Arabanın içindeki sessizlik, dışarıdaki dağların ihtişamıyla bütünleşmişti. Artvin’e doğru yaklaşırken, yeşilliklerin arasında süzülen ince yollar, sanki bizi bambaşka bir dünyaya götürüyordu. Alpaslan’ın gözleri yolda, benim gözlerim ise manzaradaydı.
“Neredeyse geldik,” dedi, direksiyonu çevirdiğinde göz ucuyla bana bakarak. Gözlerindeki yorgunluğu gizlemeye çalışıyordu, ama dudaklarının kıvrımında belli belirsiz bir rahatlama vardı.
“Burası cennete benziyor,” dedim gözlerimi yoldan ayırmadan. Havada mis gibi orman kokusu, dağların arasından gelen serin esinti içimi ferahlatıyordu. Alpaslan’la geçireceğim en özel günlerden birini yaşatacağını şimdiden hissediyordum.
Alpaslan hafifçe güldü, ama gözleri hala yoldaydı. “Evet, tam da bu yüzden burayı seçtim,” dedi. Bakışları kısa bir an i
