เมียน้อย

ตอนที่ 2

​

"เมียน้อย"18+

Ep.2

("นะโม")

"เเม่งตื่นมาอีกทีอยู่ในห้องตัวเองได้ไงวะ. สงสัยปรามมาส่งนั่นเเหละ. เอาจริงๆจำได้ทุกคำพูดน่ะ. ปรามคงลำบากใจเพราะนางก็เหมือนจะชอบไอ้พีรภพเหมือนกัน. เราจะไม่บังคับใครหรอก. เราอยู่ของเราเองได้. ในเมื่อมันจะตัวคนเดียวเเล้วนิ. เอาไห้มันสุดๆ. ไปดิ. "

"อาบน้ำเเต่งตัว. ชุดนักศึกษาลงมา. เจอไรละ. เห้อ. พ่อเเม่ลูกเขากอนข้าวกันมีความสุขเนอะ. หึ. "

พ่อ. : นะโมกลับมาตอนไหน

เรา : ไม่รู้สิ่ค่ะ. เมา

พ่อ. : ทำไมทำตัวเเบบนี้โม. เดี๋ยวนี้หัดกินเหล้วเข้าผับเเละหรอ.

เรา : ค่ะอะไรที่ไม่เคยก็ทำๆไป. ในเมื่อดีเเล้วมันไม่ได้ดี. ต่อไปนี้หนูคงต้องชั่วไห้ถึงที่สุดเเละเเหละ. จะได้อยู่ร่วมกับพวกชั่วว. พวกนี้ได้ไงละ. /หันไปหายุพิน

พีรภพ : คุณลุงคับผมขอจัดงานวันเกิดที่นี่น่ะ

พ่อ. : ตามสบายเลยลูก

เรา : ไม่ได้ มึงไม่มีสิท

พีรภพ. : ใช่หรอพ่อมึงอนุยาติกูละนิ.

ยุพิน : พีรภพไม่ต้องเลย

พ่อ. : เอาเถอะ. จัดที่นี่เเหละบ้านเราออกจะกว้าง อีกอย่างไม่มีงานลื่นเริงมานานเเละ

ยุพิน. : ไม่เอาค่ะคุณ.

เรา. : เอาเลยตามสบายเลย. เเละจะหาว่ากูไม่เตือนไอ้ภพ.

พีรภพ. : หึจะรอดู.

#มหาลัย

"เราก็เรียนเป็นปกติเเหละ. เอาจริงๆเรามุ่งมั่นเรื่องเรียนมาก คือเรียนเก่งก็ว่าได้. จะจัดงานวันเกิดบ้านกูหรอ. หึอย่าหวังเลยมึง. "

อาจาร. : โมเป็นอะไรเหม่อจังละ/ คืออาจารคนนี้เราเหมือนจะสนิทนั่นเเหละ. หล่อขาวตี๋. น่ารักด้วย

เรา. : ไม่มีไรหรอกค่ะ. /ยิ้มให้อาจาร

อาจาร. : ใช่หรอ.

เรา. : ค่ะ

... นะโมไปกินข้าวกัน. /ปรามเดินมาหาเรา

เรา : ไม่ว่างอ้ะขอตัวน่ะ. /ลุกขึ้น

ปราม. : โมเรา...

เรา : ไปกันเถอะค่ะอาจาร. นัดหนูทานข้าวไม่ใช่หรอ

อาจาร. : ห้ะ. อ่ออื้อไป. /อาจารก็งงเเต่ก็ไหวทันเหมือนกัน

ปราม. : โม. /เราไม่สนนางหรอกเราเดินออกมาเลย. เราคิดถูกเเละเเหละ. ไห้นางไปอยู่กับพีรภพเถอะ. ดีที่สุดเเละ.

"ก็เดินออกมาจากอาคารเรียน มีอาจารมาด้วยนั่นเเหละ. "

เรา : ขอโทษน่ะค่ะอาจารที่หนูพูดไปแบบนั้น

อาจาร. : อื้อไม่เป็นไรไหนๆก็มาเเล้วไปหาอะไรกินกันใหม

เรา. : ว่างหรอค่ะ

อาจาร. : อื้อก็ว่างน่ะ. พูดมากป้ะผมเลี้ยงเองคับ

เรา : ง้อสายเปร์สะด้วย

อาจาร. : อยากไห้เปร์ตลอดชีวิตใหมละ

เรา : แหวะไปดีกว่า. /555เขิล

อาจาร : รอด้วย!! เขินหรอ. 55555

เรา : บ้า. เขิลไรไม่มี้5555

"ก็ไปกินข้าวกัน. เสร็ยจก็พากันไปเดินห้างบ้าง. อยู่กับอาจารก็ลืมเรื่องราวได้บ้างน่ะ นางมักจะตลก. ให้เราขำนั้นเเหละ. ใหนๆก็หมดเรียนเเล้วอาจารบอกใช้เวลาไห้คุ้ม. เลยพาไปเที่ยวห้าง. เเละมาที่นี่คือที่ ที่เราชอบมากับพีรภพคือสวนสาธาระณะ. "

เรา. : จาร

อาจาร. : ห้ะ

เรา. : อาจารเคยท้อใหม

อาจาร. : เคยสิ่. เเละทุกคนต้องมีเหมือนกันทั้งนั้นเเหละ. มีมากมีน้อย

เรา. : เห้ออ. ! /เงยหน้ามองบนท้องฟ้าน้ำตาใหล.

อาจาร. : หึ้ยไม่เครียดสิ่นะโม. /โยกหัวเรา

เรา. : ฮึ้ก. หนูท้อจังอาจาร.

อาจาร. : ท้อได้เเต่อย่าถอยนะโม. ไม่ร้องดิ. /เช็ดน้ำตาให้เรา

เรา. : ฮึ้บ. ค่ะ.

อาจาร. : ดูบนท้องฟ้าดิ. ต่อไห้ไม่มีพระอาทิตก็ยังมีเดือน. ถึงบางครั้งจะมีฝนเข้ามา เเต่สุดท้ายมันก็ผ่านไปได้เสมอ.

เรา. : ค่ะขอบคุณน่ะอาจาร.

อาจาร. : อื้อ.. สู้ๆน่ะไอ้ลิงน้อยย. /โยกหัวเรา

เรา : ลิงใหนเเหมมหนูออกจะสวย555

อาจาร : 555. มโนวุ๊!

เรา. : รึไม่จริง. ค่ะ

อาจาร : 555. จริงๆ. สวย. ไปหมดเลย

เรา : ชิ้! งอล

อาจาร. : โอ๋หยอกน่า. 5555

เรา : 555. จารไปกินหมูทะกันเย็นนี้

อาจาร. : ห้ะ

เรา : จารไม่กินหรอ

อาจาร : ไม่คิดว่าโมจะกินเป็นเห็น บ้านรวยๆ

เรา. : เป็นดิ. ไปนะจารหนูไม่มีคนครบเเละเเหละ.

อาจาร. : บ้าพูดไป

เรา. : จริง555ไปเถอะหิวเเล้ววว. / กรบเกลือนความเศร้า

#กินหมูทะ

"ถามใช่ใหมทำไมถึงไม่อยากกลับ. ไม่อยากกลับไปเจอสิ่งที่ไม่อยากเจอ. ยังไม่พร้อมลบกลับใครทั้งนั้นเเหละ. "

เรา. : ง่ำ. อร่อย

อาจาร : 555. อ้ะกินเยอะๆ. /ครี้มหมูไหเเรา

เรา : 555. อาจารก็กินด้วยดิ

อาจาร : กินจนจุกเเละ

เรา. : 5555 อ่าวหรอ. ง่ำๆ. ฟินน. ?

อาจาร : 555. น่ารักดีเเหะเวลากิน

เรา : งั้นหนูต้องกินตลอดเวลาใหม. จะได้น่ารัก5555

อาจาร : 555. พูดมากอ่ะๆกินๆเข้าไปเถอะจะได้โตไวๆ

เรา. : โด่ประชดหรออ. 55ไม่สนกำลังอร่อย. ง่ำๆ

อาจาร : 555. /นางยิ้มน่ารักเเหะ

"นั่นเเหละ กินเสร็ยจก็กลับบ้าน. ก็ดึกเเล้วนั่นเเหละ. ไม่เจอใครหรอกนอกจากนม. นมเขาเป็นคนเลี้ยงเรามาเเต่เด็กนั่นเเหละ. รักเเกรเหมือนกัน. "

นม. : คุณหนูไปไหนมาค่ะ

เรา : นมทำไมยังไม่นอนค่ะ

นม. : นมรอคุณหนูค่ะ

เรา. : โธ่นมข๋าต่อไปนอนเลยน่ะไม่ต้องรอหนูหรอก.

นม. : คุณหนูค่ะนมรักคุณหนูน่ะค่ะ. คุณหนูเข้าใจคุณพ่อน่ะ

เรา. : ค่ะที่หนูพยายามอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะเขาไง. นมเห็นใหมเดี๋ยวนี้เขาไม่สนใจหนูด้วยซ้ำ. ไม่รอหนูกินข้าวด้วยเหมือนเมื่อก่อน. ใช่สิ่เขามีครอบครัวใหม่เเล้วนิ..

นม. : คุณหนูอย่าคิดแบบนั้นสิ่ค่ะ

เรา. : ช่างเถอะนม. รอไห้ถึงจุดอิ่มตัวก่อนหนูจะไปรึพวกมันจะไปเดี๋ยวก็รู้. นมไปนอนเถอะค่ะ.

นม : ค่ะ. /นมก็เดินไป. เราก็เดินขึ้นมาหน้าห้อง. เจอใครละไอ้พีรภพไง.

เรา. : สบายดีจริงเนอะอยู่บ้านคนอื่น. หึ

พีรภพ. : แล้วไง. ว่าเเต่มึงเถอะไปเเรดกับอาจารมา. ไปถึงไหนกันเเละละ

เรา : ก็ได้กันหลายทีอยู่น่ะ

พีรภพ : ร่าน!

เรา : ไม่เท่าเเม่มึงหรอก. โอ้ย

"มันกะชากเเขนเราเเละบีบ. สุดเเรงมันเเหละ. บอกเลยว่าเจ็บเหมือนเเขนจะหลุด

เรา. : โอ้ยไอ้เวรกูเจ็บ

พีรภพ. : มึงจำไว้ถ้ายังไม่เลิกว่าเเม่กู. มึงได้เจ็บกว่านี้เเน่. /ปึ้ก. เหวี่ยงเราชนประตู. เเฃะมันก็เดินเข้าห้องมันไป. ใช่ไงมันได้อยู่ข้างห้องเรา. ไงละดีจัด.

เรา. : อุ้ยย. ฮึ้ก. / เจ็บเเขนมาก คือเป็นลอยเเดงเลย.

"เราเข้าห้องมานอนร้องไห้เป็นพักเเหละคือกูเจ็บ. จนยกเเขนไม่ขึ้นเลย. "

เรา. : ฮื้อๆ.

"นอนร้องไห้ไป. หลับนั่นเเหละ. เจ็บใจชะมัด. เมื่อก่อนมันเป็นสุภาพบุรุษน่ะ. ไม่เคยทำร้ายเรามีเเต่ปกป้องเรา. ทำไมเราต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ด้วยก็ไม่รู้. มีเงินมีทองก็ช่วยอะไรไม่ได้. ซื้อความสุขที่เเท้จริงไม่ได้เหมือนกัน. "