I BELONG TO HIM

CHAPTER 1 THIRD PERSON POV "Target spotted. East wing." "Engage," malamig na utos ni Haizen Castro Dravenhart, nakasuot ng full tactical gear na custom-made mula sa black ballistic Kevlar. Sa kamay niya, ang isang M4A1 Carbine na may titanium suppressor at precision laser scope isang rare, lethal weapon na binuo mismo para sa kanya. Sa loob ng abandonadong gusali sa Calaca, Batangas, sumiklab ang matinding barilan. Kasama ni Castro ang elite unit ng Oblivion Order, isang underground mafia na kilala sa pagiging sadista, walang konsensya, at malupit sa mga traydor. BOGGHSS! BOGGHSS! BOGGHSS! "Cover left side!" "Gamitin ang Uzi!" "Shotgun sa likod! Move!" Nag-echo ang bawat putok sa basag at sirang pader. Tumalsik ang dugo. Kumalat ang pulang anino sa tiles at kongkretong sahig. Si Castro, tila multong humahakbang sa gitna ng chaos. Wala siyang takot, walang kibô, kahit sabay-sabay ang putok mula sa magkabilang panig. "Reloading. Delta, clear the hallway!" Sumabog ang isang smoke grenade. Lumubog sa puting ulap ang paligid habang dahan-dahan siyang gumapang papunta sa huling silid. Doon naroon ang traydor Lucien Velaro, isang dating high-ranking official ng Oblivion Order na nagpasa ng classified intel sa kalabang sindikato. "Drop your gun, Lucien!" sigaw ni Cruz, isa sa mga tauhan ni Castro. Pero huli na. Isa-isang bumagsak ang mga tauhan ni Lucien. Tinadtad ng putok ng MP5, Remington 870, at AK-47 ng mga tauhan ni Castro. Ang hangin ay naamoy ng pulbura, dugo, at pagkawasak. Naiwan si Lucien duguan, sugatan, nanginginig, at nakaluhod sa gitna ng mga bangkay ng kanyang mga tauhan. Tahimik na lumapit si Castro. Inihagis ang M4A1 sa sahig at pinulot ang isang silver revolver mula sa katawan ng isang kalaban. Nilapit niya ito sa mukha ni Lucien. "Huwag... please..." pagsusumamo ni Lucien habang umiiyak. "Tangina mo. You betrayed the Oblivion Order. You’re gonna pay." Biglang tinadyakan ni Castro ang mukha niya. Tumilapon ang dugo sa semento. Piniringan siya. Ikinadena ang mga kamay at paa. Dinala sa basement ng compound isang lugar na tinatawag ng mga tauhan bilang "The Abyss." Isang madilim, amoy kalawang at asido na silid, puno ng torture devices. Isang silid na hindi na nakakalabas ang mga nadadala roon maliban na lang kung nasa body bag. "Hindi mo talaga ako sasagutin, ha?" malamig na tanong ni Castro habang nakatayo sa harap ni Lucien, ngayo’y nakagapos sa sementong sahig. Tahimik si Lucien. Nanggagalaiti ang mga mata ni Castro. Hinugot niya ang karambit na matalim pa sa common sense ng isang traydor. "Sino ang mastermind mo, ha? Sino ang nag-utos sayo?!" sigaw ni Castro. "W-wala akong sasabihin... kahit kailan!" PLOK! Hinugot niya ang mata ni Lucien gamit ang karambit. Tumalsik ang dugo, kasabay ng sigaw ng pasakit. "AAARGGHHHHHH!!!" Natawa si Castro. "Yes... hmmm... I like blood." "Sino?! Sabihin mo! Sino ang nasa likod mo?!" Tahimik si Lucien. Nanginginig. Pinilit isara ang bibig habang tumutulo ang dugo mula sa mata niya. Sinunod niyang pinutol ang kanang paa gamit ang bone saw. Dugo ang umagos. Sunod, ang lahat ng daliri gamit ang pliers at cleaver. "Still breathing, huh? Braso naman." Sa isang mabilis na hataw gamit ang axe, tinanggal niya ang kaliwang braso ni Lucien. "Boss, baka mamatay na," wika ni Cruz habang nag-aalangan. "Shut up. I’m having fun." Sumunod ang balat ng dibdib. Binalatan niya ito gamit ang scalpel. Nang hindi pa rin nagsalita si Lucien, tinanggal niya ang natitirang mata. Ngayon, bulag na ito. "Let’s take the ears." SHLIK! SHLIK! Wala nang naririnig si Lucien. "And now, the tongue." Dahan-dahang pinutol ni Castro ang dila nito gamit ang combat knife, habang humahalakhak. "You were loyal once... now you’re nothing but meat." Sa huli, tinusok niya ang dibdib ni Lucien gamit ang military dagger, sabay hinugot ang puso. Mainit-init pa. "Aww, look. Still beating." Tiningnan niya ito na parang isang artistang humahanga sa kanyang obra. THUK THUK THUK! Tinadtad niya ang katawan nito na parang karne gamit ang butcher’s cleaver. "Bring the bleach. Burn what’s left." Tahimik siyang lumakad palayo, binubura ang dugo sa guwantes gamit ang isang tela. Tumingin siya sa Rolex sa kaliwang pulso. "Let’s go. Auction starts in 30 minutes." Sa labas ng compound, naghihintay ang convoy ng Oblivion Order. Walang kahit anong ingay kundi ang tunog ng makina. Nakahanay ang mga sasakyang itim Maybach, Rolls-Royce Armored Edition, at isang tank-like vehicle na tinatawag nilang "Cerberus." Paglabas ni Castro, agad nagsaludo ang buong unit. "CODE: ARES, mission successful." Tahimik lang siya. Tiningnan ang buwan sa kalangitan, na animo’y saksi sa dugong ipinagbubo. Sa mundong kanyang ginagalawan, walang puwang ang awa. Hindi siya tao. Siya ay halimaw. At nagsisimula pa lang ang bangungot para sa mga susunod niyang bibiktimahin. Sa kabilang banda naman ang pamilyang Mantalaba ay nagplano na ibenta si Daisy sa Auction dahil malaki na ang utang nila sa mga syndicate loan shark. “DAISY! Halika rito, anak.” Napalingon si Daisy Jean Mantalaba sa tinig ng kanyang ina. Naroon ito sa garahe, kasama ang kanyang ama at dalawang kapatid na lalaki. May kakaiba sa tingin nila walang emosyon, malamig, parang hindi na niya pamilya. “Ma? Anong” PAK! Isang bigwas sa tiyan ang sumalubong sa kanya. Napaluhod siya agad, halos hindi makahinga. “A-ano pong” Hindi na siya nakatapos. Hinila siya ni Joven, ang panganay niyang kapatid, habang pilit na sinusuotan siya ng isang manipis na silver dress ang tela ay halos parang balat, halos wala nang natatakpan. “Tumigil ka na. Pakinabangan ka na lang,” malamig na sabi ng kanyang ama, walang bakas ng pagmamahal sa tinig nito. “Bitbitin na,” utos ni Joven. Agad siyang binuhat sa balikat, parang wala lang. Nagpupumiglas si Daisy pero agad siyang piniringan, binusalan ng duct tape, at pinusasan. Wala siyang magawa kundi manginig habang isinakay sa isang itim na van, itinago sa ilalim ng trapal at mga kahon. Tahimik ang buong biyahe. Isang oras ng kabog sa dibdib, luha sa mga mata, at tanong sa isip: Bakit? Hanggang sa huminto sila sa isang abandonadong warehouse sa labas ng lungsod. Dito, ginagawa ang underground auction ng Oblivion Order isang sindikatong kilala sa pagbebenta ng buhay bilang produkto. Sa loob, maliwanag ang ilaw. Isa-isang pinalalabas ang mga babae mula sa hawla, para iparada sa entablado. “₱50 million!” “₱150 million sa birheng may pulang buhok!” “Next girl Code Violet. Age: 27. Virgin. Pale skin. Soft build. Long black hair. Starting bid, ₱20 million!” Bumukas ang rehas. Si Daisy ang sunod. Hila-hila siya, naka-silver dress, may busal, at nakaposas. Halos hindi siya makalakad. “₱20 million!” “₱50 million!” “₱100 million!” “₱150 million!” At biglang tumahimik ang lahat. Mula sa pinto, dumating ang isang presensyang yumanig sa buong silid. Suot ang itim na coat, tactical pants, at pulang guwantes. Mabagal ang lakad, pero bawat hakbang ay parang sinasakal ang hangin. “Boss Ares... andito na si Castro,” bulong ng isa sa guards. Huminto siya sa gitna ng entablado. Tahimik ang paligid. “₱500 million.” Napatigil ang auctioneer. “B-Boss Castro... are you sure?” “Did I stutter?” malamig niyang sagot. Tahimik. Wala nang tumawad. Wala nang lumaban. “Sold! To Boss Haizen Castro Dravenhart!” Ibinaba si Daisy mula sa entablado. Agad siyang dinala sa armored vehicle, hindi man lang inalisan ng posas. Parang bagay lang siya na nabili. Parang alagang hayop na ikukulong. Pagdating sa Dravenhart Mansion isang lugar na tila kastilyo ng mga demonyo hindi siya dinala sa guest room. Dinala siya sa ilalim ng mansion. Isang silid na may bakal na pinto. May CCTV sa apat na sulok. May rehas na bakal sa bintana. Amoy amag at kadiliman. Ibinagsak siya sa malamig na sahig. Sa wakas, tinanggal ang busal sa kanyang bibig. “P-please... pakiusap... bakit niyo ’ko dinala rito?” umiiyak niyang tanong, halos hindi makatingin. Tahimik si Castro habang pinagmamasdan siya. Ang tingin nito ay parang hayop na gutom sa takot. “Binili kita, Daisy Jean. At dito ka magsisimula sa lugar kung saan unti-unti kong babasagin ang pagkatao mo.” “Ayoko! Hindi ako hayop” “Hindi pa. Pero gagawin kitang mas masahol pa roon,” malamig niyang sagot. “Wala ka nang pangalan. Wala ka nang pamilya. At wala ka nang mundo.” Nanginig si Daisy. Ang katawan niya’y basang-basa ng pawis at luha. Pilit siyang gumapang palayo pero walang mapuntahan. “Pakawalan mo ako... please...” Lumuhod si Castro sa harap niya, saka bulong: “Kung subukan mong tumakas, I will cut your legs.” Tumigil ang paghinga ni Daisy. “Kapag sumigaw ka, I will rip your tongue.” Napapikit siya, nanginginig. “Kapag lumaban ka, papanoorin mong mamatay ang ibang babae dito isa-isa dahil sa’yo.” “W-wala akong kasalanan...” “Kasalanan mong ipinanganak ka sa mundong gusto kong paglaruan.” Biglang bumukas ang pinto at pumasok ang dalawang guard. “Cuff her to the wall.” Nagpumiglas si Daisy, umiiyak. “No! Ayoko!” Pero wala siyang nagawa. Itinali ang kanyang mga kamay sa kadena sa pader. Naiwan siyang nakaluhod sa dilim. Tumalikod si Castro, tumigil sa pintuan ng selda. “Simula ngayon,” bulong niya, “ang bawat hininga mo... ay hiram sa akin.” At isinara ang pinto. Doon, sa kadiliman, umiyak si Daisy. Umiiyak hindi dahil sa sakit ng katawan, kundi dahil sa unti-unting pagkamatay ng kanyang pag-asa.