Tunahan’ın adımları kararlı ve ağırdı. Öfkesini içinden bastırmaya çalışsa da, her adımda biraz daha artıyordu. Arkadaşının evine doğru yaklaştıkça, aklında yankılanan tek şey Esma’nın yalnızlığı ve çaresizliği idi. Yüreğinde taşıdığı vicdan azabı, onu bu durumla yüzleşmeye zorluyordu. Olaylar bu noktaya gelmeden durdurabilirdi ama artık geri dönüş yoktu. Esma'nın amcasının onu dövdüğü anı hatırladıkça yumruklarını sıktı, çenesi öfkeyle kasıldı. Arkadaşı, o kızı yarı yolda bırakmış, onu bu duruma sürüklemişti. İçindeki öfkeyle kıvranıyordu.
Ev tam karşısındaydı. Bir an bile duraksamadan, kapıya sert bir şekilde vurdu. Öyle bir kuvvetle vurdu ki, kapı sanki yerinden çıkacakmış gibi sallandı. Vuruşlarının şiddeti, içindeki öfkenin dışa vurumuydu.
"Aç şu kapıyı!" diye bağırdı, sesi sabahın
