Genovia Academy 4: The untold

Chapter 5

HERONUI'S POV

"Son, have you seen your father?" Tanong ni Mom habang umuupo sa kanyang pwesto.

Ibinaba ko ng kaunti ang reading glass ko saka tiningnan si Queen South at pagkatapos ay si Mom.

"He's with Uncle." Sabi ko.

"I see."

Pagkatapos sumagot ni Mom ay bumalik ako sa pagbabasa.

Narito kami ngayong tatlo sa opisina niya. Nakaupo si Mom sa kanya upuan at pormal ma nakapatong ang dalawang kamay sa ibabaw ng lamesa niya. Si Queen South naman nakatayo pa rin sa may gilid ng lamesa pero mediyo may distansiya.

Hinihintay lamg namin na magserve ng tea ang mga tagasilbi kaya hindi pa pormal na binubuksan ang dapat pag usapan.

"Have a seat, Queen South." Alok ni mom sa kanya. Naglagay ng isang silya ang isang tagasilbi, nakaharap ito sa lamesa ng Nanay ko at may layong sampjng hakbang mula sa kanya.

"Thank you, Your Majesty." Yumuko muna siya bago naupo.

Frankly speaking, I'm not interested on what she wanted to say or whatever her offer is. Knowing my mom, pinagbibigyan niya lahat ng hinlingin ng mga nasasakupan niya. Handa siya makinig. That's how considerate for a ruler she is.

"So, how have you been?" She asked with a smile written in her face.

"How kind of you, Your Majesty for asking. I'm doing good. I believe you're doing fine as well." Magalang na tugon ni Queen South.

"I'm doing great." Nakangiti muling sagot ni Mom.

"I see. You're doing great since the day I brought you back here." Marahas kong hinablot ang suot kong salamin at napatayo. Maiituturing iyong kabastusan sa mahal naming Reyna.

"How dare you threaten the Queen's throne!" I exclaimed.

"Son."

Magsasalita na sana ulit ako ng biglang mapadako ang aking mga mata sa kagalang galang kong ina.

Sinenyasan niya akong maupo. Naging seryoso ang kanyang mukha at hindi niya inaalis ang titig sa akin habang hindi ako nauupo. Humugot ako ng malalim na hininga bago dahan dahan naupo. Bagamat hindi ko na maibalik ang interes ko sa pagbabasa, nanatiling bukas ang aking mga tenga.

Mayamaya pa ay may kumatok sa pintuan ng tatalong beses. Bumukas ang pinto at pumasok ang dalawang servant na may dalang tsaa at table napkins. Hinintay niyang matapos ang paglalagay ng mga tasa at tsaa, lumabas din ang mga servant pagkatapos.

Sinulyapan kong muli si Mom. Maging siya ay nagpigil ng sarili at huminga ng malalim bago muling ngumiti. What's more frustrating is, I can't see Queen South's facial expression, pasalamat siya at nakatalikod ang kinauupuan niya sa akin. What I can do is imagine her evil smile and grin.

"How can I forget that braveness  ? You took the mission given to you when you were in tertiary and at a very young age. That braveness made you qualifies in your current position." Makahulugang sabi ni Mom. Lihim akong napangiti. That my lady! Dad's so proud of you. For a sec I thought of dad and uncle, why do they need to talk in private?

"And thanks to you, Your Majesty." Yun na lang ang nasabi ni Queen South. Gusto ko sanang tumawa. I want to tell her that they are not in the same hierarchy. She has a long way to go before she reach what my mother had achieved. How dare she disrespect my mother.

"I'm a busy person. I have a lot of things to do for this whole kingdom's sake. Do you mind to tell me the real reason behind your visit?" Diretsong tanong ng mahal naming reyna. Diretso ang kanyang tingin sa kausap. Tuwid na tuwid ang pagkakaupo habang ang kaharap ay bahagyang nakababa ang ulo.

"I have something for you, Your Majesty. But, I want something in return." Naikuyom ko ang kamao ko sa narinig kong sagot mula sa kanya. Samantalang ang aking ina ay hindi nababago ang ang expression ng mukha niya. Nanatili siyang nakikinig.

"Carry on."

"Hawak ko ang dalawa sa mga taga mortal world na nakapasok dito noong nakalipas na anim na araw." Napatayo na ako at humakbang papunta sa kanila. Umupo ako sa upuang magkaharap na nasa magkabilang gilid ng lamesa ng Reyna.

"What did you say?" Tanong ko ulit. All this time ay hawak niya pala ang mga ito samatalang ang aming mga tauhan ay hirap na hirap sa paghahanap.

"I captured them." She responds in full of confidence. "But I'm willing to give them to you, Your Majesty." Sabi niya sa Reyna.

"Mom?" Hindi siya sumagot. Magkapatomg ang mga kamay at napapikit siya sandali. Hindi man lang siya nagulat. Hindi man lang siya nagtanong kung paanong napunta sa matandang ito ang mga taga mortal world. Pag dilat niya ay tinignan niya muna ako sandali saka muling tumingin kay Queen South.

"You're willing to surrender them?"

"Yes, Your Majesty."

"You said you want something in return." Ngumiti ang reyna ng Fire Kingdom. "What is it?"

Hindi ko maintindihan kung bakit ako naiinis sa babaeng ito. Is it because of her greed? Or because of ambitions? She is in her position now instead of her older brother. And she's sitting in her throne not because she next in line but because she accused her brother of treason!!

"I want a position here." Natigilan ako.

"Are you serious? Is this some kind of a joke?" Bulalas ko. Hindi lang pala siya ganid at ambisyosa. She's a total evil, wanting more and asking for more. "Does your throne in Fire Kingdom isn't enough?" Napatingin ako sa kamay ko. Hawak na iyon ni mom kaya napatigik ako sa pagsasalita. Pilit kong pinigilan ang sarili ko na makapagsalita pa.

"What makes you think of having a position in Aither?" Kalmado parin si Mom.

"We all know that most of the power is in Aither. Center of the world. The most powerful kingdom." Yung paraan ng pagkakasabi niya ay para bang iniimagine niya na lahat ng kapangyarihan ay mapapasakanya. "Fire kingdom is nothing compared to Aither.''

"Do you know what you were asking for?" Sa naging tanong na iyon ni mom ay natagalan sumagot si Queen South. Akala ko ay magbabago ang isip niya but I can't believe what she had to say.

"I will not give them to you if you're not willing to bargain, Your Majesty." Seryoso ngunit may ngiti sa labi.

"Mom, please make her leave." sobrang kabastusan ito. "If I need to get them by force, I'll do it."

"Your Majesty, I do know how important for you to have them. They could be a threat and I understand that. That's why I'm willing to surrender them to you, I......." Yumuko siya at umaktong nakakaawa sa harap ng aking ina. "...... I just want a small reward." small reward? She was asking for a position here in the palace, it isn't small.

"How 'bout your throne in Fire kingdom?"

"Mom?!" Ikinagukat ko ang tanong na iyon ni Mom.

" I am willing to sacrifice it."

Shit! Shitty old hag!

"What position do you want?" This is not happening! Hindi nagpapadala si Mom sa kasakiman ng matandang ito!

"You see, Your Majesty. Both Princess Generous and Prince Heronui are in the same position, Second in command." Pinanlisikan ko siya ng mata. Oo, kami ni Generous ang second in command at incharge kapag umaalis ang mga magulang namin. Kahit si Uncle Norm ay hindi maaaring magdesisyon ng walang pahintulot ko o ni Gen. Anong ibig niyang sabihin?! Gusto niya ng same authority?

"Mom, please."

"I want one of their position. I will be happy to work either of them."

"You were saying that you want to remove one them in their current position?" Pagkaklaro ni Mom. Napatawa ng bahagya si Mom. Pagkatapos ay nagsara ang kanyanh mga kamay.

"If that's how you interpret it, Your Majesty." And I swear, I hate how she answer. She's getting on my nerves.

"I will not agree." Marahas kong sabi.

"The King need to hear this first. You may now leave." Sabi ni Mom.

"Yes, Your Majesty. I will wait, always at your service." Sabi niya pa bago tumayo. Yumuko pa siya at nagbigay galang bago paatras na lumabas ng pintuan. Nang maisara ng mga tagasilbi ang malaking pintuan ay marahas akong napaupo.

"Mom, we should have think of my sister. She's still in the Mortal World. Hindi natin alam kung kailan siya babalik." Sabi ko.

Napatayo si Mom at nagpalakad lakad. Nakahawak siya sa kanyang sentido at maya maya ay biglang naupo.

"I don't know, Son. Maybe it'll be better if your sister will stay there a little longer. We need to tell your dad about this." Doon ako nabuhayan ng loob. Alam kong hindi ako bibiguin ni Mom. Dad will make a way and I have a faith in them.

Gen, wag ka na muna babalik. Siguro ay makakatulong ang katigasan ng ulo mo ngayon. Stay there in the mortal world a bit more.

GENEROUS'S POV

I woke up because of too much voices. Dahan dahan ko pang ibinukas ang mga mata ko. It's very noisy and there is loud music somewhere. Nang maibukas ko ng tuluyan ang mga mata ko ay saka ko napagmasdan ang paligid, there's a lot of people dancing and celebrating.

Napatingin ako sa lugar kung nasaan ako ngayon. I'm inside of a wheeled rotten carriage. My clothes are dirty as well as my skin. I can feel so much pain and I'm tired. My bones and flesh was like torn into pieces. Hindi ko maalala ang lahat ng nangyari. I just found myself here.

"All hail to the new, Queen! Long live, Your Majesty!" I shifted my gaze at the palace's entrance. An old lady is walking through the door, waving her hand and smiling beautifully. But, I can't recognize her face. Napakalabo ng mukha niya. Hindi ko makilala kung sino.

The scene is not very clear. Everything is blurred. I could barely see the people of Aither celebrating for that Queen. My eyes was covered with blood. Wala akong makitang ni isa sa kanila. My Mom and Dad, where is my Husband? How about my uncle? I can't see my family.

How did this happen!? My Mom isn't the one standing in front of the people of Genovia, that's not her! I really need to know where they are. But how am I going to do that? Nakakulong ako sa at palayo ako ng palayo sa palasyo. Where I'm heading to?

This soldiers are leading me to somewhere I don't know. I want to know where they brought my Mom, my dad and my brother. Where is my uncle? My Zee? Where are they? Am I being thrown out of my home? Why?

"General, where are we going? Why do I need wear this handcuffs?" I asked, but General Volter did not answer. He just looked at me with his eyes saying sorry. My eyes is soaking with blood and tears. I don't understand what's happening! The guards I am with right now are crying.

Nakaramdam ako ng takot, when does the last time I felt this? It's been a very long time. This fear kills me. It causes me so much pain. It's hard to breath because of to much pain.

"Dad. Mom." I couldn't do anything but to cry and whisper.

"Zee." Where are you?

"Gen?" Unfamiliar voice is calling me. I hugged my self. I suddenly feel so cold. "Generous!?"

"Zee." I whispered again.

I can't recognized the voice. Someone's calling my name. "Princess? Generous!?"

"Mom!" I blurted out. Bigla akong napaatras sa pagkakaupo. "What are you doing?" I was surprised that Elijah is in front of me right now. Napatingin ako sa paligid, nasa itaas parin ako ng puno.

"Okay ka lang?" I nodded. "Nananaginip ka ata kaya umakyat ako." My widened, I looked down and look at him again.

"Why did you climb up here?"

"You're sleep talking. Nagalala lang ako na baka binabanhungot ka." Napapakamot na sabi niya. I just gave him a little smile. "Baka mahulog ka."

"I'm okay."

"Paano kung nahulog ka?"

"I won't." Even if I sleeping I can use my reflexes. I know if I'm going to fall or whatever. "Get down."

He stared at me first and then he gulped. What the is wrong with him? Bakit siya umakyat kung hindi niya alam bumaba?

"I don't how -" I grabbed his shoulders and then I jumped. Nagulat pa siya at wala ring nagawa. "Woah!"

"Stay here and look after your sister." Sabi ko sa kanya nang makababa kami mula sa puno. The little brat is still sleeping, the only person I can't see is him. Naglakad na ako palayo ng marinig ko pa si Elijah.

"Saan ka pupunta?" I waved my hand. I'm starting to feel annoyed by this gals.

Where are you?

Naglalakad ako. Mediyo mabagal lang dahil alam ko namang safe ang lugar na to.

I'm still walking, I don't know where to go. It's almost daybreak but I can't go back up there and sleep again. Habang naglalakad naman ako ay may nakita akong nakabilog na mga dahon. Mukhang bola. Inikot ikot ko iyon sa paa ko bago ko sinipa. Hindi naman ganun kalakas pero mediyo malayo ang narating. I followed it and kick it again and again. I stopped when the ball went to the water. But that's not the reason why I stopped chasing it, the reason is the person who's in the water right now.

I can't believe this. His looks returned to Normal. Hindi ako makapagsalita. I mean, I don't know what to say. He's looking at me right now. He's completely the Zee I was with thousand years ago.

"You're here." Sabi niya habang umaahon sa tubig. He's damn topless and sexy. Hindi ko pinansin ang sinabi niya at nanatili lang akong nakatingin sa kanya.

It doesn't matter if he's really old for good. I don't mind. Pero iba parin talaga kapag nakita ko ang itsura niya noong pinakasalan ko siya. Don't get me wrong he is handsome even if he's old. But his drop dead handsome like this. Napapalunok nalang talaga ako habang dinadampot niya ang damit niya hanggang sa maisuot niya 'yon. My eyes did not even blink.

"I just thought we might need to eat before leaving so I tried to catch some fish." He said while smiling. That smile! Ba't ngayon ka lang ngumiti. Kahapon ko pa inaasahan ang ngiti na yan! "Hey." Napatalon ako ng bahagya. Hindi ko alam ang isasagot ko. Ano nga ulit sabi niya?

"Kailangan nakahubad pag mangingisda?" Bulong ko saka tumalikod. Hindi ko pa alam kung paano ko siya kakausapin.

"Sorry. Does it make you feel uneasy?"

"What?" Nilingon ko siya. Ngumiti nanaman siya.

"I thought you said something. Nevermind."

Napatalikod ulit ako at saka naglakad ng mabilis.

Am I going to talk to him like the usual?

"How's your sleep?" Since yesterday, I was thinking on how to fix things with him. I don't know where to start. We're together the whole day yesterday but we don't even get a chance to talk. "I can't sleep, thinking of you all night." Am I going to ask questions or apologize first. Am I going to say that I missed him or hugged him First? "How have been?" Freaking thoughts Gen! Think of a way to talk to him!

"Aish!" I stopped and I unconsciously shouted out of frustration.

"I'm sorry. I won't bother you, not until your ready." A-ano daw?

Bigla nalang niya ako nilampasam. Bumilis ang lakad niya at naiwan akong nakanganga. Napatulala ako sa sinabi niya. May nasabi ba ako? Did I utter my thoughts out loud?

Hindi ko na siya naabutan, He's too fast and I think he's mad. What the hell is wrong with you, Gen?

ELIJAH'S POV

Naaninag kong pabalik na si Lolo kaya naman ginising ko na si Macy. Mukhang kasunod si Generous, well hindi ko kita ang mga mukha nila pero kilala ko ang mga kulay ng suot nilang damit.

"Macy." Napakahirap pa naman nitong gisingin kaya kailangan ko pang kilitiin ang tenga niya.

"Kuya ang aga-aga pa." Sabi niya ng antok na antok pa rin. Hindi niya ko pinansin at saka namaluktot.

"Macy, you're not  at home. We need to get going."

"Kuya, nakikita mo ba ang paligid? Gabi pa." Pagmamaktol niya. Madilim pa nga pero sobrang kapal na ng hamog at malapit na din naman sumikat ang araw.

(A/N: image  below )

"Get up now." sabi ko habang kinikiliti ang tenga niya ng dahon na hawak ko. Padabog siyang bumangon at nagkamot ng ulo. Sabpog na sabog ang buhok niya at puro muta pa ang mga gilid ng kanyang mga mata.

"Nakakainis naman eh! Natutulog yung tao eh."

"Good morning." Dinig kong bati ni Lolo. Nakangiti kaming lumingon ni Macy.

"Ang gwapo." bulong ng kapatid ko ng makita ang lalaking nasa harap namin ngayon. Nakasunod si Generou na parang wala sa sarili dahil nakayuko siyang naglakad at bumubulong bulong.

"Sino ka?" Bigla kong tanong. Napatawa ito ng bahagya sa tanong ko. Pamilyar ang mukha niya, saan ko nga ba siya nakita? "Generous!" tawag ko sa kanya at saka nakangiting kumaway sa kanya. Nagulat pa siya, parang ang lalim namang ng iniisip neto.

"Yes?" Tanong niya ng makalapit.

"Who's he?"

Napatingin siya sa lalaking itinuro ko. Namula siya ng tignan din siya ng lalaki. Nakangiti ng kaunti pero kitang kita ang dimples nito sa magkabilang pisngi. Is she really blushing?

"Kuya." Napasinghap si Macy habang nakatingin sa lalaki. Pagkatapos ay tumingin siya sa akin. "Magkamukha kayong dalawa, kamukha niya si lolo sa portrait na-"

"Lolo?" patanong kong bulalas kaya Lolo. Ngumiti nanaman siya. Napapadalas ang pagngiti niya. Parang hindi si Lolo, hindi siya palangiti.

"How was your sleep?" tanong niya habang nilalagay sa malaking bato ang mga isdang hawak niya.

"Ikaw ba talaga ang lolo namin?" di makapaniwalang tanong ng kapatid ko. I mean hindi rin ako makapaniwala. Pero siya talaga ang nasa portrait sa bahay namin. Siya na siya. Hindi na siya sumagot at saka nagsimulang magayos ng mga kahot ay bato para sa bonfire.

Napatingin ako kay Generous na nasa itaas na naman ng puno at pinapanood ang ginagawa ni L-Lolo. Seryoso ang mukha niya at nakakunot ang noo niya. Bawat galaw ni lolo ay sinusundan niya. Nang mailagay ni lolo ang mga kahoy ay bigla nalang nagliyab ang mga iyon. Napatingala si Lolo kay Generous at saka muling ngumiti.

"Thanks." Bulong ni lolo bago ayusin ang mga isda. Ano bang meron sa kanilang dalawa? Bukod sa magkakilala sila ano pa?

"Lolo, ang gwapo gwapo mo." Nakangiting sabi ng kapatid ko. Tipid na ngumiti si Lolo saka tumingala sa ibabaw ng ulo niya, napaiwas ng tingin si Generous.

"Stop it, Macy."

"Why? Are you shy, Lo?" pang-aasar ni Macy. Biglang tumalas ang tingin ni Lolo sa kanya kaya natahimik siya. Si Lolo nga.

"Bakit ka naging binata, Lo? What happened to you?" wala sa sarili kong tanong habang iniikot ko ng mabagal ang iniihaw naming isda.

"Ano ka ba kuya, ayaw mo ba nun tignan mo nga si Lolo parang kaedad lang natin. Ang gwapo pa." tuwang tuwa pang sabi ng kapatid ko. Hindi ko din maintindihan eh. Hindi ba siya nagtataka? Di ba siya natatakot sa lugar na to? Hindi nga ito yung inaakala niyang normala na mundo at normal na tao. "Ah basta, kung ano man ang nangyari sa'yo okay na okay, Lolo."

"This is my real appearance." napatingin kami sa kanya ni Macy at sabay kaming napatawa.

"Lolo, Okay na kung naengkanto ka lang. Enjoyin mo na yang kagwapuhan mo." hindi ko alam kung seryoso ba si Macy pero natatawa kasi siya habang sinasabi niya yun. Naniniwala siguro siyang naeengkanto lang si lolo. "Wag mo naman pangarapin bumata ulit."

"Lo." Tawag ko sa kanya.

"Um?"

"Does it mean that you are one of them?" Di ko alam kung anong nagudyok sa akin para itanong iyon sa kanya. Pero ang ikinagulat ko ay ang pagtango niya.

"I was born here, grew up here and I live here. Does it answer your question?"

Napalunok ako, this is not happening. Kinilabutan ako bigla. Ibig sabihin ay hindi siya normal na tao. Napatingin ako kay lolo pagkatapos ay kay Generous.

"Ibig sabihin ay magkakilalala kayo?" Tanong ko ulit.

"Kuya, wait! Wala akong maintindihan." sabi ng kapatid ko habang nakahawak sa sentido niya. Hindi ko siya pinansin at tumingin ulit kay lolo para hintayin ang sagot niya kaya lang ay iba ang sumagot.

"We're married."

"What?!" usal namin ng kapatid ko.

"Sumasakit na ulo sa kakaisip tapos dumagdag ka pa. Pwede mamaya ka na sumabat?" sabi ng kapatid ko Kay Generous. Tinakpan ko agad ang bibig niya. She don't have any Idea kung anong klaseng mga nilalang ang kasama namin ngayon.

"Shut up, Macy. Please." bulong ko sa kanya.

"Hmmpf!" pagpupumiglas niya. Hinigpitan ko ang hawak ko sa kanya, nakakatakot ang bibig nitong kapatid ko. Basta basta lang nagsasalita, hindi nag-iisip.

"Kaya ba napagkamalan mo ko noon? Akala mo ako si lolo?" naalala ko noong unang beses na napadpad ako dito. Tinanong niya ng ilang beses sa akin hindi ko ba talaga siya kilala?

"Yes, you look almost alike." sa unang pagkakataon ay nakita kong ngumiti si Generous. It was a very genuine smile.

"How old are you? For real." Taas kilay na tanong ni Macy. Sinusubukan niyang kung magsasabi ng weird na sagot si lolo.

"One thousand two hundered and eight."

"Ikaw?" Tanong kay Generous na nasa taas pa din.

"One thousand two hundred and seven."

"How long have you been married?"

"One thousand One hundred and eighty-five years." sabay nilang sagot.

"I'm going crazy." bulong ng kapatid ko ng mabitawan ko ang pagkakatakip sa bibig niya. Ilang beses akong napakurap. I think I have gone crazy.

Dumami ng dumami ang mga tanong namin ni Macy sumasagot naman sila kaya halos may naintindihan na kami sa nangyari sa kanila. Nagkahiwalay sila pagkatapos mangyari ng propesiya na tinatawag nila. Sa pagkakaintindi ko ay para iyong mga tadhana na nasasaad sa isang mahalagang libro na hindi maiiwasang mangyari. Para kaming nakikinig ng fantasy love story na kadalasan ay mga bata lang ang naniniwala.

I did not believe such things not until now that I'm hearing this from them.

Mas lalo na ang kapatid ko, laking gulat niya ng malaman niyang isang prinsesa si Generous at iginagalang, halos hindi siya makatingin dito. Tabil kasi ng dila. Napaka maldita pa. Nalaman namin na immortal din pala ang Hari at Reyna nakaharap ko noon. Si lolo ang madalas sumagot. Ang dami naming nalaman pero hindi lahat, magtatanong kami at sasagot sila. Hindi lang nga namin maintindihan ang lahat pero okay narin to kaysa wala kaming kaalam-alam.

Malapit na mag-umaga ng matapos kaming kumain. Umalis sandali si Generous para daw maglakad lakad habang kami naman ni macy ay nag-aayos ng mga gamit namin.

"Lo, where are you going?" tanong ni Macy. Napatingin ako kay lolo na naglalakad palayo.

"I'll be right back."

"Bilisan mo sundan natin si Lolo." sabi ko sa kanya. Binilisan naman niya ang pagkilos nagulat nga ako at naisukbit na agad niya ang backpack niya. Kaming dalawa lang tong may mga dalang gamit.

Bakit namin susundan? Eh sa curious kami parehas nitong kapatid ko sa love story ni Lolo at Generous.

GENEROUS'S POV

I can't help my self from smiling. Ang sarap maglakad-lakad.

"You're here." natutop ko ang dibdib ko. Bakit ba bigla nalang siya sumusulpot?

"Y-Yeah." Do you really need to stutter, Gen? It's just him! It's still him.

"Are you still mad at me?" I stopped and face him. Our eyes met, and my world stopped for a second. "It's okay if you're not ready to talk about us. Take your time. I've waited and I can still wait." He turned his back ready to walk away.

"Hey." And I found myself holding his left hand. The first time that I got a hold of him after so many years. He looked at me, surprised but suddenly became emotional.

His eyes were flooded by tears. I felt his both hands on mine, squeezing it softly. I was surprised again, he pulled me closer to him and I found my self responding to his embrace.

The embrace that is more passionate than yesterday. I cannot remember the exact day that I hugged him like this. I cannot remember when was the last time I had him in my arms. I cannot remember when was the last time that I felt this too much emotion.

"I'm sorry." I whispered while crying. Yes I'm crying. I'm crying like a child, when was the last time I cried liked this? I can't even remember. I almost break down to my knees. He's my strength, but he's the one who can make me this weak.

"I missed you." That made me cry even louder.