“อันอัน บอสเรียก” พนักงานต้อนรับสาวสวยเดินเข้ามากระซิบ แต่คนตัวเล็กกลับดูไม่ได้รู้สึกตกใจหรือเดือดร้อนไปกับข้อความที่เธอได้รับ
“คุณเคนจิ หิวมั้ยคะ จะเที่ยงแล้วเราไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”
“ไปสิครับ ผมขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงนะ เพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้”
“อันบอกแล้วไงคะ อันไม่ได้ช่วยคนเดียวซะหน่อย”
หญิงสาวเดินคุยหยอกล้อกับชายหนุ่มตัวสูงออกไปหน้าบริษัท เธอเลือกจะไม่สนใจคำสั่งของเจ้านายที่เคยกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะหน้ามอง
ภายในร้านอาหารใกล้ๆบริษัท มือเล็กกำลังตักข้าวเข้าปาก แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ลิ้มรสชาติ ช้อนก็กระเด็นจนเปอะเปื้อนชุดนักศึกษาเต็มไปหมด เรียวแขนเล็กถูกกระชากพาร่างบางลุกขึ้นจากโต๊ะ ท่ามกลางสายตาของลูกค้าที่กำลังนั่งทานอาหาร
“ผมบอกคุณว่ายังไง แค่สิบห้านาทีไม่ใช่เหรอ?” เสียงเข้มเค้นในลำคอ ดวงตาดุจดจ้องใบหน้าหวาน
“ผมชวนเธอออกมาเองครับ ถ้าจะโทษก็โทษผม อันอัน ไม่เกี่ยว
