero, hindi lang ako umimik tumahimik lang ako.

“My mom tried to escape. But in the end she was killed.”

“Ba—bago. Bago nila si mama pinatay hinalay muna nila ito sa harapan ko. I was 5 years old that time pero fresh pa sa utak ko lahat. Tandang tanda ko pa. Kaya ganon na lang ako kagalit ng sabihin 'yun ni Kyle.”

“I could imagine how Shangxin scream while being scared!” umiiyak na ani niya. Wala akong masabi o magawa kundi tapikin lang ang balikat nito.

“If I could see those person who've harass her I swear I'll kill them.”

“I promise that from now on I'll protect Shangxin no matter what happen.”

Sa likod pala ng mga imahe ng bawat isa sa 'min may tinatago kaming lungkot at sekreto. Kung ano man ang rason ni Kyle. Sana ay tama at makakabuti ito para sa lahat.