เจียมตัว…เจียมใจ
“โอ๊ย!!” ณัฐภาคย์ชักเท้าหนีทันทีเมื่อถูกไม้ถูพื้นหล่นใส่
ชายหนุ่มกัดฟันกรอดมองหล่อนตาเขียวปัด ขณะที่แก้วกัญญาถอยหลังกรูดหน้าตาแดงก่ำ ทั้งอับอายทั้งโกรธกรุ่นที่เขาแอบมองของรักของหวง แต่ความเป็นคนจิตใจดี หญิงสาวจึงเอ่ยปากขอโทษเขาออกไป
“ลูกแก้วขอโทษ ก็ ก็คุณเอ่อ… ทำให้ลูกแก้วตกใจ ลูกแก้วก็เลย…” เสียงพูดนั้นสั่นตะกุกตะกัก พลางกระชับสาบเสื้อให้แน่นยิ่งขึ้น ยิ่งเมื่อสายตาเขามองลงมายังอกอวบของหล่อนอีกครั้ง หญิงสาวก็ยิ่งกระชับแน่นด้วยความอับอาย
“เอ้านี่! รีบๆ เข้าจะได้กลับซะที”
ณัฐภาคย์ก้มลงเก็บไม่ถูพื้นส่งคืนหญิงสาวแก้เก้อ แสร้งทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน ก่อนจะหมุนตัวออกไปยังระเบียงหลังห้องด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่เสียหน้า
แก้วกัญญามองตามด้วยสายตาตัดพ้อ
คนบ้าอะไรยังงี้ก็มีด้วย ตัวเองผิดแท้ๆ แต่ยังมีหน้ามาดุ เขาอีก ฮึ่ย!
หญิงสาวทำปากยื่นก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองนาฬิกาที่วางบนโต๊ะ
