8
2089 Words
ฟิลิปก้มมองนาฬิกาซึ่งตัวเขาจะต้องขึ้นไปประชุมต่อ จึงหันหน้าไปบอกคนข้างๆ ตอนนี้เขาเชื่อว่าทุกคนกำลังสงสัยในตัวเขากันอยู่แน่ ๆ ที่กล่าวเปิดงานเสร็จ ปกติเขาจะต้องกลับทันทีแต่นี้เขากลับนั่งอยู่ต่อและที่สำคัญนั่งข้างทีมแพทย์ที่มาจากประเทศไทย
"ผมขอตัวขึ้นไปประชุมก่อนนะครับ"
ณิชาภาได้ยินที่เขาพูดกับเธอถึงกับฉีกยิ้มเห็นฟันที่เรียงกันสวยงาม แล้วทำแบบหน้าไปเถอะค่ะ ไปเลย
"ไปเถอะค่ะ ไปทำงานของคุณเถอะ รีบๆ นะคะเดี๋ยวจะเข้าประชุมไม่ทัน"
"คุณหมอน้ำ ถ้าผมฟังจากน้ำเสียงและท่าทางของคุณ ผมควรจะดีใจใช่ไหมที่คุณกลัวว่าผมจะเข้าประชุมไม่ทัน อย่าให้ผมรู้นะว่าคุณกำลังดีใจที่ผมไม่อยู่ตรงนี้ ถ้าเป็นอย่างหลังผมบอกเลยว่าคุณจะต้องรับผิดชอบกับการกระทำของคุณทุกอย่าง"
"อะไร! คุณคิดมากไปหรือเปล่า ฉันก็แค่กลัวคุณเข้าประชุมไม่ทันต่างหาก"
กวินท์ฟังเพื่อนพูดแล้วตัวเขา รู้สึกว่าผู้หญิงข้างๆ นี้มันใช่เพื่อนของเขาหรือเปล่า ทำไมนางแก้ตัวได้รวดเร็วป่านนั้นไม่เหมือนกับฉายาของนาง สล็อธทุกทีนางเป็นคนคิดช้ากว่าจะตกลงทำอะไรทีก็คิดแล้วคิดอีกแต่นี้
"ไม่รู้เลยว่าเลือกเรียนชมรมการแสดงตอนเรียน แสดงเก่งจริงๆ กเลยค่ะ"
"เดี๋ยวเถอะนะแก ไม่ช่วยก็อย่ามาทำให้เสียเรื่อง"
"ใครเขาจะช่วย ฉันไม่อยากโดนหมอฟิลิปฆ่าก่อน"
"พอ ๆ เขาไปแล้ว อย่าพูดถึงเขาอีกได้ไหม เมื่อกี้แกรู้ไหมฉันอยากจะร้อง ขอชีวิตฉันรู้สึกว่าอากาศในห้องนี้มันหายไปหมด ฉันขอสูดอากาศเข้าไปแบบเต็มปอดหน่อยเถอะ"
ไม่พูดเปล่าเพื่อนเธอทำจริง กวินท์มองไปรอบๆ พร้อมกับอาย ที่เพื่อนเธอเล่นใหญ่มาก แล้วดูนางทำ
"หายใจเข้าพุด หายใจออกโท หายใจเข้าพุด หายใจออกโท"
"หายใจเข้าไปอีกที ไม่ต้องเอามันออกมาเลยนะนังชะนี"
"ถ้าทำแบบนั้นฉันก็ตายนะสิ แกไม่คิดถึงฉันหรือไงเพื่อนรัก"
"ยัยน้ำ พอได้แล้ว ตอนนี้ฉันฟังเสวนาไม่รู้เรื่องแล้วเนี้ยะ"
ทั้งสองพากันเรียกสมาธิให้กลับมาอีกครั้ง จนกระทั่งถึงช่วงท้าย ๆ ของการอบรมทั้งสองต่างทำหน้าที่ตัวแทนของแพทย์ประเทศไทยให้ดีที่สุด
ช่วงเย็นหลังการประชุมเสร็จแล้ว ทั้งสองพากันกลับไปยังห้องพักของโรงพยาบาลที่ได้จัดเตรียมไว้ กวินท์หมายมาดจะจัดการซักฟอกให้ละเอียดเลยชะนีน้ำ
"เอาล่ะ ฉันขอถามแกว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไง ฉันว่าเรื่องนี้แยมมันก็ไม่รู้ ใช่ไหม"
ณิชาภาพยักหน้าอย่างคนที่สำนึกผิดในการกระทำของตัวเอง
"แกไปทำท่าไหนถึงได้ไปท่องแดนวิหคกับคุณหมอฟิลิปได้ แล้วลีลาคุณหมอดีไหมแก และที่สำคัญคุณหมอฟิลิปเขาอร่อยกรุบๆ หรือเปล่า"
"อะไรของแกกวินท์ อะไรอร่อย ฉันไม่เข้าใจ"
"โอ๊ย! ชะนี ช่างเป็นสล็อธของจริงเลยหล่อน ฉันไม่แปลกใจทำไมถึงจับทาง พี่วุฒิไม่ได้ว่าเป็นเก้ง ก็แกเป็นสะแบบนี้ไง เชื่องช้า สมองที่ชาญฉลาดหัดเอาออกมาใช้บ้างไม่ใช่เอาไว้คิดแต่เรื่องงาน"
"กวินท์! ก็ฉันไม่เข้าใจจริงนิ อร่อยของแกหมายถึงอะไร แกก็ถามมาตรงๆ สิ ฉันจะได้ตอบถูก"
"ค่ะ! ชะนีก็ประมาณว่าลีลาของคุณหมอฟิลิปเขาดีไหมเวลาที่ทำแล้วแกรู้สึกยังไง"
"อันนี้ก็ตรงไปไหมเพื่อน แกต้องให้ฉันเล่าถึงขั้นตอนการทำเลยเหรอ"
"โอ๊ย! ชะนี ฉันเริ่มโมโหแล้วนะ สรุปเขากับแก ฟิเจอริ่งกันกี่ครั้งตอบ"
"ไม่รู้ ไม่ได้นับ ที่รู้สึกตัวคือเกิน 2 ครั้ง"
"ตายแล้ว! ชะนีเพื่อนฉัน ไหนแกบอกว่าไปข่มขืนเขาที่สำคัญเขาสมยอมให้ข่มขืน ฉันขอถามแกจริง ๆ นะ แกใสซื่อมากไปหรือเปล่าวะ ใครที่ไหนไม่ขัดขืนไม่พอยังนอนให้แกทำอีกเนี้ยะนะ ยัยน้ำ ฉันว่าแกนะเป็นฝ่ายที่ถูกเขากระทำมากกว่า"
"แต่ แต่ แต่ฉันอยู่บนตัวเขานะ และเขาก็อยู่ด้านล่าง"
"ทียังนี้พูดสะเห็นภาพเลย สรุปว่าแกข่มขืนเขาว่างั้นสิ"
ณิชาภาพยักหน้ารับอย่างช้า พร้อมกับทำท่าจะร้องไห้กับสิ่งที่มันเกิดขึ้น เธอกลัวว่าเขาจะกลับมาฟ้องเธอหากเธอทำอะไรขัดใจเขาอีก
"แล้วข้อตกลงเรื่องนี้คืออะไร เขาถึงไม่เอาเรื่องแก"
"ก็ ก็เขาเรียกร้องฉันมา ร้อยล้าน แต่ฉันไม่มีให้ ฉันเลยขอต่อรองเหลือห้าแสนเขาเลยบอกว่าเขายกให้ฟรี ๆ แล้วกันหากตัวฉันต่อขนาดนั้น"
"ชะนี! แกต่อราคาผู้ชายเก่งมาก ถ้าหากฉันเป็นคุณหมอฟิลิปฉันก็โกรธ ดูแกต่อราคาเขาสิ ร้อยล้านเหลือห้าแสน ถามจริงแกไม่คิดว่าเขาควรจะเป็นฝ่ายให้ค่าเสียหายแกเหรอ ยัยน้ำ"
"ไม่อ๊ะ! ถ้าฉันไม่ไปเริ่มกับเขาก่อน แกคิดว่าเขาจะสนใจผู้หญิงแบบฉันเหรอ"
"ไม่แน่นะแกเผื่อคุณหมอฟิลิป เขาอยากจะวิจัยสายพันธ์สัตว์อย่างสล็อธดูก็เลยอยากจะลองผสมพันธุ์สล็อธแบบแกก็ได้ยัยน้ำ"
"กวินท์! แกเป็นเพื่อนฉันจริงๆ หรือเปล่า ทำไมแกถึงพูดกับฉันแบบนี้"
"ชะนี! อย่ามาทำบีบน้ำตา ฉันจะบอกอะไรให้แกฟังนะ ฉันว่าคุณหมอเขาสนใจแกแน่ๆ ไม่มีผู้ชายคนไหนให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักมาข่มขืนตัวเองซ้ำ ๆ ถ้าเขาไม่ติดใจแกเขาเขี่ยแกทิ้งตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว และที่แกบอกว่ามีอะไรกันหลายครั้ง นั่นยิ่งทำให้ฉันแน่ใจว่าเขาต้องรู้สึกอะไรกับแกแน่"
"ไม่อ๊ะ! หลังจากที่ฉันจับให้เพื่อนของเขาเซ็นสัญญาเป็นพยานว่าจะไม่เอาเรื่องเขาโกรธฉันเลยนะหน้าฉันเขายังไม่อยากจะมองเดินปิดประตูเข้าห้องนอนไปเลย"
"ฉันสงสารคุณหมอฟิลิปจริงๆนะ ที่มาเจอสล็อธแบบแก ผู้หญิงค่อนโลกอยากจะได้คุณหมอไปเป็นคู่ข้างกาย แต่ดันมาวิหคเหินลมกับแกเสียก่อน เสียดายของจริงๆ อย่างว่าคุณหมอคงจะชอบอาหารจีนแบบจืดของแก"
"อะไรคะ แกต้องเห็นใจฉันสิ ไม่ใช่เขา แกคิดว่าเขาจะกลับมาฟ้องฉันอีกไหม"
"ฟ้อง แน่นอนร้อยเปอร์เซ็น หมอกวินท์คนนี้กล้าฟันธง"
"แกแล้วฉันจะทำยังไงล่ะที่นี้"
"แกอยากให้ฉันบอกวิธีจัดการจริงๆ ใช่ไหมยัยน้ำ"
ณิชาภารีบพยักหน้าทันที เพื่อนเธอต้องหาวิธีได้แน่นอน นางช่ำชองกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ
"บอกมาสิว่าฉันควรทำไง เขาจะได้ไม่ฟ้อง"
"อยากรู้จริงอ๊ะ เอาหูมาใกล้สิฉันจะบอกให้"
ณิชาภารีบเอียงหูไปฟังทันที เมื่อได้ยินคำแนะนำของเพื่อนถึงกับหน้าซีด และทำหน้าเหมือนเห็นผี
"จัดการอีกรอบซะ ถ้าไม่อยากให้เขาฟ้อง"
"ไม่อ๊ะ ไม่มีทางมีอีกแน่ๆ"
ส่วนอีกคนตั้งแต่รู้ตัวว่าคนที่อยู่ในห้วงของความคิดถึง พักอาศัยอยู่ที่หอพักของโรงพยาบาล ใจของเขาก็รู้สึกตื่นเต้น เมื่อเช้าทันทีที่เห็นหน้าเขาอยากจะจับใบหน้าของณิชาภาเข้ามาจูบให้หายจากอาการโมโหเรื่องอะไรก็ไม่รู้แต่รู้ว่าไม่ชอบให้อีกฝ่ายใกล้ชิดผู้ชาย
โจนาธานผู้ช่วยของคุณหมอฟิลิปตอนนี้ดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลเวอเลนท์ต่อจากคุณแม๊กนัสเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"เสร็จงานนี้แล้วผมมีงานอะไรต่ออีกไหมครับ"
โจนาธานก้มหน้าตอบลูกชายอดีตเจ้านายของตัวเอง ตอนนี้ขอพักผ่อนไปใช้ชีวิตสบายๆ ในวัยเกษียณอายุเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ไม่มีแล้วครับ คุณหมอฟิลิปมีอะไรหรือเปล่าครับ"
"หากไม่มีอะไรแล้ว วันนี้ฉันขอตัวกลับก่อนนะ"
"ครับ เชิญครับคุณหมอฟิลิป"
ฟิลิปได้หยิบเสื้อสูทที่แขวนอยู่ มาสวมเดินไปหยิบกุญแจและโทรศัพท์ออกไปจากห้องทำงานทันที ตลอดทางเดินมีสายตาของคุณหมอผู้หญิงที่ไม่มีแฟน พยาบาลสาวโสดรวมถึงคนไข้ต่างพากันส่งยิ้มให้กับคุณหมอหนุ่มไปตลอดทาง ทุกคนหวังที่ จะได้หัวใจคุณหมอหนุ่มไว้ครอบครองถึงแม้ความเป็นไปได้มันจะมีอยู่น้อยนิดก็ตาม
ฟิลิปช่วงที่กำลังเดินไปยังหอพักของทางโรงพยาบาลสร้างความแปลกใจให้กับผู้คนที่พบเห็นในวันนี้การปากฏตัวของคุณหมอฟิลิปมาที่นี่
กวินท์ที่เดินลงมากับเพื่อนเพื่อจะออกไปหาอะไรทานแถวนี้ก็ต้องตกใจ คนที่ถูกนินทายืนอยู่ตรงหน้า กวินท์ที่เห็นถึงกับออกอาการเขินมือไม้มันอ่อนระทวย ต่างจากอีกคนที่พอเห็นหน้าก็เตรียมหันหลังกลับไปยังห้องพักทันที
"คุณจะไปไหน หมอน้ำ"
ณิชาภาค่อยๆ หันหลังกลับมาอีกครั้งอย่างช้า ๆ พร้อมกับส่งยิ้มไปยังคนที่ยืนทำหน้าเป็นยักษ์วัดแจ้งยืนอยู่ตรงนั้น
"พอดีน้ำลืมกระเป๋าไว้ด้านบน น้ำจะขึ้นไปหยิบค่ะ"
กวินท์เห็นก็รู้สึกอายแทนเพื่อน นางยังยึดมั่นกับสายพันธ์ของตัวเอง จะหาข้ออ้างแก้ตัวอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ได้เลยหรือไงเพื่อนเธอ
"กระเป๋า! แล้วที่คุณสะพายมันไม่ใช่กระเป๋าเหรอครับ"
ณิชาภามองไปตรงนิ้วที่เขา ตอนนี้ตัวเธออายจนแทบจะแทรกแผ่นดิน อีกแล้วชะนีน้ำแกจะซื่อบื้อไปไหน แต่แล้วเขาก็เดินมาจับมือเธอ แล้วดึงเธอเดินออกไปทันที
"คุณ! เดี๋ยวฉันจะไปกับเพื่อน คุณ! เพื่อนฉันยังยืนอยู่ตรงโน่นปล่อยสิ"
"ไม่ต้องห่วงเพื่อนของคุณ ห่วงแต่ตัวเองดีกว่าทำอะไรเอาไว้บ้าง"
ณิชาภาตอนนี้เธออยากจะเอากระเป๋าที่สะพายมาปิดบังใบหน้า ดูสายตาของแต่ละคนกำลังมองมาที่เธอ
"คุณจะพาฉันไปไหน เรื่องนั้นเราสองคนได้ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ"
ฟิลิปโมโหกับการแต่งตัว ที่ใส่เสื้อสายเดียวผ้าพลิ้วสีดำเผยให้เห็นทรวงอก วับๆ แวมๆ สร้างความไม่พอใจให้กับตัวเขามาก กว่าเขาจะลากอีกฝ่ายมาจนถึงรถที่จอด เอาไว้ตรงชั้นผู้บริหาร เล่นเอาเหนื่อย ฟิลิปจัดการจับอีกฝ่ายยัดเข้าไปในรถทันที
"คุณ! ฉันไม่ไปไหนกับคุณนะ"
ฟิลิปตอนนี้เขาโมโหหึงคนที่พูดแจ้วๆ อยู่ข้างๆ เมื่อเห็นสายตาของคุณหมอหนุ่มจ้องมองเธอแล้วรู้สึกไม่ชอบ ไม่ชอบเอามากๆ
"หยุดพูดและเงียบไปเลย แต่งตัวอะไรไม่เหมาะกับคนที่ทำอาชีพแพทย์เลย"
ณิชาภาก้มดูการแต่งตัวของตัวเอง มันไม่เหมาะสมยังไงนี้เธอแต่งตัวเบามากทำไมเขาไม่ดูคุณหมอสาว ๆ คนอื่นแล้วมาต่อว่าเธอแบบนี้ได้ไง
"แล้วคุณหมอที่นี่เขาแต่งตัวกันยังไง คุณถึงมาต่อว่าฉันแบบนี้ ตอนนี้มันนอกเวลางานฉันจะแต่งตัวยังไงก็ได้"
"คุณหมอที่นี่เขาใส่เสื้อผ้ามิดชิดไม่เปิดเผยแบบคุณหรอกคุณหมอน้ำ"
"อ้าวเหรอ! ทำไมไม่ระบุลงไปในเอกสารที่ส่งไปเชิญหละ ฉันจะได้เตรียมชุดขาวของแม่ชีมาเดินเล่นกลางกรุงลอนดอน"
"หมอน้ำ! คุณจงใจจะกวนผมใช่ไหม"
"อ้าว ก็คุณต่อว่าฉันก่อนนิ คุณหมอฟิลิป"
"ได้เลย ปากดีแบบนี้ผมจะได้เรียกร้องคุณทั้งคืนแน่ ๆ คุณหมอน้ำ"
"เรียกร้องอะไรจากฉันคุณหมอฟิลิป เราสองคนตกลงกันไว้แล้วนะคุณหมอ"
ฟิลิปตอนนี้ความรู้สึกของเขามันผสมปนเปกันไปหมด คิดถึงก็คิดถึง โหยหา โมโหเสื้อผ้าที่เธอใส่จนเรียกสายตาจากหมอหนุ่มๆ ในโรงพยาบาลได้ และที่สำคัญเธอพักอยู่ห้องเดียวกับเพื่อนผู้ชายเขายอมไม่ได้งานนี้
- Writer
