BENEATH THE CRESCENT AND THE CROSS

CHAPTER 15: SHADOWS OF TOMORROW

(Ameenah's POV)

ANG MABIGAT na oak door sa study room ng aking ama ay parang hadlang sa dalawang mundo—ang anak na kilala nila, at ang babaeng ako ngayon. Bawat hakbang papasok ay pakiramdam ko'y papunta sa isang hukuman kung saan ang aking puso ang nasa paglilitis.

"Ameenah," nagsimula siya, ang kanyang boses may dala-dalang bigat ng mga henerasyon, "for the past month, parang ibang tao na ang aking anak. There's a light in your eyes I haven't seen before, pero may distansya na nag-aalala sa akin."

Umupo ako sa harap ng kanyang malaking desk, ang aking mga kamay ay nanginginig sa aking kandungan. "Papa, I..." Ang aking boses ay nanginig parang dahon sa bagyo ng aking emosyon. "May mga bagay sa puso ko na takot kong ibahagi."

Umabante siya, ang kanyang mga mata ay nagsaliksik sa akin. "Noong bata ka, tumatakbo ka sa akin para ikwento ang lahat ng sekreto mo. Ngayon, parang may invisible wall sa pagitan natin."

HUMINGA AKO nang malalim, sinusubukan hanapin ang tamang mga salita. "Papa, alam mo bang minsan, ang puso natin ay may sariling katalinuhan? Minsan, ito'y nagmamahal sa mga lugar na hindi natin inaasahan?"

Tumango siya, ang kanyang mga mata ay biglang puno ng pang-unawa na hindi ko inaasahan. "Anak, alam ko ang nararamdaman mo. Naranasan ko rin 'yan noong kabataan ko. Pero bilang isang ama, ang tungkulin ko ay protektahan ka—hindi lang sa mga physical na panganib, kundi sa mga emotional na sakit na maaaring magdulot ng permanenteng peklat sa iyong puso."

(Rafael's POV)

HABANG TINATAPOS ko ang construction report, may mamahaling sasakyang huminto malapit sa site. Si Mark Lim ang bumaba, ang kanyang mamahaling damit ay kitang-kita ang pagkakaiba sa aming maalikabok na lugar. Ang kanyang presence ay parang reminder ng mundo kung saan talaga nababagay si Ameenah.

"Rafael, tama ba?" sabi niya na may ngiting hindi umabot sa kanyang mga mata. "Impressive ang trabaho mo dito. The community center is coming along nicely. But let me be direct—alam mo bang ang pamilya Al-Farouq ay may utang na loob sa amin na higit pa sa negosyo?"

Sumikip ang aking dibdib. "Ano ang ibig mong sabihin?"

"Noong malapit nang bumagsak ang kanilang kumpanya noong 2008 crisis, ang pamilya ko ang sumagip sa kanila. Ang pag-aasawang ito ay hindi lang negosyo—it's about honor. And I don't think you understand what you're getting yourself into."

(Ameenah's POV)

"PAPA," INIPON ko ang lahat ng aking tapang, "paano kung ang taong mahal ko ay galing sa ibang mundo? Someone with a good heart and pure intentions? Someone who sees me not as an Al-Farouq heiress, but just as Ameenah?"

Lumambot ang mga mata ng aking ama na may hindi inaasahang pag-unawa. "Anak, kung relihiyon lang ang problema, may mga paraan. Puwede mag-convert ang lalaki sa Islam—tinatawag natin itong balik-Islam. I've seen it happen before. Pero ang family status... utang na loob... social expectations... ito ang mga bundok na kahit ang pag-ibig ay baka hindi kayang galawin."

Tumayo siya at lumapit sa bintana. "Alam mo bang noong naghiwalay ang tito mo at ang kanyang asawa dahil sa mga problemang tulad nito, ang buong pamilya ay naapektuhan? Hindi lang dalawang tao ang nasasaktan sa ganitong mga situwasyon."

(Rafael's POV)

TININGNAN KO si Mark nang diretso sa mga mata. "Alam ko ang aking lugar, Mr. Lim. At alam ko kung ano ang nararamdaman ko para kay Ameenah. Pero hindi ako naniniwalang ang pag-ibig ay dapat hadlangan ng social status o business arrangements."

Ngumisi siya, isang malamig at calculated na ngisi. "That's very noble of you, Rafael. Pero ang totoo, ang mundo ay hindi umiikot sa pag-ibig lang. It runs on business, on connections, on legacy. And right now, you're threatening to disrupt a very delicate balance that took years to build."

Bago siya umalis, hinarap niya ako. "Think carefully about the consequences of your actions. Hindi lang ikaw ang maaapektuhan kung magpatuloy ka dito."

(Both POVs)

NAGKITA KAMI sa aming usual spot malapit sa halos tapos nang community center, ang liwanag ng buwan ay humahabi ng mga silver thread sa construction frames. Ang gabi ay tila nakikinig sa aming mga hinaing.

"May mga paraan daw," bulong ko, ang aking boses ay halo ng pag-asa at takot. "Sinabi ng papa ko na kung relihiyon lang ang problema, puwede mag-convert. Pero tama siya—hindi lahat masosolusyunan ng conversion. Ang utang na loob namin sa mga Lim... iyon ang hindi mababayaran ng kahit anong conversion."

Hinawakan ni Rafael ang aking kamay, ang kanyang paghipo ay pamilyar at nakapanghihinayang. "I would learn, Ameenah. I would study Islam if that's what it takes. I would do whatever it takes to be with you. Pero matalino ang papa mo—ang totoong laban ay hindi tungkol sa pananampalataya, kundi sa family honor at social expectations. At ang mga bagay na 'yon... mas mahirap baguhin."

Ang mga luha ay gumuhit sa aking mga pisngi. "Paano natin lalabanan ang mga anino, Rafael? Paano natin lalabanan ang mga obligasyong inabot ng taon bago mabuo? Minsan, iniisip ko kung mas makabubuting sumunod na lang ako para walang masaktan."

INAKYAT NIYA ako, ang kanyang t***k ng puso ay steady drum laban sa kaguluhan ng aking kaluluwa. "We don't fight them, my love. We find a way around them. We build bridges where others see only walls. And if there's one thing I've learned from being an architect, it's that there's always a design solution—you just have to be creative enough to find it."

NANATILI KAMI roon sa ilalim ng mga bituin, dalawang pusong naghahanap ng paraan sa gitna ng kumplikadong web ng mga expectations at obligations. Ang aming pag-ibig ay naging parang community center na aming itinatayo—isang magandang pangarap na puno ng mga posibilidad, ngunit nangangailangan ng matibay na pundasyon upang manatiling nakatayo.

(Ameenah's POV)

PAGKATAPOS KAMI maghiwalay ng gabing iyon, napagtanto ko na ang aming love story ay naging mas kumplikado kaysa sa inakala ko. Ito ay hindi na lang tungkol sa dalawang pusong nagkita—ito ay tungkol sa dalawang mundong natututong mamuhay nang magkasama, sa kabila ng lahat ng hadlang at pagsubok.

Habang naglalakad pabalik ng bahay, naalala ko ang sinabi ng aking ina noong isang gabi: "Ang tunay na pag-ibig ay hindi nag-aalis ng mga problema—nagtuturo ito sa iyo kung paano harapin ang mga ito nang magkasama."

(Rafael's POV)

PAG-UWI KO sa aming maliit na bahay, tinitingnan ko ang aking mga kamay—mga kamay na marunong gumuhit ng mga pangarap, ngunit hindi sigurado kung kaya bang buuin ang sariling pangarap. Ang pag-ibig para kay Ameenah ay naging parang pinakamahalaga kong proyekto, at tulad ng anumang magandang disenyo, nangangailangan ito ng tamang materials, tamang timing, at tamang execution.

(Both POVs)

SA GABING iyon, kapwa kami nanalangin sa aming mga paraan—si Ameenah sa kanyang pagdarasal ng Maghrib, at ako sa aking munting altar. Parehong kami humihingi ng gabay, ng lakas, at ng karunungan upang maharap ang mga darating na pagsubok.

AT SA KATAHIMIKAN ng aming mga silid, nanalangin kami hindi para sa madaling daan, kundi para sa karunungan upang mag-navigate sa mahirap na daang aming tatahakin. Dahil alam naming pareho na ang pinakamagagandang kwento ay hindi 'yung walang conflict, kundi 'yung may conflict na kayang lampasan ng pag-ibig at pananampalataya.