KIRMIZI ÇİZGİ +18

Farklı Hayatlar

"Aramızda her ne olursa olsun benim görevim seni korumak. Bu, Gökhan ağabeyine verdiğim söz. Bu yüzden her zaman bana haber vermeni istiyorum," dediğinde sessiz kalmıştım. O ise bana şefkatle bakıyordu. Doğrusu biz tuhaf iki yabancılardık. Nefret ediyor gibi düşman gibiydik ama farklı bir bağ da vardı doğrusu.

Ben sessiz kaldığımda, gözlerimin içine bir süre baktıktan sonra dış kapıyı açtı. "İyi geceler."

O, gittiğinde yerdeki sabahlığımı alıp kirli sepetime attım ve kızların yanına geçtim. Merakla kapı arkasından bizi dinlediklerini biliyordum çünkü.

Rahat bir şekilde koltuğa yayıldığımda kızlar da yanıma gelmişti. "Ne oldu? Ne dedi Korhan?"

"Korhan artık benim de ağabeyim gibi. Aramızdaki tek bağ Gökhan ağabeyin bizi ona emanet etmiş olması. Gerisinin önemi yok," dediğimde Asya yanıma oturup elimi tuttu. "Onu unutabilecek misin?"

"Evet. Onunla doğmadım ben ve ergenlik zamanlarımda, hayatım boyunca yeterince aşk acısı çekmişimdir zaten. Artık hiç enerjim yok doğrusu," dedim ve derin bir nefes verdim. Zamanla hayat, zorla güzellik olmayacağını öğretiyordu. Olmayacak bir şeye kendimi kaptırıp neden acı çekecektim ki? Mezara sadece kendimi götürecektim ve o yüzden yalnızca kendim için bir şeyler yapmam gerekiyordu.

Büyük bir hayalin peşinden koşuyordum. Ralli şampiyonasında yıldız olmak istiyordum. Hiçbir şey bundan önemli değildi.

Biraz kız kıza sohbet ettikten sonra oldukça eğlendiğimizi ve güzel bir grup olduğumuzu fark etmiştim. Belki bu da kendimi toparlamam için bana güç vermişti, bilemiyordum.

Onlara iyi geceler dileyip odama geçtim ve kendimi yatağa attım. Yarından itibaren hayatım çok daha disipli olacaktı ve bir daha bu şekilde kendimi dağıtmayacaktım. Hem eğlence hem de aşk anlamında...

Uykumun arasında gözlerim aralandığında, odanın karanlık olduğunu fark etmiştim. Saate baktığımda güneşin doğmasına iki saat kaldığını görünce gülümseyerek yataktan kalktım. Rakiplerim uyurken ben, deli gibi çalışacaktım.

Kendimi sıcak bir duşa atıp tüm kötü enerjilerimi atana kadar yıkandım. Antrenman için hazırlanırken siyah ve kırmızı deri, tulumu uzun deri çizmeyle kombinlemiştim. Keskin bir eyeliner çekip kıpkırmızı bir ruj sürdükten sonra saçlarımı kabartıp arabamın anahtarını aldım ve sessizce evden çıktım.

Siteden çıkıp arabamın yanına giderken benimle beraber Korhan da çıkmıştı. Üzerinde kamuflajı vardı, elinde de bordo beresi. Gözleri, bedenimi süzerken ben, onu görmezden gelmeyi tercih edip arabanın sürücü koltuğuna geçip arabayı çalıştırdım ve oradan uzaklaştım.

Artık umursamıyordum ve benim için yoktu.

Arabayla caddeye çıkıp hocamın adeta emrettiği antrenmanlara çalışmaya başladım. Bugün yollar benimdi ve biraz enerjimi atacaktım.

-

Uykusunun arasında telefonunun çalmasıyla hemen kalkıp telefonu açan Korhan, Gökhan albay onu aradığı için gerilmişti. "Efendim ağabey."

"Korhan beş dakika içinde hazır ol ve nizamiyeye gel. Geldiğinde görevi konuşuruz." Korhan geleceğini söyleyip kapattıktan sonra hızla hazırlanmaya başladı. Sitenin binasından çıktığı anda Reyna'yı görünce fazlasıyla şaşırmıştı. Daha gün bile doğmadan bu kızın dışarıda ne işi vardı?

Üzerindeki kıyafetlerine baktığında onu, bileklerinden tutup arabaya yaslamayı ve hesap sormayı istedi ama bunu yapma yetkisi yoktu. Sonuçta kızı kendi elleriyle itmişti ama onun iyiliğini düşünerek yapmıştı bunu.

Kız, onu hiç umursamadan arabasına binip gidince merakla arkasından baktı. Çok da güzel görünüyordu. Yoksa biriyle mi buluşacaktı? Bu saatte buluştuğuna göre bir askerle buluşacak olabilir miydi? Bu şehirde, esnek saatleri olan tek meslek grubu askerlerdi çünkü.

Bu ihtimal onun canını sıkmıştı ve ellerini yumruk yapmasına neden oldu. Öfkeyle motorunu çalıştırdı ve nizamiyenin yolunu tuttu.

Askeriyeye vardığında hızlı adımlarla albayın yanına gitti. "Korhan görevin komutası sende. İstihbaratçılar, Barış denen örgüt liderinin yerini bulmuşlar. Sana güveniyorum."

Korhan çelik yeleğini giydi kaskını taktıktan sonra timle beraber yola koyuldu. Sorunsuz atlatmayı hedefliyordu bu operasyonu. Büyük örgüt liderlerini yakalamayı seviyordu. Bu tarz operasyonlar için en iyi tim onun timiydi.

Önlerindeki operasyon, büyük bir uyuşturucu kaçakçısının yakalanmasını hedefliyordu. Korhan'ın timi, kritik bir noktaya sızacaktı.

"Tim, pozisyonlarınızı alın," dedi telsizden, sesi soğuk ve netti. "Hedef, üç dakika içinde hareket edecek."

Korhan, aracın içinden son kez haritayı kontrol etti. Aklı, bir saat önce siyah deri tulum içinde gördüğü kadındaydı. O ralli kıyafeti... Yoksa biriyle buluşmuyordu da antrenmana mı gidiyordu? Bu düşünce onu rahatlatmadı; aksine, onun kontrolü dışındaki bu dünyanın varlığı sinirini bozuyordu. Derin bir nefes aldı. Odaklanmalıydı.

"İlhan, sen sağ kanadı alıyorsun. Faruk, benimle gel. Mert, çevre güvenliği sende." Korhan'ın emirleri seri ve kesindi.

Hedef bina, terk edilmiş bir fabrika kompleksinin ortasındaydı. Sessiz adımlarla kapıya yaklaştılar. Korhan, el işaretiyle İlhan'a pozisyon almasını emretti. Dışarıdan gelen loş ışık, içerideki gölgeleri daha da uzatıyordu. Kapı kilitliydi.

"Bana yolu açın," dedi Korhan, bir hamlede kapıyı patlatmak için gerekli düzeneği hazırlarken. Büyük bir patlama sesi duyuldu.

Kapı kanatları içeri doğru uçtuğu an, tehlikeli bir oyun başladı. İçeriden anında yaylım ateşi açıldı.

"Ateş altındayız! Barınma!" diye bağırdı Korhan. Kendini hemen bir beton bloğun arkasına attı. Tim üyeleri, Korhan'ın komutuna mükemmel bir senkronizasyonla uyarak siper aldı ve karşı ateşe başladılar.

Mert, dışarıda çevre güvenliğini sağlarken, binanın arka tarafından kaçmaya çalışan iki adamı fark etti. "Komutanım, arka kaçış yolu açık! İki şahıs!"

"Faruk, benimle gel! Girişi temizle!" Korhan'ın sesi, mermi seslerinin arasından zor duyuluyordu.

Korhan ve Faruk, duvar dibinden ilerleyerek iki el bombası fırlattılar. Patlamaların yarattığı toz bulutu ve kargaşa, timin avantajıydı. Korhan, gözleri kısılmış bir şekilde hedefin saklandığı odaya doğru koştu. Tam bu sırada, fabrikanın çatısından keskin nişancı ateşi başladı. Korhan bir anda duraksadı ve doğru anı kolladı. Keskin nişancı neredeyse onu vuruyordu ve onun aklına sadece Reyna gelmişti.

Reyna'ya engel koyarak onu ne kadar büyük bir acıdan kurtardığını bir kez daha anladı.

"Komutanım, ne oluyor?" diye fısıldadı İlhan telsizden. Korhan, hızla kendine geldi. "Hiçbir şey, İlhan. Odaklanın. Hata kabul etmiyorum."

Keskin nişancı Korhan'ı gözüne kestirmişti ve büyük bir istikrarla ateş etmeye başladı.

"Çatı!" diye bağırdı İlhan. "Komutanım, dikkat et!"

Korhan, hızlıca silahına davrandı ve düşmana doğrultup ateş etmeye başladı. Hedefi yere indirdikten sonra telsizi açtı.

"Göreve devam ediyoruz! Bina temizlendi. Barış yok! Etrafı iyice tarayın!"

Ekip sessizce ilerledi. Korhan, elinde silahla son kapıya yaklaştı. Her hareket profesyonel ve ölümcül derecede doğruydu. Yan binaya şüpheyle girdi ve diğerlerine de işaret yaptı. Kapıyı tek bir vuruşla kırdı. İçerideki kargaşa anında başladı. Düşmanlar, orada pusu kurmuşlardı. Mermiler havada uçuşurken, Korhan'ın zihni tamamen boştu. Sadece öldürmeye odaklıydı.

Tetiği çekti ve nişan alarak gördüğü herkese ateş etmeye başladı. Tim de destek için gelmişti. Arda gevşek bir şekilde güldü. "Komutanım biraz bize de bırakın."

Korhan da sırıtarak daha az ateş etmeye başladı. Bu operasyonlar onlar için çocuk oyuncağıydı ve kendi aralarında, oyuna çevirebiliyorlardı. Odadaki herkesi vurduktan sonra diğer odaları aramaya başladılar. Korhan açmaya çalıştığı bir kapının kilitli olduğunu görünce sert bir tekme atarak kapıyı kırdı ve pencereden atlamaya çalışan Barış'a gülerek baktı.

"Teslim ol, canını yakmak istemiyorum," dediğinde Barış onu dinlemedi ve bir bacağını camdan sarkıttı. Korhan hızlıca yanına gitti ve onu yakaladı. Diğerleri de odaya girmişlerdi. "Sana yardımcı olayım."

Korhan dalga geçerek Barış'ın bacağından tutup camdan aşağıya sarkıttığında timdekiler sırıtmıştı. Adamı içeriye alıp diğerlerine döndü. "Operasyon başarılı. Götürün şunu."

Operasyon başarılıydı, ancak Korhan'ın kafasında tek bir düşünce vardı: Bir an önce spor salonuna gitmek ve ağırlık çalışıp tüm stresinia atmak istiyordu.