ตอนที่ 30 พ่อเลี้ยง
“ป้อขา...ป้อขา ป้อเมฆขา” เสียงเล็กร้องเรียกชายหนุ่มที่กำลังเดินผ่าน ขณะเด็กน้อยกำลังวิ่งเล่นไปมาอยู่กับแม่บ้าน ที่เขาสั่งให้คอยดูแล เป็นพิเศษ ให้คอยเป็นพี่เลี้ยงเด็กเฉพาะของหนูเอญารินทร์เท่านั้น
“ว่าไงครับ สาวน้อยของพ่อ” ร่างสูงย่อตัวลงนั่งคุกเข่าให้อยู่ในระดับเดียวกัน เพื่อพูดคุยได้สะดวก ขณะที่หนูน้อยกลับโผเข้ากอดคอเขาไว้แน่น
“อุ้ม ๆ ไปบิน” เพราะคิดว่าการได้นั่งบนหลังม้า และให้เขาพาขี่ควบเร็ว ๆ จะเหมือนที่เขาเคยอุ้มแล้วหมุนไปมาเหมือนเครื่องบิน จึงเข้าใจว่าเรียกแบบนั้น
“ฮึฮึ จะไปขี่ม้าอีกงั้นเหรอ ติดใจแล้วสินะ”
“ไป ฮี่ ๆ กั้บ ๆ” ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
“ฮึ ๆ แต่วันนี้พ่อได้ยินว่า คุณอา คุณปู่คุณย่าจะมาหาไม่ใช่เหรอ ไม่อยากเจอเขาหรือไง”
“ขี่บินค่า ญ่าอยากไป”
“ไว้รอช่วงเย็น ๆ กว่านี้หน่อยดีไหม ให้แดดร่มกว่านี้สักหน่อย” เขาขอต่อรองขณะที่สาวน้อยทำหน้าครุ่นคิด ขบกัดริม
