บทที่5.ดอกไม้ในมือมาร
1565 Words
หญิงสาวเดินละปลายนิ้วไปกับยอดไม้พุ่ม เธอเดินเหม่อไปเรื่อยๆ เพราะนึกเบื่อเต็มทน สายลมเย็นๆ โชยเอื่อย ทำให้อากาศด้านนอกไม่ร้อนอบอ้าวจนเกินไป แสงไฟส่องสว่างพอสมควร แต่ก็ไม่ได้ระยิบ ระยับแพรวพราวเหมือนด้านใน เก้าอี้เหล็กตั้งอยู่ไม่ไกล คงเป็นที่พักขาได้ดีสำหรับเธอในเวลานี้ เฮนน่าเดินลากชุดสวยที่ยาวกรอมเท้าจนไปถึง เธอทรุดนั่งพรางถอนลมหายใจแผ่วๆ เอนหลังพิงพนักเย็นเฉียบ ก่อนจะหลุบเปลือกตาลง เพื่อพักสายตา
กลิ่นหอมของดอกไม้กอเล็กๆ โชยฟุ้ง หญิงสาวดื่มด่ำกับความหอมหวานของกลิ่นหอมๆ ที่ลอยล่องอยู่รอบตัว มาสะดุ้งสุดตัว!! เมื่อมีเสียงดังกร็อบแกร๊บอยู่ไม่ไกล
ใคร?
เปลือกตาเปิด แพขนตาที่มีขนตาปลอมเป็นแพกระพริบถี่ๆ เธอเขม้นมองฝ่าความลางเลือน เพื่อหาต้นเหตุของเสียง พร้อมกับกระชับกระเป๋าใส่เศษสตางค์ในมือแน่น ในนั้นมีอาวุธทรงอนุภาพ เธอมีไว้เพื่อป้องกันตัว และหากมีคนคิดร้าย เฮนน่าไม่รอช้าที่จะควักออกมาประหัตประหารมัน
“ไม่คิดว่าจะมีใครอยู่แถวนี้ ความจริงผมคิดว่าคุณน่าจะกำลังสนุกอยู่ภายในนั้นมากกว่า แปลก!!” ลูคัสยิ้มมุมปาก เขาเปรยเสียงเรียบ ปลายตาไปด้านในที่ผู้คนกำลังสนุกกับโชว์หลากหลาย และได้พูดคุยโอ่อวดใส่กัน
“มันก็คงเหมือนคุณมั้งคะ!! ไม่เห็นแปลก ฉันแค่เบื่อ”
หญิงสาวตอบแบบไม่ใส่ใจเธอลดความเกร็งลง แต่ก็ยังระวังตัวเหมือนเดิม เมื่อลูคัส ไม่ใช่มิตร!! เขาเป็นศัตรูของบาร์ว
“แปลกสิ!! ผมเห็นพี่ชายคุณกำลังฟุ้ง!! เอ่อ...โทษที เขาเป็นแบบนั้นจริงๆ นี่นา ผมไม่ได้พูดเกินจริง” ชายหนุ่มเหน็บคลากส์ เขาขี้โม้และออกจะโอเวอร์นิดๆ
“หึ!! พี่ชายเป็นคนคุยสนุกค่ะ คุณเลยมองแบบนั้น” เฮนน่าแก้ตัวแทนคลากส์เธอเองก็คิดเช่นนั้นในบางครั้ง เพราะคลากส์มักจะโอ้อวดในสิ่งที่ตัวเองยังไม่เคยลองทำ แต่เขาคุยโอ่ข่มคนอื่นไว้ก่อน
“ก็น่าจะจริง” ลูคัสยิ้มเก๋!! เขามองเฮนน่านิ่งๆ หล่อนหลบตา ลูคัสจึงรู้ ผู้หญิงคนนี้คิดอะไรบางอย่างกับเขา แบบที่สาวๆ ทั่วไปคิด “มานั่งทำอะไรตรงนี้ คุณไม่สนุกเหรอเฮนน่า” ชายหนุ่มเดินมาทิ้งตัวนั่งด้านข้างเฮนน่า เขาตวัดปลายขาขึ้นไขว่กัน วางมือเหนือพนักเก้าอี้ ทำเหมือนกำลังโอบหญิงสาวกลายๆ
เฮนน่าขยับตัวออกห่างนิดๆ ฟรีโรโมนของลูคัสกำลังทำให้เธอวิงเวียน หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนตอบ “คงเหมือนกับคุณมั้งคะ หากสนุกคุณเองก็คงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้”
“ฮ่าๆ อันนี้จริงมาก...งานบ้าอะไรแม่มโคตรน่าเบื่อ มีแต่คนสวมหน้ากากปั้นหน้าเป็นมิตรใส่กัน ทั้งๆ ที่ถือมีดแอบไว้ข้างหลัง พร้อมที่จะแทงหากเราพลาด ไม่มีความจริงใจสักกะผีก” ชายหนุ่มหัวเราะลั่น เขาเปรยเสียงขุ่น เพื่อนร่วมโลกในนั้น หามิตรที่จริงใจสักคนยังยาก เขาที่จะต้องคอยปั้นหน้าใส่ อีกอย่างลูคัสมองเห็นเฮนน่าเดินหายมาทางนี้ เขามีแผนเด็ดไว้ในใจ บาร์วทุกคนต้องได้รับการเอาคืนจากเขา ไม่ว่ารูปแบบไหนก็ตาม
“คงต้องทำใจค่ะ เราระวังตัวเองไว้ก่อน เป็นการฝึกสมองด้วยไงคะ เราจะได้ไม่หลงกลคนอื่นง่ายๆ”
หญิงสาวตอบแบบเป็นกลาง เธอเจอมาหลายรูปแบบที่ประกาศโจ่งแจ้งเลยก็มี บางพวกก็มาอย่างมิตร แต่เฮนน่ายังไม่เคยหลงกลใครง่ายๆ และลูคัสด้วย เธอไม่เคยไว้ใจเขาเลย
“ต้องขอโทษด้วย งานที่ ‘โรม’ ผมไม่ได้ตั้งใจแย่ง!! คนของคุณไม่มีใครมาเอง”
ชายหนุ่มเปรยเสียงอ่อน เขาหันมามองเฮนน่า และเธอก็กำลังช้อนสายตามองเขาอยู่เช่นกัน
“มันเป็นการแข่งขันค่ะ ใครพลาดก็ชวด คนไหนชนะก็คว้าไป...ฉันไม่โทษคุณหรอก เมื่อทางบาร์วเองที่พลาด”
แม้จะรู้อยู่แก่ใจ มันต้องมีลับลมคมนัยเกี่ยวข้องกับลูคัสแน่ เพียงแต่เวลานี้เธอยังจับไม่ได้ ก็ต้องเดินตามน้ำ
“ผมไม่ได้อยากแข่งกับพวกคุณนะเฮนน่า... อดีตตอนนั้น...ผมกำลังคลั่ง!! เพราะความเสียใจแท้ๆ อาจจะพูดอะไรที่ดูเหลวไหลไปบ้าง แต่...เวลานี้...ผมโตพอที่จะรู้ มันเป็นชั้นเชิงทางธุรกิจ แด๊ดผมพลาดเอง...”
ลูคัสพูดเหมือนยอมรับ แต่ในความจริงแล้ว เขาพกความแค้นมาแน่นอก และบาร์วทุกคนต้องได้ผลกรรมที่พวกเขาก่อไว้
“เฮนน่าดีใจค่ะที่คุณเข้าใจ พวกเราทุกคนสลดใจทุกครั้งหากนึกถึง เดมเชียเทรด!! มันเป็นโศกนาถกรรมทางธุรกิจที่ไม่น่าเกิดขึ้นเลย” หญิงสาวพูดออกมาจากใจ แต่นั่นเป็นเพราะเฮนน่าไม่เคยรู้ มันเกิดขึ้นได้เพราะมีคนจงใจทำ คนๆ นั้นคือคนในครอบครัวของเธอ
ลูคัสยิ้มหยัน เขาซ่อนแววตาวาบวับด้วยการเสก้มหน้า “ช่างมันเถอะ!! มันผ่านมาแล้ว แผลในใจของผมตกสะเก็ดหลุดล่อนไปจนหมดแล้วล่ะ...ต่อไปนี้ผมจะไม่คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาอีก แต่ดูเหมือนว่า...ทุกสิ่งรอบตัวจะไม่เป็นใจเลย... มันทำให้ดูเหมือนว่า...เดมเชียจงใจเป็นปรปักษ์กับบาร์ว” ลูคัสเงยหน้าขึ้นเขาแสร้งปั้นยิ้มจืดชืดให้เฮนน่า
“เอาเป็นว่าเฮนน่าเข้าใจคุณค่ะ เราจะเป็นพันธมิตรกัน...เฮนน่าจะพยายามโน้มน้าวให้ทุกคนเข้าใจเสียใหม่”
หญิงสาวยิ้มกว้าง เธอวางมือบนท่อนแขนของลูคัสพร้อมกับตบเบาๆ เขาดูหดหู่ไม่สบายใจ จนเธออดไม่ได้ที่จะเห็นใจ
“ขอบคุณครับ...แค่นี้แหละคือสิ่งที่ผมพอใจ”
ลูคัสยิ้มเก๋ๆ เขารู้ตัวดีว่าตัวเองยิ้มสวย และหลายครั้งที่ชายหนุ่มใช้มันให้เกิดประโยชน์ ครั้งนี้ก็เช่นกันเมื่อเขามองเห็นจุดแดงๆ บนพวงแก้มของเฮนน่า แม้จะมีแค่แสงไฟสลัวๆ
“เรากลับเข้าไปข้างในดีไหมครับ ผมหายเบื่อแล้ว และหวังเป็นอย่างยิ่งจะได้เต้นรำกับคุณสักเพลง”
ลูคัสพูดเสียงร่าเริง เขาเจาะกำแพงของเฮนน่าได้ ต่อไปนี้คือการเดินหน้าลวงเธอ...เขาอยากรู้จังเลยในวันสุดท้ายหลังเขาทำลายบาร์วลงได้ หล่อนจะรู้สึกอย่างไร เมื่อเขาไม่เคยพิศวาสหล่อนเลย
“ดีเหมือนกันค่ะ ไปยืดแข็งยืดขาสักหน่อยก็ดี ธรรมดาเฮนน่าไม่เคยรับนะคะ เฮนน่าไม่ชอบถูกแตะอั๋งฟรี!!”
หญิงสาวตอบกลับเสียงร่าเริงไม่แพ้กัน หนุ่มหล่อชวนฝันเอ่ยปากขอเต้นรำด้วย แบบนี้เธอจะกล้าปฏิเสธได้ยังไง เมื่อตัวเองดันหลงใหลเขาเข้าให้แล้ว
“นับว่าเป็นเกรียติของผม...ไปครับ ได้ยินเสียงเพลงแว่วๆ เวลานี้ข้างในคงกำลังสนุก”
“ค่ะ”
เฮนน่ารับคำเธอผุดลุกขึ้นยืน แต่ดันเผลอเหยียบชายกระโปรงตัวเองเข้าให้ จนทำให้ลำตัวเอียงวูบ!! แต่ลูคัสรับไว้ทัน เขาสวมกอดร่างนุ่มนิ่ม พร้อมกับกระซิบเสียงปร่า เป็นการเสแสร้งที่ชายหนุ่มทำได้ดีจนนึกชมตัวเองในใจ... “แบบนี้ ชักไม่อยากเข้าไปแล้วสิครับ... อยู่แบบนี้สักชั่วโมงก็คงไม่เลว”
หญิงสาวหน้าร้อนวูบ!! เธอเผลอเคลิ้มไปกับคารมของลูคัส จนต้องเสเบี่ยงกายหนี เพราะแบบนี้เธอเสียเปรียบฝ่ายเดียว
“เอ่อ...”
“ไปเถอะผมล้อเล่น เพราะถึงยังไงหากเขาไปข้างใน ผมก็ยังได้ ‘อยู่ใกล้’ คุณอยู่ดีนะเฮนน่า”
ชายหนุ่มหยอดรัวๆ จนคนใจแข็งอย่างเฮนน่ายังสะท้าน
“ต้องให้ผมจับมือคุณเดินไหมเฮนน่า เผื่อเดี๋ยวจะสะดุดล้มลงไปอีก”
ชายหนุ่มเปรยเหมือนขอความเห็น แต่มือของเขายื่นออกมาตรงหน้า มันบังคับให้เฮนน่าตัดสินใจ
“เลทติ้งคุณจะตกนะคะลูคัส หากเราสองคนเดินจับมือกันเข้าไปด้านในนู้น”
หลังรวบรวมสติจากคำพูดแนวเกี้ยวพาของลูคัส เธอพูดช้าๆ ชัดๆ กระเซ้าเขากลับแบบพยายามไม่แสดงอาการเขินอายให้เขาเห็น ทั้งที่ความเป็นจริงผิวหน้าเธอร้อนฉ่า!!
“ไม่เคยกลัวเลยครับคุณผู้หญิง!! สาวๆ ที่ผมควง ก็เพราะผมไม่เคยมีตัวจริง หากการเปิดตัวครั้งนี้จะทำให้ความนิยมผมตก ก็คงช่วยไม่ได้ แต่...หากคนแถวนี้จะเมตตา ยอมเป็นตัวจริงให้ก็ไม่เลว”
เฮนน่ากระพริบเปลือกตาปริบๆ ผิวแก้มเธอร้อนแทบจะไหม้ เมื่อความอายแผ่ซ่านไปทั่วทุกรูขุมขน เธอแสร้งเดินหนี แต่ลูคัสก็เดินตามแบบไม่ลดละ แต่หากเฮนน่าหันกลับไปมองชายหนุ่ม ความเขินอายที่เกิดขึ้น อาจจะเปลี่ยนเป็นความกลัว เมื่อแววตาของลูคัสน่าสะพรึง!! ดวงตาคมดุของเขาเปล่งประกายโชติช่วง มุมปากสีเข้มกระตุกยิ้มแบบสาแก่ใจ
- Writer
