บทที่3.เพียงฝันไป...........
1511 Words
“น่าสนใจ...เดมเชียเทรดเป็นเครสที่น่าตกใจมาก ไม่คิดเหมือนกันค่ะว่าคุณจะกอบกู้มันขึ้นมาใหม่ได้”
“เปล่า...ที่นี่คือดัมชียอินดัสเทรียส เดมเชียเทรดน่ะคืออดีต!! เราไม่มีวันจะเดินซ้ำรอยเดิม ด้วยแผนตื่นเขินของความไว้ใจที่มิตรคนหนึ่งหยิบยื่นให้... ในอนาคตผมจะถลกหนังแกะตัวนั้น เปิดไส้ในให้ทุกคนได้รู้... ภายใต้ใบหน้าของความซื่อตรง มันคือคราบกลโกงของหมาป่าหิวโซ ที่ไม่รู้จักความพอดี”
ความบอกเล่าของลูคัส คือคำขู่กลายๆ ที่เขาจงใจฝากถึงบาร์วทุกคน เกมนี้ยังไม่จบ มันเพิ่มเริ่มต้น หายนะของบาร์วคือเป้าหมายที่เขาต้องการ พวกมันทุกคนต้องชดใช้ ไม่เว้นแม้แต่ใครสักคน....
“ขนมหวานเคลือบยาพิษ...”
ชายหนุ่มเปรยซ้ำ เขาโยนขนมชิ้นนั้นกลับไปที่เดิม แล้วจึงยกแก้วชาขึ้นจิบ
“คุณประสบความสำเร็จแบบเหลือเชื่อ...น่าตกใจมากกับเวลาแค่นี้เอง คุณทำได้ยังไงคะ?”
ลูคัสเหยียดยิ้ม เขาทุ่มเทแรงกาย แรงใจ ไม่ประสบความสำเร็จได้ยังไง และพระเจ้าคงต้องการเห็นเขา ‘เอาคืน’ จึงทำให้เขาคว้าชิ้นงานใหญ่ๆ มาได้หลายครั้ง และเมื่อบวกกับสมองกับฝีมือ ชื่อเสียงของเดมเชียจึงเป็นที่วางใจอีกครั้ง เขาไม่เคยทำให้ลูกค้าหรือนายจ้างผิดหวัง เงินทุนของเขามีไม่จำกัด...และยิ่งเมื่อชื่อของเขาติดลมบน...งานและเงินก็โถมเข้าใส่
“มันเป็นของขวัญจากพระเจ้า เพื่อให้ผมสมหวังกับ...ทุกสิ่งที่ตั้งใจ!!”
คำตอบของลูคัสมิแรนดาไม่เข้าใจ ใครๆ ก็หวังพรจะพระเจ้า แต่ไม่มีใครได้รับไปแบบเต็มเม็ดเหมือนลูคัส!! เขาโชคดีเสียจนน่าตระหนก!! จากคนที่ไม่เหลืออะไรเลย ฟื้นขึ้นมาได้แบบปาฏิหาริย์ แต่คนที่รู้อยู่เต็มอกใจหายแวบ...เวลานั้นลูคัสเหมือนนกปีกหัก...บินร่อนถลาร่วงหล่นบนพื้น ไร้แรงที่จะต่อสู้ เวลานี้นกตัวนั้นฟื้นคืนชีพมาแล้ว ลูคัสคงเป็นนกฟินิกซ์ ที่ฆ่ายังไงก็ไม่ตาย มันจะฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับพลังอำนาจที่มากขึ้น เอรินทร์รู้สึกเป็นห่วงบิดาจับใจ กลับจากโรมไปนี่ เธอคงต้องแวะไปหาท่าน เพื่อเตือน...ลูคัสน่ากลัวขึ้นทุกวัน จนเธอแอบหวั่นใจ หากเขาทำอย่างที่เคยประกาศก้อง เวลานี้บาร์วมีศัตรูที่น่ากลัวมากๆ เขาเหมือนพญามารที่จ้องมองและคอยโอกาส มีแรงผลักดันคือความแค้น...แบบนี้คลอลินบิดาจะรอดหรือไม่?
“บอสครับ!!”
ใกล้หมดเวลา และมิแรนดาน่าจะได้ข้อมูลของเจ้านายไปพอสมควร เอ็ดมันส์เดินเข้ามาเตือน ยังมีงานสำคัญรอลูคัสอยู่อีกมาก เขาแปลกใจตรงที่เจ้านายสละเวลาพักให้กับสื่อที่เจ้าตัวไม่เคยใส่ใจ มันเป็นข้อข้องใจที่เอ็ดมันส์ต้องหาคำตอบเอง...แต่ที่เขาเดาไว้...มันน่าจะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงเชยๆ ตรงหน้า ชายหนุ่มแอบสำรวจ ก่อนจะฟันธง!! เอรินทร์ไม่ใช่คนขี้ริ้ว!! หากจับหล่อนแต่งตัว เผลอๆ จะสวยเสียกว่านางงามจักรวาล...หากเขาคะเนไม่ผิด นับประสาอะไรกับสายตาฝังเรดาห์ไว้ของลูคัส เจ้านายไม่เคยมองพลาด เขาแน่ใจว่าเจ้านายพอเดาออก
“วันนี้พอแค่นี้เถอะ!! หากเธอยังได้ข้อมูลไม่พอ...นัดมาอีกครั้งแล้วกัน หากมีเวลาว่างผมจะเจียดเวลาให้”
ชายหนุ่มเอ่ยแบบใจป้ำ จนเอ็ดมันส์ต้องรีบก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม งานนี้เขามองเห็นลางๆ ผู้หญิงคนนี้คือเป้าหมายของลูคัส เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าเจ้านายต้องการอะไรจากหล่อน เพราะแค่นามสกุลบาร์ว คงไม่สำคัญขนาดต้องคอยแอบมอง...หล่อนน่าจะมาแรงเกินคาด...
“ดีค่ะ แรนดาก็ว่ามันน้อยไป จนไม่น่าจะพอเขียนบทความ เอาเป็นว่า...”
“คุยกับเอ็ด...ผมขอตัว!!”
ชายหนุ่มชิงตัดบท เขาผุดลุกขึ้นยืน “แปบนะเอ็ด เข้าห้องน้ำหน่อย”
ตอนแรกลูคัสว่าจะเดินออกไปเลย แต่เพราะเอรินทร์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ หล่อนกลั้นลมหายใจจนปวดฉี่และหากต้องไปติดแหง็กบนถนนที่การจารจรกำลังติดขัด คงไม่ถึงโรงแรมที่พัก เธอจึงจำเป็นต้องไประบายทิ้ง
มิแรนดาทำหน้าเซ็งๆ เธอหันมามองเอ็ดมันส์ตรงๆ ก่อนจะถอนใจแรงๆ เอาเถอะ อีกไม่เท่าไรงานเธอใกล้จบแล้ว!! เป้าหมายของเธอเวลานี้ ไม่ใช่ลูคัสอีกต่อไป หลังจากได้ทำความรู้จักกับคลากส์ บาร์ว
เอรินทร์กดน้ำหลังระบายของเสียในกระเพาะออกไปจนหมด เธอเดินคอตกออกมาจากห้องน้ำ ถอนลมหายใจแรงๆ เมื่อยังรู้สึกติดค้างอยู่ในใจ...หญิงสาวเปิดน้ำล้างคราบสกปรกออกไปจากมือ ปลายนิ้วละสายน้ำที่ร่วงพรูออกมาจากก็อกรูปทรงโมเดิร์น เธอกำลังเหม่อลอยจนไม่รู้ตัวว่ามีบุคคลที่สามร่วมอยู่ในห้องน้ำส่วนตัวนี่ด้วย...จนกระทั่ง...
กริ้ก!!
เสียงกดล็อคประตูดังก้อง!! ในพื้นที่ส่วนตัวของห้องน้ำกว้างขวาง เอรินทร์หันควับ... ดวงตาเบิกกว้าง อ้าปากค้าง เมื่อมีบางคนยืนอิงกรอบประตู...เขากำลังมองตรงมาที่เธอ ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“คุณคิดจะทำอะไรคะ?”
เสียงสั่นๆ เอ่ยถาม และมันเป็นคำถามปัญญาอ่อนที่คนตอบไม่คิดจะตอบเสียด้วย
“ไม่แน่ใจนะว่าคิดจะทำอะไรนะ... เพิ่งแน่ใจตอนนี้เอง...เอรินทร์”
ลูคัสดันตัวเองยืนตรงๆ เขาก้าวเท้าช้าๆ เดินเข้าหาหญิงสาว พร้อมกับตอบคำถามของหล่อนด้วยน้ำเสียงชวนขนหัวลุก!! เมื่อมันเย็นฉ่ำเสียจนเอรินทร์นึกสยอง
“อย่าบ้านะ...เอม...เออ...” หญิงสาวตวาดเสียงแข็ง เธอเดินถอยหลังสองก้าว แต่พื้นที่จำกัดเสียจนไม่รู้จะหนีไปทางไหน เมื่อลูคัสยืนบังทางออกอยู่
“เอมร้องจริงๆ นะ” หญิงสาวร้องห้ามเสียงสั่น เธอรู้สึกถึงภัยคุกคาม แม้ลูคัสจะไม่เอ่ยปากพูด
“เธอจะร้อง...งั้นสิ!!”
ลูคัสยั่วต่อ ต่อมอารมณ์ดีของเขาเริ่มทำงาน รู้สึกสนุกจนอยากหัวเราะร่า
“เอมไม่ได้ขู่!! หากคุณขยับเข้ามาอีกเอมจะกรี๊ด!!”
หญิงสาวมองเขาตาเขม็ง!! หากลูคัสยังไม่หยุดเดิน เธอจำเป็นต้องทำเพื่อเอาตัวรอด
“คิดว่าผมจะทำอะไรงั้นเหรอ...อย่าบ้าน่าเอรินทร์...ผู้หญิงซีดๆ โทรมๆ แบบเธอ แค่คิดก็หดหู่แล้ว มันไม่ประเทืองอารมณ์”
ชายหนุ่มพูดช้าๆ เขาไม่ได้หยุดเดิน ยังก้าวตรงมาข้างหน้า แม้จะเป็นคำพูดที่บ่งบอกความคิดของเขา ให้ตายเถอะ!! เอรินทร์เชื่อไม่ลง...
“ดีค่ะ... เอมก็ไม่อยากสร้างเรื่อง เพราะเราสองคนจะมองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ”
หญิงสาวตอบกลับ เธอขยับถอยหลังอีกครั้ง จนแผ่นหลังเหยียดตรงติดพนังห้องน้ำ เธอจึงถลึงตาใส่ลูคัสซ้ำอีกครั้งเมื่อเขาไม่มีทีท่าจะหยุดเดินสักนิด
“เธอตอนนี้...กับเมื่อ4 ปีที่แล้ว...ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”
คำพูดช็อคความรู้สึก เอรินทร์สตั้น!! เธอนิ่งไปหนึ่งอึดใจ และเป็นโอกาสให้ลูคัสได้เข้าถึงตัว เขากางแขนคร่อมร่างเธอเอาไว้ โน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ มองกรอบแว่นตาอันใหญ่ด้วยความขัดเคือง
“คุณ!!”
“ใช่...เอรินทร์ บาร์ว ผมจำเธอได้... ยัยเด็กแว่นตาโตที่แอบริมเสาในคฤหาสน์หลังนั่นไง เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของไอ้แก่คลอลิน...หึ!!” ลูคัสเอื้อมมือจับขาแว่น เขากระชากแรงๆ จนแว่นตาอันใหญ่หลุดกระเด็น เขาเหวี่ยงแว่นตาอันนั้นทิ้ง ก้มลงจ้องมองดวงตากลมโตที่มีแพขนตายาวๆ ด้วยความชื่นชม หล่อนซ่อนความงดงามไว้ใต้สิ่งพรางตา...
“ยะ...อย่า...คุณจะทำอะไร?”
เอรินทร์ร้องห้ามเสียงแหบ เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อดูเหมือนลูคัสจะล่วงรู้ความลับที่เธอปิดบังไว้
“ผมจะฝาก...บางอย่างไปให้บาร์วทุกคนรู้ จากนี้ไป คือสงคราม...”
ชายหนุ่มพูดเสียงเข้ม เขาก้มลงกดมุมปากกับกลีบปากสีระเรื่อ โดยที่เอรินทร์รีบเบี่ยงใบหน้าหนี เป้าหมายที่หมายมาดเอาไว้ จึงพลาดเป้าไปอย่างน่าเสียดาย...แต่ไม่เป็นไร ...ลูคัสแก้ตัวใหม่...เขาเม้มเรียวปากแรงๆ ตรงผิวเนื้ออ่อนใสช่วงลำคอ ฝากรอยจารึกไว้บนร่างกายเอรินทร์ ตีตราหล่อนไว้ด้วยความรู้สึกโกรธแค้น...
ก่อนจะโดนผลักแรงๆ จนกระเด็น!!
“อุ๊บ!!” ชายหนุ่มยกมือเช็ดริมฝีปาก สายตามองตรงไปยังเอรินทร์ หล่อนตัวสั่นเป็นลูกนกตกจากรัง แต่แววตาของหล่อนจัดจ้า หาได้คิดยอมแพ้เขาสักนิด
- Writer
