Arabada sessizlik hâkimdi. Yol boyunca ne ben bir şey söyledim ne de o. Direksiyonun başında gözlerini yoldan ayırmadan, sanki bir şey söylememi bekliyormuş gibi arabayı sürmeye devam ediyordu. İçimdeki düğümü çözmek için ne doğru zamanı bulabilmiştim ne de cesareti.
“Akşam Ateş’le birlikte gezer miyiz?”
Aramızdaki sessizlik dağılsın istiyordum. Göz ucuyla bana bakıp başını salladı. Umarım Samet bir daha başımıza bela olmazdı. Eğer olurda duyarsa çok kızacaktı ondan sakladığım için bu durumu.
Araba evin önüne yaklaşırken bahçede oturan birkaç kişiyi fark ettim. Gözlerim hızlıca taradı bahçeyi. Kalbim bir anda hızlandı. Arabadan indiğimde gördüğüm manzara beni daha da şaşırttı: Annem, babam ve ablam Cemre bahçedeydiler. Hüznüm bir anda yok olmuş gibi hissettim.
Cemre ablam beni fark ed
