Başımın ağrısıyla gözlerimi açtım. Odadaki sessizlik içinde, güneş ışığı pencereden içeri süzülüyordu, sanki dün geceki fırtına hiç olmamış gibi. Yatakta doğruldum, bacaklarımı yere indirip ayağa kalktım. Zamanın nasıl geçtiğini bilmiyordum; ama herkesin uyanmış olabileceğini tahmin ediyordum. Sessiz adımlarla banyoya doğru ilerledim, soğuk suyla yüzümü yıkayıp saçlarımı tepemde topladım. Aynada kendime kısa bir bakış attım; gözlerimdeki yorgunluk dün gecenin izlerini taşıyordu. Kim bilir ailem ne haldeydi.
Banyodan çıkıp sessiz adımlarla salona doğru ilerledim. Sessizlik evin içinde bir huzur havası yaratıyordu. Kapısı hafifçe aralık olan odaya başımı uzattım. Alpaslan yüzüstü yatıyordu. Üzerindeki örtü yere düşmüş, sanki yastıkla savaşmış gibi dağınık bir haldeydi. Her zaman böyle mi uy
