BAD BOY

สนามแข่ง “สุดท้ายเธอก็มาทิ้งฉานไปมันเหมือนไม่มีความหมาย กับเธออีกต่อปาย เธอทำให้ฉานตายใจ เธอทำให้ฉานไว้ใจกับเธอ แค่หนาย” เสียงร้องเพลงที่ร้องเหมือนลิ้นพันกันของหญิงสาวหน้าตาสวยคนหนึ่งดังไปทั่วทั้งห้องพักพนักงานของสนามแข่งเสียงนี้คือเสียงของน้ำหวานพนักงานเสิร์ฟของบาร์ในสนามแห่งนี้เธอเป็นเพื่อนสนิทของเพลงขวัญคนรักของฟาร์โรห์เจ้าของสนามนี้นั้นเอง “อีหวาน! หยุดแหกปาก กูกับอีอะตอมหูจะแตกแล้วเนี่ย” ปุยฝ้ายพนักงานสาวอีกคนที่เป็นเพื่อนกับน้ำหวานพูดขึ้นมาพร้อมกับเอามือปิดหูตัวเองไว้แล้วมองไปยังน้ำหวานเพื่อนของเธอด้วยสายตาที่หลากหลายความรู้สึกไม่รู้จะสงสาร สมเพช หรือ เอือมระอากับน้ำหวานที่กำลังเสียใจแล้วดื่มเหล้าจนเมาไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบนี้ดี “กูจะร้อง!! กูเสียใจ กูร้องเพลงเศร้าแค่นี้มึงทนฟังไม่ได้เหรอ ฮือๆๆ เห็นไหมมึงก็ไม่รักกูอีกคนแล้ว” น้ำหวานจากที่ร้องเพลงอกหักอยู่พอได้ยินปุยฝ้ายพูดแบบนี้เธอก็หันมาพูดตัดพ้อใส่ปุยฝ้ายอย่างน้อยใจจนปุยฝ้ายที่ได้ยินถึงกับเอามือขึ้นมายีผมตัวเองอย่างหงุดหงิดกับสภาพน้ำหวานตอนนี้ “เอาไงกับมันดีมึง” ปุยฝ้ายหันไปพูดกับเพื่อนสาวประเภทสองอีกคนที่เป็นพนักงานด้วยกันอย่างคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงกับน้ำหวานที่เมาไม่รู้เรื่องอยู่ตรงนี้ “ลากมันกลับเหอะชะนีสนามจะปิดแล้ว ไป!อีหวานลุกกลับห้อง” อะตอมเพื่อนสาวสองพูดจบก็ลุกไปดึงแขนน้ำหวานให้ลุกขึ้นแต่น้ำหวานก็สะบัดมือออก “กูไม่กลับ!! กูรอเตอร์อยู่เดี๋ยวเตอร์มารับกู” “เฮ้อ!” หลังจากที่ได้ยินน้ำหวานพูดประโยคนี้ออกมาปุยฝ้ายกับอะตอมถึงกับหันไปมองหน้ากันแล้วถอนหายใจออกมา ทั้งคู่รู้สึกทั้งสงสารทั้งเห็นใจเพื่อนสาวของพวกเธอ “อีหวาน! มึงฟังกูนะ” ปุยฝ้ายนั่งลงตรงหน้าน้ำหวานก่อนที่จะจับไหล่น้ำหวานทั้งสองข้างแล้วพูดปะโยคนี้ออกมา “ไอ้เตอร์มันทิ้งมึงไปแล้ว มันเลิกกับมึงแล้ว” “ชะนีเบาๆพูดแบบนี้ก็ตอกย้ำให้มันซ้ำใจอีกอ่ะ” อะตอมรีบสะกิดปุยฝ้ายเพราะไม่อยากให้พูดอะไรที่ตอกย้ำน้ำหวานที่พึ่งถูกแฟนทิ้ง “มันคือความจริงอะตอม! ความจริงที่อีหวานมันต้องรับให้ได้ว่าแฟนที่มันคบมาสามปีทิ้งมันไปแล้ว” “ฮึก..ฮึก..ฮึก..ฮืออออ” แล้วน้ำหวานที่นั่งนิ่งๆฟังปุยฝ้ายก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างน่าสงสาร “โอ้ย!! หนักกว่าเดิมอีกชะนีเอาไงละทีนี้” “ลาก! ถ้าลากแล้วไม่ไปก็ต้องอุ้ม” “ห่ะ!!” อะตอมอุทานออกมาอย่างตกใจที่ได้ยินปุยฝ้ายพูดแบบนี้เพราะปุยฝ้ายพูดแล้วส่งสายตาเป็นเชิงบอกอะตอมว่าคนที่ต้องอุ้มน้ำหวานคืออะตอม “ไม่ต้องทำหน้าแบบนี้ในฐานะที่มึงเป็นผู้ชายมึงอุ้มมันค่ะ” “แต่กูเป็นกระเทยนะ” “หรือมึงจะปล่อยให้มันเมารั่วอยู่ตรงนี้แล้วพวกเราโดนคุณลีไล่ออกกันหมด” อะตอมทำท่าทางสะดีดสะดิ้งใส่ปุยฝ้ายจนปุยฝ้ายต้องพูดแบบนี้ออกมา “กูเลือกอะไรไม่ได้แล้วสินะ” “มึงไม่มีตัวเลือกค่ะกระเทย” ปุยฝ้ายตอบกลับอะตอมพร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้อะตอมจัดการอุ้มน้ำหวานกลับบ้าน “เปลี่ยนจากอุ้มให้มันขี่หลังกูได้ไหมกูไม่ชอบให้ชะนีมาถูไถหน้าอกกูอ่ะ” “เอาที่มึงสะดวกเลยจ้า" หลังจากที่ทั้งสองคนตกลงกันได้ก็พากันเข้ามาพยุงน้ำหวานให้ขึ้นขี่หลังอะตอมที่นั่งยองๆรออยู่ "อื้อ...กูไม่กลับกูจารอเตอร์" "แต่มึงต้องกลับมันดึกแล้วถ้าอยากกินต่อไปกินที่ห้อง" "มึงจะกินเป็นเพื่อนกูใช่ไหมฝ้าย" พอได้ยินปุยฝ้าพูดแบบนั้นน้ำหวานก็พูดขึ้นมาอย่างมีความหวังเพราะวันนี้เธออยากดื่มให้เมากับความรักสามปีของเธอที่พังลง "เออ!! แต่ตอนนี้มึงขึ้นไปขี่หลังอีอะตอมก่อนพวกกูจะได้พากลับดูท่าแล้วมึงเดินเองไม่ไหวแน่" "กระเทย! มึงจะแบกกูจริง ๆ เหรอ" "รีบขึ้นมาเถอะยะชะนีก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ" พูดจบน้ำหวานก็ค่อยๆปีนขึ้นไปขี่หลังอะตอมอย่างทุลักทุเล "โอ้โหชะนีตัวแค่นี้หนักจังวะ" "นมมันใหญ่ไงมึงหนักนมมึงก็ทนๆหน่อยไปๆเดินไปเดี๋ยวกูจะปิดประตู" ปุยฝ้ายพูดแล้วช่วยดันหลังให้อะตอมที่แบกน้ำหวานอยู่เดินออกไป "ว้ายตายแล้ว!!" "เป็นอะไรทำไมต้องแบกกันแบบนี้เมาเหรอ" "ชะ..ใช่ค่ะ" "หยุดทำไมกระเทยหนายบอกจะพากูกลับบ้านไงแล้วนี่ใครมาขวางทางหลบดิ" "อีหวาน..เงียบ!!" อะตอมถึงกับต้องพูดสั่งให้น้ำหวานหยุดพูดทันทีที่น้ำหวานพูดแบบนี้กับคนที่กำลังยืนขวางข้างหน้าอยู่ "มึงด่ากูทำไมกระเทย โน้น!! คนที่อยู่หัวโด่ขวางทางอยู่น่ะมึงทำไมไม่ด่า" "อีหวานหยุด! นี่คุณพีท" "พีทเหรอ! พีทไหน พีทแล้วไงไม่ใช่พ่อกูสักหน่อย" "อีหวาน!!"