บำเรอสวาทซาตาน

 “คุณแม่เรียกให้ผมมาพบหรือครับ” เสียงห้าวทุ้มฟังนุ่มหูที่เอ่ยถามมาทำให้คุณหญิง      จันทร์กระจ่างที่นั่งทำความสะอาดเครื่องเพชรอยู่บนโซฟาตัวหรูเงยหน้าขึ้นแล้วหันมองเจ้าของเสียง นางยิ้มอ่อนโยนรับชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา คาลอส  โดมินิก รัตนเดชา (หรือคาร์ล) บุตรชายคนโตของมหาเศรษฐีชื่อก้องโลกอย่างนายเคลวิน  โดมินิก กับคุณหญิงจันทร์กระจ่าง รัตนเดชา (นามสกุลเดิมของคุณหญิง            จันทร์กระจ่าง) คาลอสเป็นผู้ชายมาดขรึม ด้วยสถานะทางสังคม ที่เขามีพร้อมไม่ว่าจะเป็นความหล่อ เชื้อชาติ หรือวงศ์ตระกูลแน่นอนว่าเขาเป็นผู้ชายที่แสนสมบูรณ์แบบ แถมหยิ่งยโส       จนเกินกว่าจะก้มหัวให้ใคร คาลอสอายุสามสิบแปดย่างสามสิบเก้าปี ลูกครึ่งสัญชาติไทยอเมริกัน คาร์ลเป็นผู้บริหารใหญ่ที่กุมบังเ**ยนกิจการในด้านอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดของโดมินิกกรุ๊ป ไม่ว่าจะเป็น     โรงแรมระดับห้าดาวเจ็ดดาวทั่วทั้งประเทศ อาคารสำนักงาน   ให้เช่า หรือกระทั่งบ้านจัดสรรอีกหลายโครงการ รวมไปถึง       รีสอร์ทดังอีกหลายๆ แห่งทั่วทุกภูมิภาคตั้งแต่เหนือจรดใต้     ของประเทศไทย คาลอสมีน้องชายอีกสองคนนั่นคือ โคลด์สัน โดมินิก รัตนเดชา น้องชายคนรองของเขา โคลด์ อายุสามสิบสามปี      เขารับหน้าที่ดูแลกิจการบริษัทไอทีในนิวยอร์กประเทศสหรัฐอเมริกา อีกคนคือ คริสโตเฟอร์ โดมินิก รัตนเดชา น้องชาย    คนสุดท้อง หรือคริสเขาคือผู้บริหารสายการบินในเครือ           โดมินิกกรุ๊ป นั่นคือสายการบินโดมินิก แอไลน์ ซึ่งมีอาคารสำนักงานอยู่ท่าอากาศยานในประเทศอิตาลี “นั่งก่อนสิคาร์ล หรือว่าลูกจะรีบออกไปไหนหรือเปล่า” คุณหญิงจันทร์กระจ่างถามเหมือนจะดักทางหนีทีไล่ ของบุตรชายคนโต แต่ถึงอย่างนั้นเสียงถามของนางก็ยังคง      ฟังนุ่มนวลตามแบบฉบับของผู้ดีเก่า คุณหญิงจันทร์กระจ่างเป็นลูกหลานของคนมีชาติ          มีตระกูลนางจึงถูกอบรมเลี้ยงดูมาให้เป็นกุลสตรีโดยแท้           ทั้งกิริยามารยาทคำพูดคำจาหรือแม้แต่การวางตัว “เปล่าครับไม่รีบไปไหนหรอกครับ ผมเพิ่งกลับมาจาก   ที่ทำงาน” คาร์ลเองก็ตอบเสียงนุ่มทุ้มทว่าแฝงไปด้วยอำนาจ ที่หากเป็นคนอื่นฟังก็ไม่มีใครอยากต่อกรด้วย นี่เป็นการพูดจาในสไตล์ของคาร์ล เขานิ่งเงียบ ออกจะเคร่งขรึม เขาทำงานหนัก เขาเป็นคนจริงจัง ทุ่มเทสำหรับทุกๆ อย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต             เขาเฉียบคมเสมอในด้านการบริหารธุรกิจ เขาเป็นคนที่ค่อนข้างวางตัว แน่นอนว่าเขาต้องเลือกคบคน ผู้หญิงที่จะมาเป็นคู่นอนของเขาก็เหมือนกันเขาจะเลือกคนที่คิดว่าปลอดภัยที่สุดเหมือนกัน ที่สำคัญไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าเรื่องความปลอดภัย  นั่นคือผู้หญิงของเขาทุกคนต้องสวย และดูดี “ก็นั่นน่ะสิ แม่ก็เห็นว่าคาร์ลเพิ่งจะกลับมา แล้วทำไม  ทำเหมือนรีบ นั่งก่อนไม่ดีหรือลูก กินน้ำกินท่าให้เย็นใจสบายกายเสียหน่อยค่อยคุยกันก็ได้” “ครับ...ผมไม่รีบครับ แค่รู้สึกว่าอยากพักแค่นั้นเอง” “ทำไมล่ะ งานยุ่ง หรือว่ามีปัญหาหรือเปล่าคาร์ล           ให้คุณพ่อลงไปช่วยไหม” “ไม่เป็นไรครับ ผมยังไหว ให้คุณพ่อพักเถอะครับ แล้วนี่ไม่อยู่หรือครับ ผมเดินมาไม่เห็นรถของคุณพ่อ” “จ้ะ ก็ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ ของเขาบ้าง” “อ้อครับ แล้วแม่เรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ” คาร์ลถามอีกครั้งขณะที่เขายกแก้วน้ำเย็นเฉียบที่เด็กรับใช้ของตึกใหญ่เพิ่งเอามาวางให้ตรงหน้าเมื่อครู่ “หนูออยเรียนจบแล้วนะ” คุณหญิงจันทร์กระจ่างเริ่มเรียบๆ เคียงๆ ธุระของนาง พร้อมจับตาสังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไปแทบจะทันทีของบุตรชายไปพลาง นางเห็นและรู้ว่าคาลอสไม่พอใจในทุกๆ ครั้งที่นางเอ่ยถึงเรื่องของเด็กสาวในปกครอง “...” คาลอสกระแทกลมหายใจออกจากปอดแรงๆ มือแกร่งวางแก้วน้ำ ปากหนาได้รูปสวยอย่างผู้ชายบิดเบ้น้อยๆ คล้ายว่าเขากำลังใช้ความคิด แต่คนมองอย่างคนเป็นแม่ย่อมดูออกว่าบุตรชายของตัวเองกำลังไม่พอใจ “คาร์ล” คุณหญิงจันทร์กระจ่างเอ่ยเรียกบุตรชายคนโตอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงนุ่มที่แฝงไปด้วยความเอื้ออาทรตามแบบฉบับ     ของนาง “ครับ” คาร์ลรับคำมารดาสั้นๆ แล้วก็เงียบไปอีก คล้ายว่าเขา   ไม่อยากจะยุ่งหรือใส่ใจในเรื่องราวที่คนเป็นแม่กำลังพยายามจะบอกกล่าวแก่เขา “แม่บอกคาร์ลว่าหนูออยเรียนจบแล้วนะลูก” “ครับ ผมรับรู้แล้ว แล้วยังไงอีกครับ” “หนูออยเรียนจบคณะบริหาร” “คุณแม่เอาเรื่องของยัยเด็กนั่นมาบอกผมทำไมครับ” “หนูออยเรียนจบมาด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเชียวนะคาร์ล” “ผมไม่ได้อยากรู้เรื่องของยัยนั่นนะครับคุณแม่ ผมว่าถ้าคุณแม่อยากจะพูดจะเล่าเรื่องของเด็กนั่นคุณแม่ควรเล่าให้คุณพ่อฟังนะครับ ไม่ใช่ผม” “แม่อยากให้หนูออยไปทำงานกับคาร์ล เป็นผู้ช่วยคาร์ล”   คุณหญิงยังคงไม่ยอมแพ้ “ผมมีอารันเป็นผู้ช่วยอยู่แล้วครับแม่” “แม่รู้...แต่ว่าอารันเป็นผู้ชายนะลูก อารันอาจจะทำงานดี ก็จริงแต่ในบางเรื่องแม่คิดว่าผู้หญิงอาจทำได้ดีกว่าผู้ชายนะคาร์ล” “เลขาฯ ของผมเป็นผู้หญิงครับแม่ เรื่องอะไรที่อารัน    ทำไม่ได้ เลขาฯ ของผมก็เป็นคนจัดการ” “สรุปว่าคาร์ลจะไม่ยอมรับหนูออยเข้าทำงานด้วยแน่   ใช่ไหมลูก” “คนของผมมีเต็มทุกตำแหน่งแล้วครับ” คำปฏิเสธสั้นๆ ที่เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีก “โอเค งั้นก็ไปพักผ่อนเถอะลูก” “งั้นผมขอตัวนะครับ”