“แล้วเธอออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นมีใครบอกผมเลย” เสียงดัง
“ออกไปนานแล้วนะคะ น่าจะ 2-3 ชั่วโมงได้ ส่วนที่ไม่มีใครแจ้ง เพราะคนไข้บอกเองว่าเธอมาคนเดียวไม่มีญาติหรือคนรู้จักมาด้วย ตอนนี้เธอไม่อยู่แล้ว รบกวนคุณออกไปข้างนอกด้วยนะคะ เจ้าหน้ามีงานต้องทำ” เสียงดุ
~ผมเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินกลับมานั่งที่เดิม เธอไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าผมเป็นคนพามาหาหมอหรือเพราะเธอตั้งใจจะหลบผมกันแน่ สิ่งที่ผมควรทำ คือตามไปที่ห้องพักของเธอ เพราะถึงยังไง ก็เป็นที่ ที่เธอต้องกลับ~
ภายในห้องพักขนาดเล็กที่เขาเองก็เคยมา แต่ตอนนี้มีแค่ความว่างเปล่า ข้าวของเครื่องใช้ถูกเก็บออกไปจนหมด นั่นยิ่งทำให้ความรู้สึกของชายตัวโตชัดเจนมากขึ้น เมื่อสิ่งที่คิดไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง ความโกรธเกรี้ยวก็ย่อมอัดแน่นเพิ่มทวีคูณ มือใหญ่กำหมัดแน่น กรามหนาขบกันเสียงดัง ในสมองคิดได้แค่ว่าเขากำลังถูกเธอปั่นหัวอยู่
“ไปไหน? ย้ายออกไปตั้งแต่เมื่อไหร
