BENEATH THE CRESCENT AND THE CROSS

CHAPTER 17: BEFORE THE STORM

(Ameenah's POV)

ANG SIMOY NG hangin sa aming ancestral home sa Davao ay tila naninikip sa aking dibdib, parang may dala-dalang mga pangambang hindi maipahayag. Bawat pag-yabong ng mga rosal sa hardin, bawat pagaspas ng kurtina sa aming malalaking bintana—lahat ay nagpapaalala sa akin ng isang buhay na parang hindi talaga sa akin.

"Ameenah, anak..." ang boses ni Mama ay tila may halong kalungkutan nang lapitan niya ako sa aking silid. "Alam kong mahirap para sa iyo ang lahat ng ito."

Tumingin ako sa kanyang mga matang puno ng pag-unawa. "Mama, paano kung ang landas na itinakda ninyo para sa akin ay hindi ang landas na nais kong tahakin?"

Humigpit ang kanyang yakap sa akin. "Naiintindihan ko ang iyong nararamdaman, anak. Ngunit ang pagsasama ng ating pamilya at ng mga Lim ay hindi lamang simpleng pag-iisang-dikit. Ito ay tungkol sa seguridad ng ating lahi, ng ating legacy."

Nang bumaba ako para sa hapunan, ang aking ama ay naghihintay na sa hapag-kainan. Ang kanyang mga mata ay mabilis na sumuri sa aking mukha, para bang hinahanap ang mga sagot sa mga tanong na hindi niya maihayag.

"Ameenah, may mahalagang bagay tayong pag-uusapan," malalim niyang sabi habang inihahain ang aming pagkain. "Ang pamilya Lim ay darating bukas. They want to discuss the merger of our companies... and our families."

Naramdaman kong parang may nanikluhod sa aking tiyan. "Papa, hindi ba't masyadong mabilis ang lahat? I barely know Mark."

"Sometimes, anak, the most important decisions in life need to be made with the head, not just the heart," sagot niya, ang kanying mga salita ay tila mga batas na hindi kayang suwayin.

NGUNIT HABANG NAKIKINIG ako sa kanyang mga paliwanag, ang isipan ko ay nasa mga kamay ni Rafael—ang mga palad na marunong bumuo ng mga pangarap mula sa wala, ang mga daliring marunong humawak ng lapis at gumuhit ng kinabukasan. Ang init ng kanyang mga kamay kapag hinawakan ang aking mga kamay—iyon ang tunay na seguridad na nais ng aking puso.

(Rafael's POV)

ANG COMMUNITY CENTER na dating pinakamalaking inspirasyon ko ngayon ay tila isang paalala ng lahat ng bagay na hindi ko kayang abutin. Bawat haliging aking itinayo, bawat pader na aking pinatayo, ay may bahagi ng puso ko—ngunit ngayon, ang mga ito'y tila naninisi sa akin.

"Rafa, anong nangyayari sa iyo?" tanong ni Tito Ben nang makita niya akong nakatitig sa wala sa aming maliit na opisina. "Parang ang bigat ng dala-dala mo ngayon."

Ipinakita ko sa kanya ang text message na natanggap ko kanina: "Some bridges aren't meant to be crossed. Know your place before you get hurt."

"Galing kay Mark Lim?" tanong ni Tito Ben, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-aalala.

"Opo," pag-amin ko. "At alam kong tama siya. What can a simple architect like me offer compared to someone like him? He can give her the world—ang maibibigay ko lang ay mga pangarap."

HUMINGA SI TITO Ben nang malalim. "Anak, you're looking at it all wrong. Love isn't about what you can give materially. It's about what you can build together. Ang pag-ibig na tunay ay parang magandang gusali—kailangan ng matibay na pundasyon, at ang pundasyong iyon ay hindi gawa sa pera kundi sa pagmamahal at respeto."

Ngunit habang pinakikinggan ko siya, ang puso ko'y puno ng pagdududa. Paano ko mapoprotektahan si Ameenah mula sa mga consequences ng aming pag-ibig? Paano ko masisigurong hindi siya masasaktan?

(Both POVs)

NAKAHANAP KAMI ng paraan upang magkita sa aming secret place—ang rooftop ng half-finished community center. Sa ilalim ng mga tala at ng malamlam na ilaw ng buwan, ang mundo ay tila tumigil sa pag-ikot.

"They're coming tomorrow," bulong ni Ameenah, ang kanyang ulo ay nakasandal sa aking balikat. "My family and the Lims... they're going to discuss everything."

I felt my world crumbling around me. "What are we going to do? I can't lose you, Ameenah."

"Hindi kita pababayaan, Rafael," mariin niyang sabi, ang kanyang mga mata ay kumikinang ng determinasyon. "I have a plan. I'll show them the community center. I'll make them see what we've built together—what you've built for our people."

Ngunit takot ang nananatili sa aking puso. "What if it makes things worse? What if they forbid you from seeing me completely?"

"Then we'll find another way," she whispered, her hand finding mine. "Love always finds a way, Rafael. I have to believe that."

SA MGA SANDALING iyon, na ang buwan at mga tala ang aming mga saksi, nangako kami sa isa't isa—kahit anong bagyo ang dumating, kahit anong hadlang ang humarang, magkasama naming haharapin ang lahat.

(Ameenah's POV)

PAGBALIK KO sa aming bahay, ang bawat paghakbang ay pakiramdam ko'y papalapit sa isang laban na hindi ko alam kung paano ko malalampasan. Nakita ko ang aking ina sa hardin, nag-iisa at tila malalim ang iniisip.

"Mama," bulong ko, "have you ever loved someone you weren't supposed to love?"

Ngumiti siya nang may panghihinayang. "Oo, anak. Nung kabataan ko, may minahal akong lalaking hindi aprubado ng aking pamilya. He was a teacher—simple, but he had the kindest heart I've ever known."

"Anong nangyari?" tanong ko, nagugulat sa kanyang pagkukuwento.

"Pinili kong sundin ang aking pamilya," malungkot niyang sagot. "At kahit na masaya naman ako sa buhay na meron ako ngayon, there will always be a part of me that wonders... what if?"

ANG KWENTO NIYA ay nagbigay sa akin ng lakas ng loob. Ayaw kong magkaroon ng "what if" sa aking buhay. Ayaw kong tumanda na may panghihinayang.

(Rafael's POV)

NAGDASAL AKO sa simbahan na pinanggalingan ng aking pamilya. Ngunit sa halip na magdasal para sa sarili ko, nagdasal ako para kay Ameenah—para sa kanyang kaligayahan, para sa kanyang kapayapaan, kahit na iyon ay nangangahulugang wala ako sa kanyang buhay.

Ngunit habang nagdarasal, bigla kong naalala ang mga salita ni Tito Ben: "Sometimes, the bravest thing you can do is fight for what you love."

AT SA MGA sandaling iyon, nagpasya ako—haharapin ko ang bagyo. Haharapin ko ang mga Lim. Haharapin ko ang lahat, para sa pag-ibig na alam kong tunay.

(Both POVs)

ANG GABI BAGO ang pagdating ng mga Lim ay puno ng tensyon. Mga text message na puno ng pangako at pangamba, mga tawag na puno ng pag-asa at takot.

"I love you, Rafael," bulong ni Ameenah sa telepono.

"I love you more, Ameenah," pangako ko. "No matter what happens tomorrow, always remember that."

AT HABANG PATULOG na kami sa magkahiwalay na mga kama, iisa lang ang aming iniisip—ang bagyo ay paparating na, at kailangan naming maging handa sa anumang dalhin nito.