Gözlerimi açtığımda ilk fark ettiğim şey, o soğuk, pis beton zeminin yerini alan bembeyaz çarşafların yumuşaklığı oldu. Vücudumun her yeri sızlıyordu; omuzumda ve bileklerimde yoğun bir yanma vardı. Hastanedeydim. Artık güvendeydim. O karanlık, umutsuzluk dolu bodrum geride kalmıştı.
Başımı zorlukla çevirdim. Korhan, operasyon kıyafetleriyle, yanımda bir sandalyede uyukluyordu. Elimi tutuyordu. Elinin sıcaklığı, tenime değen tek gerçeklikti. Üzerindeki o demir Komutan zırhı, burada, benim yanımda tamamen kaybolmuştu. Sadece uykusunda bile beni bırakmayan bir adam vardı.
Onun uykulu yüzüne bakarken, o anları yeniden yaşadım: O bıçağın tenime değdiği anı, hayallerimin elimden kayıp gittiğini düşündüğüm o çaresizliği. Ve Korhan'ın bana koştuğu anı. Kapıyı tekmeleyip içeri daldığında, o an b
