21 ไม่มีค่าพอ
@สองวันต่อมา
ทานตะวันนั่งมองคนป่วยจนเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า เพราะสองวันที่ผ่านมาเอาแต่เฝ้าเหนือเมฆไม่ห่าง กระทั่งเสียงไอเบาๆจากคนป่วยปลุกให้เธอตื่นขึ้น สายตาของทั้งสองสบประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เขาจ้องเธอจนทำตัวไม่ถูก
เขาตื่นแล้ว...ตื่นตอนไหน?
“ตื่นแล้วหรอคะ” เธอรู้ว่ามันเป็นคำทักทายที่ปัญญาอ่อนมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ากำลังดีใจที่เขาฟื้นขึ้นมาสักที ปล่อยให้เธอใจหายใจคว่ำไปตั้งสองวัน
แต่เขาก็ไม่ตอบ เธอแก้เขินด้วยการเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากเพราะอยากรู้ว่าเขาตัวร้อนหรือเปล่า แต่ก็ถูกมือใหญ่ปัดออก
“ปีเตอร์อยู่ไหน” คนแรกที่เขาถามหาก็คือลูกร้องคนสนิท แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆเพราะเธอเป็นคนอยู่เฝ้าเขาทั้งวันทั้งคืน
“ออกไปข้างนอกค่ะ” หญิงสาวตอบสั้นๆ
“ที่นี่คือที่ไหน” เหนือเมฆเอ่ยถามพรางกวาดตามองไปรอบๆ ที่นี่ดูเหมือนไม่ใช่โรงพยาบาลสักเท่าไหร่
“คือว่าช่วงที่คุณหลับไป
