Yunus'tan
Benim minik kardeşim canıyla uğraşırken elim kolum bağlı beklemek, işte en zoru buydu. Ben onun her ağlamasında yetişirdim. Ancak o küçük bedenine giren kurşuna yetişemedim.
Benim uzağımda kalmayı sevmez, küçük çocuk gibi sürekli peşimde. Onun sevgisi benimde öyle hoşuma giderdi ki. Şimdi kapısından bir dakika ayrılırsam, abi diye ağlayacak gibi hissediyordum.
" Hadi oğlum azıcık bir şey ye gidelim kardeşinin yanına."
Konuşan anamla dokunmadığım kahvaltı tabağına baktım.
" Canım bir şey istemiyor. Siz de yediyseniz kalkalım." dedim.
Onlarda çok bir şey yiyememişti. Amcım yemek değildi zaten. İkisine biraz hava aldırmaktı. Babamın kalbi, anamın hiper tansıyonu vardı..
" Hadi o zaman gidelim." diyen Akif amcayla hep birlikte ayaklandık.
Aziz bıraktığımız yerde otururk
