“ให้ไปหมดแบบนั้นจะดีเหรอ” เพทายนั่งมองลูกชายที่ถือน่องไก่เอาไว้ในมือ
“ค่ะ รอยส์เก่งนะคะ เขากินเองได้ค่ะ” เธอยิ้มพร้อมกับหันมองไปหาลูกชาย ที่ตอนนี้มีผ้ากันเปื้อนสวมใส่เอาไว้ให้แล้วเรียบร้อย “เราเลี้ยงเขาเหมือนไข่ในหินไม่ดีหรอกนะคะ ต้องให้เขารู้จักแก้ปัญหาบ้าง”
“คุณเลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอดเลยเหรอ”
“มีพี่เลี้ยงช่วยด้วยค่ะ แต่เป็นตอนที่รอยส์ได้ปีหนึ่งแล้วนะคะ ช่วงแรกๆ ฉันเลี้ยงเอง พร้อมกับพี่อิงก็ช่วยดูแลบ้าง”
“งั้นก็หมายความว่า คุณไม่ได้ทำงานเลยหลังจากคลอด”
“ใช่ค่ะ ฉันเรียนจบตอนตั้งท้องหกเดือน หลังจากนั้นก็ทำงานกับพี่ที่รู้จักหลังจากคลอดฉันก็ใช้เงินเก็บที่มีเลี้ยงดูลูก”
“คงลำบากมากสินะ” เพทายเอ่ยเสียงแผ่วเบาได้ยินเพียงคนเดียวเท่านั้น “คุณ! กระดูก!” ชายหนุ่มตกใจเมื่อมองเห็นลูกชายที่ยัดกระดูกไก่เข้าปาก แต่ไม่ทันที่จะทำอะไร รอยส์ก็ได้คายมันออกมา
“ฉันบอกแล้วไง ว่าไม่ต้องห่วง นี่ไม่ใช่ครั้
