CHAPTER 26
Cataleya’s POV
Tahimik ang gabi. Tila ang mga bituin ay mas maliwanag kaysa karaniwan. Siguro dahil mas magaan ang pakiramdam ko ngayon ibang-iba kumpara sa mga nakaraang gabi na puro luha, sakit, at kawalang pag-asa lang ang kasama ko.
Nang makalabas na sa gate si Matteo, dahan-dahan akong huminga ng malalim. Bumuntong-hininga ako, hindi dahil sa pagod, kundi dahil sa biglang paninikip ng dibdib ko... sa tuwing iiwan niya ako, parang may nawawala.
Lumakad ako pabalik sa loob ng mansion, tahimik ang buong paligid. Hindi ko alam kung bakit napakagaan ng hakbang ko. Hindi ko rin maintindihan kung bakit tila nangingiti ako habang binabalikan sa isip ko ang nangyari kanina.
Napakagat ako sa labi ko. Damn. Bakit parang nanghihinayang ako na naputol ‘yung halikan namin ni Matteo
