CHAPTER 16: BRIDGES OF FAITH
752 Words
(Ameenah's POV)
ANG BIGAT NG pag-uusap namin ni Papa kaninang tanghali ay parang nakadikit sa aking balat habang nagmamaneho papunta sa community center. Bawat ikot ng gulong ng sasakyan ay tila echo ng kanyang mga salita—"family honor," "utang na loob," "mga expectations ng mga nakaraan." Ang hangin sa loob ng sasakyan ay parang mabigat na mga takot na hindi nasasabi na patuloy na namamayani sa aming pamilya sa loob ng maraming dekada.
Ngunit sa gitna ng anxiety na ito, ang boses ni Rafael ng siya ay tumawag kanina ay patuloy na sumilay na parang sinag ng araw. "Ang mga concerns ng father mo ay galing sa pagmamahal, Ameenah. Pero ganoon din ang nararamdaman ko para sa iyo," aniya, matatag ang kanyang boses sa kabila ng bagyong alam naming paparating. "Pumunta ka dito sa site. May ipapakita ako sa iyo—isang bagay na maaaring makatulong para maintindihan niya."
Nang dumating ako, ang construction site ay buhay sa karaniwang symphony ng pagmamartilyo, pagdi-drill, at mga sigawan ng mga workers. Pero sa gitna ng kaguluhang ito, nakita ko agad si Rafael—nakaupo sa isang pile ng concrete blocks, ang kanyang sketchpad ay nakabalance sa kanyang mga hita, ang kanyang mga daliri ay gumagalaw nang may pamilyar na grace na laging nagpapakaba ng aking puso. Sa mundong ito ng alikabok at ingay, siya ay isang oasis ng katahimikan at creativity.
"Ang mga salita ni Papa ay parang kulog," nagsimula ako habang lumalapit, ang aking boses ay bahagya na lang naririnig. "Bawat pangungusap ay nagdulot sa akin ng pait, pero bawat bitaw rin niya ng salita ay nagbigay liwanag sa landas na dapat tahakin."
Tumingin siya sa akin, at ang init sa kanyang mga mata ay pansamantalang pinalayas ang lamig na nanirahan sa aking mga buto mula nang umalis ako sa study ng aking ama. "Alam ko," mahina niyang sabi, isinara ang kanyang sketchpad. "Kaya nga ginagawa ko ito. Hindi para suwayin ang iyong ama, kundi para ipakita sa kanya na maaaring may ibang daan—isang mas mabuting daan."
(Rafael's POV)
HABANG BINUBUKSAN KO ang aking sketchpad para kay Ameenah, nanginginig ang aking mga kamay. Ang mga ito ay hindi lang mga drawing—sila ay mga piraso ng aking kaluluwa, iginuhit sa lapis at pag-asa. Ang bawat linya ay kumakatawan sa oras ng pag-iisip, ang bawat shading ay isang panalangin na kahit papaano, ang mga simpleng sketch na ito ay makakagawa ng tulay sa malawak na distansya sa pagitan ng aming mga mundo.
"Tingnan mo," sabi ko, ang aking boses ay marubdob sa damdamin habang itinuturo ang aking drawing ng proposed interfaith area. "Dito sa sketch ko, isinama ko ang mga elemento mula sa parehong aming mga pananampalataya. Ang mga arches ay sumasalamin sa Islamic architecture, habang ang open space ay nagpapahintulot ng Christian gatherings. At ang hardin sa pagitan nila—dito maaaring magkita ang parehong komunidad bilang magkapantay."
Ang kanyang mga daliri ay hinahalikan ang mga linya ng aking drawing, at naramdaman kong naputol ang aking hininga. "Maganda, Rafael. Pero paano kung ang mga sketch sa papel ay hindi sapat para baguhin ang isang lifetime ng tradition? Paano kung ang father ko ay makakita sa mga ito bilang... mga drawing lang?"
Hinarap ko nang diretso ang kanyang nag-aalalang tingin. "Kung gayon, patuloy tayong magdodrawing. At magtatayo. At ipapakita sa kanya sa pamamagitan ng mga aksyon kung ano ang hindi kayang iparating ng mga salita."
(Ameenah's POV)
NAGLakad KAMI SA mga half-finished na structures, hawak ni Rafael ang kanyang sketchpad habang itinuturo kung saan magkakaroon ng buhay ang bawat isa sa kanyang mga drawing. Ang hapong araw ay nag-cast ng mahahabang anino na sumasayaw sa mga concrete floor, at sa isang sandali, halos nakikita ko na ang tapos nang community center—punong-puno ng buhay, puno ng tawanan mula sa parehong Muslim at Kristiyanong pamilya.
"Alam mo," sabi ko, huminto malapit sa kung saan magiging main hall, "noong bata pa ako, palagi kong iniisip na ang pag-ibig ay parang mga fairy tale na aking binabasa—perpekto at walang complications. Pero ngayon naiintindihan ko na ang tunay na pag-ibig ay hindi kawalan ng mga problema; ito ay ang tapang na harapin ang mga ito nang magkasama."
Tumigil sa paglakad si Rafael at hinarap ako, ang kanyang sketchpad ay nakadikit sa kanyang dibdib parang isang kalasag. "At gusto kong harapin ang lahat kasama mo, Ameenah. Kahit anong dumating."
Ang kanyang mga salita ay nanirahan sa aking puso, nagpainit ng mga lugar na naging malamig sa takot. Nagpatuloy kami sa aming pag-ikot…
- Writer
