ฉันใช้มือดันแผงอกแกร่งของอลันไว้แล้วพยายามดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น แต่ยิ่งดิ้นเข้าก็ยิ่งกอดรัดฉันแน่นขึ้น
“ไปเข้าห้องน้ำเอาโทรศัพท์วางไว้ข้างนอก เด็กไอ้กันเลยรับสายให้”
“เพิ่งรู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรกันแต่มีสิทธิ์รับโทรศัพท์แทนด้วย”
“พูดความจริงจะเชื่อไม่เชื่อก็ตามใจ”
“เดินออกมาพร้อมกับแบบนั้นจะให้ฉันเชื่ออะไรไม่ทราบ นายก็แค่แก้ตัว”
“สำหรับคนที่ไม่สำคัญไม่จำเป็นต้องแก้ตัวอะไร”
“…….” จากที่ดิ้นๆ อยู่ ฉันก็ต้องหยุดอัตโนมัติเมื่อได้ยินคำนี้หลุดออกมาจากปากของอลัน
“จะหึงจนหน้ามืดตามัวเลยหรือไง ไหนบอกไม่ชอบเด็ก ?” อลันขยับหน้ามาใกล้ๆ แล้วพูดต่อ “เมื่อกี้สารภาพมาหมดแล้วนะ”
“นายมาทำกับฉันแบบนี้ทำไมล่ะ ฉันก็มีความรู้สึกเหมือนกัน” ในเมื่อพูดความรู้สึกของตัวเองออกไปแล้วฉันก็ไม่จำเป็นต้องแก้ตัวอะไร ถึงจะอายที่ตัวเองเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปชอบเขาก่อนก็ตาม
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ก็บอกแล้วไงว่าคิดไปเ
