ยัยตัวร้ายคนนี้...พี่จอง

. . "แม่!! วันนี้พี่บิลจะมารับเราไปเที่ยวไหนหรอ?" -อะอาย "เห็นว่าไปเที่ยวที่หอน่ะ แต่แม่ไม่ได้ไปด้วยนะ อะอาย ใบหลิว ลูกแก้วไปกับพี่นะลูกเผื่อจะได้เข้ามหาวิทลัยเดียวกับพี่เขา" "โห กว่าจะได้เข้า พี่บิลคงเรียนจบไปแล้วอ่ะ" -ลูกแก้ว "เดินตามรอยพี่บิลนั่นแหละ ใบหลิวก็ตั้งใจเรียนกว่านี้หน่อย ติด0ตั้ง5ตัว ไปดูที่มหาวิทยาลัยก็ดีเผื่อจะได้นึกอยากไปเรียนแล้วกลับมาแก้การเรียนบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เที่ยวเล่น" "ยังไงหนูก็จบให้แม่อยู่แล้วน่า แม่อย่าบ่นเยอะ" "ไอ้ลูกคนนี้นี่ เดี๋ยวแม่ตีซะหรอก!" อะอายกับลูกแก้วหัวเราะให้กับใบหลิวและแม่ที่มักจะเถียงกันประจำ แต่คนที่รู้ดีที่สุดคืออะอาย ว่าทำไมพี่สาวของเธอถึงได้มีการเรียนตก อะอายรู้ว่าใบหลิวรักแม่มากแค่ไหน ถึงจะดื้อไปบ้างแต่เธอก็มักจะทุ่มเทให้กับการช่วยแม่ขายของ อาจจะไปเที่ยวเล่นบ้างตามประสา แต่ที่จริงแล้วเธอต้องการสนิทกับเพื่อนๆ เพื่อให้เพื่อนๆ สั่งข้าวแกงของแม่แล้วเธอก็มักจะเอาออร์เดอร์มาส่งให้เพื่อนๆ ที่โรงเรียนประจำ จึงทำให้ขายหมดเกลี้ยงทุกวัน อะอายและใบหลิวเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน ส่วนลูกแก้วเป็นลูกของน้องสาวแม่ หรือลูกพี่ลูกน้อง พี่ชายคนโตอย่างบิลลี่เป็นพี่ชายคนละพ่อกับอะอายและใบหลิว แต่ทั้งสามคนนั้นรักและห่วงกันมาก บิลลี่ถึงจะไม่ค่อยแสดงออกมากเท่าไหร่ จะนิ่งเฉยหรือเมินน้องสาวของเขาตลอดเวลาแต่ภายในใจก็ห่วงและหวงไม่น้อย แค่ไม่แสดงออกมากนัก บิลลี่อายุห่างจากใบหลิว 10ปี และอายุห่างจากอะอาย12ปี แม่รวีหรือแม่ของพวกเขาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว พ่อของบิลลี่ที่แต่งงานกับแม่ที่ประเทศจีน แต่แม่มารู้ทีหลังตอนที่คลอดบิลลี่แล้วว่าพ่อมีเมียอยู่แล้ว แม่จึงหอบบิลลี่หนีมาเมืองไทย และแต่งงานใหม่ ตอนบิลลี่10ขวบก็มีน้องคือใบหลิว ครอบครัวกำลังจะไปได้ดี เมื่อสองปีต่อมาแม่คลอดน้องสาวอีกคนคืออะอาย แต่ด้วยความลำบากยากจนรวมถึงพ่อของเด็กทั้งสองเสียไป น้องสาวคนรองของแม่จึงขอรับอะอายไปเลี้ยง และน้องสาวคนเล็กของแม่ก็คลอดลูกแก้วออกมาในเวลาไล่เลี่ยกับอะอาย 3พี่น้องอยู่บ้านติดกันสามหลังที่สามารถเชื่อมต่อกัน ตอนเด็กสาวทั้ง3ยังเล็กพวกเขาก็มาเลี้ยงด้วยกัน พอโตขึ้นจึงสนิทกันมากเป็นเรื่องธรรมดา "เถียงอะไรกันครับ แม่ลูกคู่นี้?" "พี่บิล!!" "มาแล้วหรอลูก มากินข้าวก่อนมา" บิลลี่เดินเข้ามาทักทายทักคนพร้อมด้วยยกมือไหว้ผู้เป็นแม่อย่างเคารพก่อนจะก้มลงสวมกอดแม่เบาๆ ด้วยความคิดถึง อะอายและลูกแก้วร้องทักประสานเสียงด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งไปกอดผู้เป็นพี่ชายของตน มีแต่ใบหลิวที่มองพวกเขาโดยไม่พูดอะไร บิลลี่รู้ดีว่าน้องสาวคนนี้ของเขามักจะคิดมากและคิดว่าในบ้านคงไม่มีใครชอบเธอ เพราะเธอเป็นเด็กเรียนไม่เก่งแถมยังดื้อด้านชอบเถียง จนแม่และน้าๆ ต่างพากันดุเธอ นั่นคือสาเหตุที่ใบหลิวคิดว่าไม่มีใครสนใจเด็กเกเรอย่างเธอ จึงไม่ค่อยแสดงออกว่าเธอดีใจเหมือนคนอื่นๆ หรือไม่แม้แต่จะกล้าทักทาย อีกนัยหนึ่งคือ เธอเจียมตัวเองว่าเธอไม่เอาไหนที่สุดในครอบครัว... บิลลี่เดินเข้ามาหาใบหลิวก่อนจะจับหัวของเธอโยกไปมาอย่างเอ็นดู ในบรรดาน้องสาวเขาห่วงเธอที่สุด ถึงเธอจะห้าวและก๋ากั่นแต่เธอมีความซื่อและตรงไปตรงมา จนน่าเป็นห่วงเมื่อถึงเวลาที่จะต้องออกไปเจอโลกภายนอก "ไงเรา ไม่ดีใจหรอที่พี่มาพาไปเที่ยว" ".........." น้ำตาเริ่มคลอรอบดวงตาของเด็กสาวก่อนเธอเลือกที่จะหันหลังให้พี่ชายตัวเองเพื่อไม่ให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ ใบหลิวบาดน้ำตาหยดเล็กๆ แล้วค่อยหันกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม "...ดีใจ..." "แค่นั้นแหละ เราเป็นพี่รองนะ เข้มแข็งหน่อยสิ" "ฮึ่ย! รู้แล้วน่า" "พี่ใบร้องไห้หรอ?55555" "เป็นเอามากนะไอ้พี่ใบ" ลูกแก้วแซวแล้วหัวเราะใบหลิวกับท่าทีที่เป็นเด็กของเธอ ส่วนอะอายนั้นยืนกอดอกพูดด้วยรอยยิ้มอย่างเหลือเชื่อ ในบรรดาสามสาวพี่น้องคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่และหัวดี เรียนเก่งก็คืออะอาย ส่วนลูกแก้วจะดูเรียบร้อยน่ารักอ่อนหวานการเรียนอยู่ในระดับดี สำหรับใบหลิวไม่ต้องพูดถึง เธอเก่งด้านกีฬาและกิจกรรมทุกชนิดที่ไม่เกี่ยวข้องกับการเรียน หลังจากทักทายกันเสร็จ ก็มีหนุ่มมหา'ลัยเดินเข้ามาพร้อมของฝากเต็มไม้เต็มมือไปหมด พวกเขาเดินเข้ามายกมือไหว้แม่รวีอย่างคุ้นเคย เพราะวันที่เด็กๆ ไปโรงเรียนพวกเขามักจะแวะมาหาบ่อยๆ ถ้าไม่มีคาบเรียน ถึงจะเป็นบ้านต่างจังหวัดแต่ก็ไม่ไกลจากเมืองหลวงมากนัก ขับรถ3ชั่วโมงก็ถึง บางครั้งพวกเขาก็มาค้างที่บ้านของแม่รวีถ้าไปเที่ยวมา หรือปิดเทอมก็มาสิงอยู่ที่นี่เกือบเดือน ดื่มบ้าง เมามาบ้างและพอเช้าก็ไม่พ้นน้องสาวอย่างใบหลิวที่อยู่บ้านหลังนี้ก็เป็นคนทำซุปแก้แฮงค์ให้พวกเขาอยู่บ่อยๆ เพราะโดนแม่บังคับ แต่เธอไม่ค่อยได้มาสุงสิงกับพวกเขามากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นสองสาวจากบ้านข้างๆ (บ้านน้า) ซะมากกว่าที่เข้ามาคุยหรือขอให้ติวหนังสือให้ "อ้าว กาย ออดี้ ปาร์ค มาด้วยหรอลูก มาๆ กินข้าวกัน" "สวัสดีครับแม่ วันนี้ฝากท้องสักมื้อนะครับ" กายเดินเข้ามาทักทายแม่รวีก่อนจะเข้ามาสวมกอดพร้อมกับให้กระเช้าของฝากแล้วคนอื่นๆ ก็ตามมาทักทายเช่นเดียวกัน ของฝากเต็มไปหมด มีทั้งซุปไก่บำรุง ขนมและผลไม้ต่างๆ "หลิว เอาผลไม้ไปล้างแล้วจัดใส่ตู้เย็นไปลูก แบ่งใส่จานมากินด้วยนะ" ผู้เป็นแม่พูดบอกลูกสาวของเธอก่อนจะบอกให้เด็กสาวคนอื่นๆ เอาข้าวของไปเก็บเช่นกัน หลังจากที่เก็บของเรียบร้อยทุกคนต่างมานั่งรวมกันที่โต๊ะอาหารโต๊ะใหญ่ใต้ทุนบ้าน น้านุชน้องสาวคนรองและน้าภัชรสามีของน้านุช น้ากมลน้องสาวคนเล็ก ก็มาทานอาหารมื้อใหญ่ด้วยกัน ทุกคนสนุกสนานเฮฮาคุยกันเหมือนครอบครัวเดียวกันอย่างสนิทสนม มีแค่ใบหลิวที่นั่งเงียบและไม่ได้พูดอะไรในวงสนทนานั้น ถ้ามีใครถามเธอก็แค่ตอบ "ออดี้กับกาย แม่ไม่ค่อยเห็นเลย มีแต่ปาร์คเนี่ยที่ตัวติดกับเจ้าบิลจนคนอื่นเขาจะหาว่าเป็นคู่รักกันซะแล้ว" "โธ่แม่ พูดอะไรอย่างนั้น อายน้องมัน อีกอย่างบิลชอบผู้หญิง" -บิลลี่ "แล้วตอนนี้มีแฟนรึยังล่ะเรา เจ้าบิล" -น้ากมล "มีแล้ว คบกันจะปีแล้ว" -บิลลี่ "ไม่เห็นพามารู้จักแม่เลย" -แม่รวี "ใครหรอลูก" -น้านุช "น้องสาวปาร์คมันน่ะครับ" -กาย "หนูเปียน่ะหรือ?" -แม่รวี "ระวังปาร์คจะตีเอานะ ถ้าไปหักอกน้องสาวเขาน่ะ" -น้าภัชร "โธ่น้าภัชร เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย ผมรักเดียวนะครับ" -บิลลี่ "แล้วปาร์ค ออดี้กับกายล่ะลูก ไม่เห็นพาสาวๆมาแนะนำให้แม่รู้จักเลย" "ออดี้กับกายอ่ะไม่ต้องพูดถึง เปลี่ยนสาวบ่อยจนไม่รู้จะพาใครมาดี" -บิลลี่ "อ้าวๆ อย่าเผากันดิเพื่อน"-ออดี้ "เพื่อนเริ่มไม่น่ารักแล้วนะ" -กาย "แล้วพี่ปาร์คล่ะคะ?" ลูกแก้วถามขึ้นด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา ก่อนจะหันไปทางปาร์คที่นั่งกินข้าวเงียบๆ เขาเป็นเงียบๆอยู่แล้ว ทุกคนในบ้านจะรู้และยังเป็นคนสุภาพกับผู้ใหญ่มาก ปาร์คจะเห็นที่นี่เป็นเหมือนบ้านที่หลังที่สองของเขาเลยก็ว่าได้ อะอายมองลูกแก้วอย่างรู้ทัน เพราะสาวเจ้าแต่ไหนแต่ไรเวลาที่พวกเพื่อนๆของพี่บิลมา เธอก็จะมาสิงอยู่บ้านนี้ตลอดทั้งวัน เผลอๆขอมานอนค้างกับใบหลิวด้วยบางครั้ง คงไม่แปลกที่จะปลื้มเพื่อนของพี่ชาย เพราะพวกเขาหล่อระดับพระเอกขนาดนี้ และที่สำคัญทุกคนเป็นลูกคนรวยทั้งนั้น อย่างออร์ดี้ ลูกเจ้าสัวโชว์รูมรถหรูนำเข้าระดับประเทศ กายเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทเกม ปาร์ค เป็นลูกชายคนนามสกุลดังอย่างบดินทร์เดช ที่เป็นเจ้าของโรงงานน้ำมันในประเทศแถมครอบครัวของเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงอีกต่างหาก คนอื่นๆ ก็ไม่แพ้กัน แต่ดูเหมือนคนที่ลูกแก้วเล็งจะบ่งบอกออกนอกหน้าไปหน่อย "อะแฮ่ม...ลูกแก้ว" "อะไรหรอคะแม่?" น้ากมลกระแอมปรามลูกสาวตัวเอง แต่เด็กสาวก็หันมามองแม่ของเธออย่างไร้เดียงสา ผู้ใหญ่คงคิดว่าเธอคงแค่อยากรู้ตามประสาเด็กๆ จึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก "ผมยังไม่สนใจเรื่องนั้นหรอกครับ รอเรียนจบปีนี้ก่อนค่อยคิด" "พี่ปาร์ค...." "พี่ปาร์คนี่คูลสุดๆ เลยนะคะนี่ อายล่ะอยากเก่งเหมือนพี่ปาร์คจริงๆ" ลูกแก้วไม่ทันจะได้พูดจบประโยค อะอายก็พูดแทรกขึ้นมาทำเอาทั้งโต๊ะกินข้าวหัวเราะขึ้นมากับท่าทางยกนิ้วโป้งให้กับปาร์ค อะอายนับถือปาร์คเหมือนพี่ชายอีกคนที่เก่งและมากความสามารถ ทุกคนรู้ดีว่าเด็กสาวเห็นปาร์คเหมือนบุคคลตัวอย่างที่น่ายกย่อง หลังจากที่ทานข้าวเสร็จใบหลิวก็ทำหน้าที่เก็บจานเพื่อจะเคลียร์โต๊ะ เพื่อจะไปเตรียมผลไม้มาให้ทุกคนตามปกติ "มา เดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ" "ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ปาร์ค พี่ใบเขาถนัด" ลูกแก้วพูดปรามปาร์คเพราะปกติเธอก็เห็นพี่สาวของเธอเก็บคนเดียวเป็นประจำ ทุกคนบนโต๊ะไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของออดี้และกายถามสารทุกข์สุกดิบกันอยู่ มีเพียงลูกแก้วที่หันมาสนใจปาร์คไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม . . .