ลิขิต(รัก)หัวใจ

9

จนมาถึงห้องพักสุดหรูของนายแพทย์ฟิลิป เวอเลนท์ ตั้งแต่ลงจากรถมาทั้งสองต่างทะเลาะกันมาตลอดทางคนหนึ่งต้องการที่จะกลับ ส่วนอีกคนโหยหาอยากจะพูดคุยทั้งที่พยายามจะไม่สนใจ พยายามแล้วหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ

เมื่อคนตรงหน้าได้เข้ามาทำให้หัวใจของเขาปั่นป่วน ตั้งแต่ที่เธอก้าวเข้ามาและเดินออกไปจากชีวิตเขา ด้วยข้อเสนอบ้าๆ จากนั้นชีวิตของเขาก็ไม่เหมือนเดิม มันรู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหาย ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาต้องการอยากจะรู้ว่าสิ่งที่เขาคิดถึงโหยหา มันแค่อารมณ์ชั่วคราว วันนี้เขาต้องการพิสูจน์มันอีกครั้ง นับวันเขายิ่งทวีความคิดถึงเธอจนกดเข้าไปเช็คชีวิตเธอในโลกของออนไลน์ ยิ่งเห็นรอยยิ้มยิ่งคิดถึงรอยจูบที่ไม่ประสีประสากับกลิ่นหอมอ่อนๆ

ฟิลิปลากณิชาภามาถึงห้องของตัวเอง ฟิลิปเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับหันหลังกลับมาดูก็เห็นอีกคนที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าประตูห้อง

"เข้ามาสิคุณ ห้องของผมไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก"

"คนพูดนะตัวดี! น่ากลัวมาก ใครจะเข้าไปไม่มีทาง" ณิชาภาพูดเบาๆ

ฟิลิปมองณิชาภาที่ยังคงยืนนิ่งไม่ยอมเข้ามา เขาจึงเดินกลับไปหาอีกฝ่าย

"สรุปจะไม่เข้ามาใช่ไหม"

"ใช่! เรื่องอะไรฉันจะเข้าไป อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าคุณจะทำอะไร"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า แล้วคุณคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ ถ้าผมจะทำอะไรคุณจริงๆ มี ตั้งหลายที่ ผมจะพาไปที่อื่นก็ได้ไม่พามาห้องให้โง่หรอก"

"เอ๊ะ! คุณ สรุปคุณมีอะไรก็ว่ามาเลย ฉันจะได้รีบกลับ"

ฟิลิปเดินเข้าไปประชิดตัวณิชาภา ไม่พูดอะไร ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่ดื้อ ท่าทางจะเอาเรื่องเหมือนกัน ส่วนคนที่เห็นว่าตัวเขาเดินมา เธอจึงค่อยๆ ถอยหลังออกไปจนแผ่นหลังไปชิดติดผนัง

"จนมุมแล้วเหรอครับ คุณหมอน้ำ ผมพูดกับคุณดี ๆ นะ ว่าให้เข้าห้องหรือจะให้ผมต้องใช้กำลังพาคุณเข้าไป ถ้าคุณเดินเข้าไปดี ๆ เราสองคนตกลงกันเสร็จแล้วผมก็จะพากลับ แต่ถ้าคุณยังจะดื้ออยู่แบบนี้ผมคิดว่า คนที่ฉลาดแบบคุณคงพอจะเดาออกว่า ผู้ชายเวลามันมีอารมณ์มาก ๆ มันมักจะทำอะไรที่รุนแรงได้ หรือว่าคุณชอบความรุนแรงครับ หมอน้ำ"

ฟิลิปที่อ้าแขนออกไปเอาลำตัวคล่อมอีกฝ่ายให้ชิดติดผนัง แต่ช้ากว่าณิชาภาที่รอดแขนแกร่งของเขา วิ่งหนีเข้าไปภายในห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฟิลิปแอบยิ้มกับท่าทางของณิชาภา

ฟิลิปจึงปิดประตูห้องทันที เสียงที่ปิดประตูทำให้ ณิชาภาสะดุ้งพลางหันกลับไปมองหน้าฟิลิปด้วยความหวาดระแวง

"คุณมองผมแบบนั้น กลัวว่าผมจะทำอะไรคุณเหรอ" ฟิลิปพูดยิ้มๆ

"ใครบ้างจะไม่กลัว ฉันเข้ามาแล้ว เชิญคุณพูดได้มีอะไร"

"ดูคุณเหมือนจะตื่นเต้นมากนะ เวลาอยู่กับผม" ไม่เพียงแค่พูดฟิลิปสาวเท้าเข้าไปใกล้ณิชาภามากขึ้นจนได้ยินเสียงลมหายใจของแต่ละคน

"คุณหมอฟิลิป กรุณาพูดห่าง ๆ ฉันก็ได้อย่าลืมว่าคุณเป็นหมอเป็นคนมีชื่อเสียง คงจะไม่คิดทำเรื่องที่มันจะเสื่อมเสียหรอกจริงไหมคะ" ณิชาภาพยายามข่มอาการหวั่นไหวที่กำลังก่อตัวขึ้นเมื่อได้กลิ่นกายของเขา กลิ่นน้ำหอมของเขาลอยมากระทบจมูกของเธอ มันทำให้เธอรู้สึกปั่นป่วนไม่น้อย นี่ขนาดเขายังไม่ทำอะไรเธอเลยนะ เธอยังรู้สึกขนาดนี้ใจของเธอมันสั่น ตอนนี้เธอพยายามระงับอาการไม่ให้เขารู้ว่าเธอกลัวมาก กลัวที่จะอดใจไม่ไหว

"คุณคิดอะไรอยู่หรือเปล่าคุณหมอน้ำ ดูหน้าสิแดงเป็นลูกเชอรี่ไปหมดแล้ว คิดอะไรอยู่กันแน่ครับ" ฟิลิปแกล้งยั่วคนตรงหน้า เขายื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อให้เธอเห็นดวงตาพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้อีก

ณิชาภาแอบกลืนน้ำลายเมื่อได้กลิ่นและเห็นใบหน้าของเขาชัด ตอนนี้มันไม่ได้มีการมึนเมามีสติสมบูรณ์ครบถ้วน นัยน์ตาคมที่เขาจ้อง ณิชาภาจึงก้าวถอยหลังเมื่อ ฟิลิปโน้มตัวลงมาใกล้เธอ

"คุณหมอน้ำมองผมแบบนี้ ผมกำลังคิดว่าคุณกำลังสนใจผมอยู่นะ" ฟิลิปแกล้งพูดยั่วคนตรงหน้าไปเรื่อยๆ

"คุณหมอฟิลิป คุณหลงตัวเองมากไปหรือเปล่าคะ คุณไม่ได้ทำให้ใจฉันสั่นไหวหรอก ฉันเจอหมอหนุ่ม ๆ หล่อ ๆ สเปคฉันเยอะแยะ สำหรับคุณฉันไม่กลัวหรอก"

หมอน้ำรู้สึกหมั่นไส้ผู้ชายที่กำลังพูดจายั่วเธอ อะไรช่างทำให้เขามั่นใจในตัวเองแบบนี้ว่าเธอจะต้องสนใจ

"ก็ปกติเวลาสาว ๆ คนไหนได้ใกล้ผมก็พากันหลงใหลผมทั้งนั้น และที่สำคัญเราสองคนก็เคยมีอะไรกันแล้วมันก็อาจจะมากกว่าคนอื่นๆ ด้วยซ้ำ"

"คุณพูดอะไรของคุณ คุณหมอฟิลิป หรือไม่สบายจนเพ้อ สิ่งที่มันเคยเกิดขึ้นกับเราสองคนมันคืออุบัติเหตุฉันเมา แต่ตอนนี้ฉันมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน ฉันคงจะไม่ทำเรื่องเหมือนเช่นวันนั้นแน่ๆ"

ฟิลิปตอนนี้เริ่มมีอารมณ์ขุ่นมัวตั้งแต่เธอบอกว่ามีหมอหนุ่ม ๆ หล่อ ๆ มากกว่าเขา เขายังไม่หยุดแกล้งยั่วคนตรงหน้า ตั้งแต่มีอะไรกับคนตรงหน้าเขาได้แต่คิดถึงความสุขที่เธอมอบให้ คิดถึงร่างกายที่มันนุ่มเนียนเวลาที่เธอเอาใบหน้ามาซุกไว้ตรงหน้าอกของเขา คิดถึงกลิ่นกายที่มันหอมๆ เหมือนเช่นเด็กน้อย ตอนนี้คนตรงหน้าไม่ต้องออกแรงยั่วก็ทำให้กายของเขามันร้อนรุ่มไปหมดแล้ว

"ผมสบายดี ผมแข็งแรงมากคุณก็รู้"

"คุณพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ คุณหมอฟิลิปถอยออกไปนะคะ คุณทำอย่างนี้มันไม่ให้เกียรติฉัน"

ใบหน้าคมนั้นเริ่มนิ่งขึงราวกับโกรธเธออีกแล้ว เหมือนเช่นวันนั้นใบหน้าแบบนี้เลยมือหนาที่โอบรอบเอวของณิชาภา ฟิลิปดึงให้ร่างของณิชาภาเข้ามาแนบชิดกับเขาพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาชิด ฟิลิปอารมณ์ตอนนี้เขายอมรับว่าตัวเขาต้องการอยากจะชิมริมฝีปากเล็กนี้มาก จากนั้นเขาจึงไม่รีรอใช้ริมฝีปากหนาครอบครอง ริมฝีปากบางที่เผยออ้าออกด้วยความที่ตกใจ ที่ถูกเขาจู่โจมเข้ามา

ฟิลิปจูบไล่ตั้งแต่ลำคอเรื่อยไปตามร่างบาง มันช่างร้อนแรงด้วยความหิวกระหายความต้องการมันมีมาก ความโมโหพลันนึกถึงวันเก่า ๆ ที่เธอสร้างเรื่องปวดหัวให้เขา วันนี้เมื่อได้พบเธออีกครั้ง เขารู้ว่าไม่อาจหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรเธอได้ เขาต้องการที่จะปลดปล่อยอารมณ์ทั้งหมดของเขาที่ไม่สามารถมีอะไรกับคนอื่นได้ ชัดแล้วว่าร่างกายของเขามันตอบรับคนตัวเล็กคนนี้แค่คนเดียว

"อือ อ้า คุ คุ" ณิชาภาพยายามจะส่งเสียงประท้วง แต่ยิ่งถูกฟิลิปเพิ่มแรงจูบให้หนักขึ้น ก่อนแทรกลิ้นอุ่นเข้าไปในโพรงปากมันง่ายมากกับคนที่มีความชำนาญประสบการณ์ด้านนี้ เมื่อณิชาภาเผยออ้าปากออก ฟิลิปก็สามารถผ่านเข้าไปชิมความหวานได้ มือหนาเริ่มดึงเอวบางให้เข้ามาใกล้ชิดติดลำตัวของเขา เอื้อมไปยังบั้นท้ายแล้วบีบเบาๆ

ณิชาภาสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกฟิลิปลูบไล้ไปมาตรงบริเวณขาอ่อนด้านในจนตัวเธอ ขนลุกซู่ ร่างกายของเธอเริ่มไม่สามารถควบคุมมันได้อีกแล้ว เขารู้ว่าจุดไหนของร่างกายเธอที่อ่อนไหวที่สุด เสียงหายใจแรงจนสมองของณิชาภาเริ่มคิดอะไรไม่ออกแล้ว ริมฝีปากของเขาก็ยังบดกลีบปากเล็กๆ ฝ่ามือก็สำรวจตรวจร่างกายของเธออย่างช่ำชองที่สุด

เสียงร้องครางของณิชาภาสร้างอารมณ์ให้กับฟิลิปมาก อารมณ์ที่มันพุ่งสูงขึ้นริมฝีปากหนาเริ่มซุกไซ้ไปที่ต้นคอขาวความโมโห เขาจึงเริ่มฝากรอยรักไว้เป็นที่ระลึกเป็นจ้ำสีชมพูเผื่อคนอื่นเห็นจะได้รู้ว่าคนตรงหน้ามีเจ้าของแล้ว

"น้ำ ผมขอโทษ ตอนนี้ผมหยุดมันไม่ได้แล้ว ผมคิดถึงคุณมากรู้ไหม" ฟิลิปเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ใบหน้าของเขายามที่มองคนในอ้อมกอด เขาเห็นคนที่อยู่ในอ้อมกอดกำลังจะต่อต้านความรู้สึกใบหน้าของณิชาภาแดงก่ำจนฟิลิปเริ่มที่จะอดใจ อยากจะเริ่มแบบนุ่มนวลซึ่งตอนนี้เขาเริ่มจะนุ่มนวลไม่ไหว

จากนั้นฟิลิปก็จัดการลอกคราบ ณิชาภาให้เปลือยเปล่าแนบชิดติดกัน เขารู้ว่าคนในอ้อมกอดเริ่มจะมีอารมณ์คล้อยตามเขาแล้ว ณิชาภากำลังเพลิดเพลินในห้วงอารมณ์พิศวาสหมอหนุ่มไม่รีรอที่จะแทรกความแข็งแกร่งเข้าไปในกายของณิชาภาทันที

ณิชาภาส่งเสียงร้องครางด้วยความเสียว ความเติมเต็มที่ฟิลิปแทรกเข้าไป บทรักของเขาบรรจงมอบให้ เธอไม่สามารถต้านทานความต้องการของร่างกายได้

ส่วนฟิลิปนั้นเขารู้ได้ทันทีว่า เขาต้องการเธอ ต้องการมากกว่าแค่คำว่าชั่วคราวไม่ใช่แค่ฉาบฉวย เขาจึงบรรเลงเพลงรักและความโหยหา จนทำให้ณิชาภาหลับไปในอ้อมกอดของเขา