CHAPTER 8: THE LANGUAGE OF SILENCES
555 Words
(Rafael's POV)
PAGKATAPOS NG BANKEROHAN VISIT, parang may bagong liwanag na pumasok sa buhay ko. Ang bawat ubo ng konstruksyon sa community center site ay may bagong kahulugan, dahil alam kong maaari siyang dumating anumang sandali. Kahit si Tito Ben ay napansin ang pagbabago sa akin.
"Rafa, ang galing ng coordination mo ngayon sa mga workers," puna niya habang pinapanood ako mag-instruct sa foreman. "Parang may bagong lakas ka."
"Gusto ko lang pong masigurong perpekto ang lahat, Tito Ben," sabi ko, kahit alam kong nakikita niya ang tunay na dahilan.
At pagkatapos, sa isang mainit na hapon ng Biyernes, dumating siya. Nakasuot ng simpleng puting blouse at beige pants, ang kanyang hijab ay light pink na parang kulay ng papuri sa dapit-hapon. Kasama niya si Ben, pero nanatili ito sa malayo, nagbibigay sa amin ng privacy.
"Ang bilis ng progress," puna ni Ameenah, ang kanyang mga mata ay sumusuri sa structure na unti-unting tumataas. "Nakakabilib."
"Salamat," ngiti ko. "Masipoc ang mga workers. At dedicated sila dahil alam nilang para ito sa kanilang komunidad."
Habang naglilibot kami sa site, napansin ko kung paano siya nakikipag-ugnayan sa mga workers—na may respeto, na may tunay na pagmamalasakit. Hindi siya yung tipong mayaman na nandito lang para magpa-picture. She was genuinely interested.
"Rafa," tawag niya habang tumitigil kami sa lugar na magiging library, "may ideya ako. What if we dedicate this section to children's books in both Filipino and indigenous languages? Para ma-preserve ang mga mother tongue natin."
Ang mga mata niya ay kumikinang ng enthusiasm, at sa sandaling iyon, napakaganda niya. Hindi dahil sa itsura niya, pero dahil sa kagandahan ng kanyang puso.
"That's a brilliant idea," sabi ko. "We can even have storytelling sessions every weekend. The community elders can share traditional stories."
"Exactly!" ngiti niya. "Ganoon ang vision ko—hindi lang building, pero living, breathing community space."
Habang nag-uusap kami, biglang may tumawag sa kanyang telepono. Mula sa kanyang reaksyon, alam kong si Mr. Al-Farouq ito.
"Opo, Papa... Opo, nandito ako sa site... Hindi, si Ben ay nandito... Opo, uuwi na ako agad after..."
Nang matapos ang tawag, may bahagyang lungkot sa kanyang mga mata. "I have to go. May family dinner kami with... business associates."
The way she said "business associates" told me everything. It was the Lim family. Si Mark.
"Okay," sabi ko, trying to hide my disappointment. "Ingat sa byahe."
Bago siya umalis, bigla siyang huminto. "Rafa, salamat. For treating me like... a person. Not a project, not a charity case, not a business opportunity."
"Because you are a person, Ameenah. A remarkable one."
Ngumiti siya, at sa sandaling iyon, kahit na malapit na siyang umalis, alam kong may bagay sa pagitan namin na hindi kayang sirain ng kahit na anong family dinner o business arrangement.
Nang gabing iyon, habang nag-iisa ako sa aming maliit na bahay, naisip ko siya. Na nagdi-dinner kasama ang isang lalaking pinili ng kanyang pamilya, habang ang puso niya ay... saan nga ba?
Biglang may tumunog ang aking telepono. Isang mensahe mula sa kanya.
"Just wanted you to know—I was thinking about our conversation about the library. I'm excited to make it happen with you."
At sa gitna ng aking pagdududa, ang mensaheng iyon ay parang liwanag sa dilim. Kahit na nasa magkaibang mundo kami, may koneksyon kaming hindi kayang putulin ng sinuman
- Writer
